De Indische arbeidersklasse kent een enorme geschiedenis van collectieve strijd met algemene stakingen. Sinds de komst van de rampzalige maatregelen van het neoliberalisme in 1991, waren er reeds 17 algemene stakingen. De vorige keer was in september 2016 toen maar liefst 180 miljoen werkenden mee staakten. Nu wordt opnieuw gestaakt tegen het asociale beleid van de door de rechtse hindoenationalistische BJP geleide regering van de National Democratic Alliance (NDA). Deze regering heeft de werkenden op alle gebieden niets te bieden.
Licht aangepaste vertaling van het standpunt van New Socialist Alternative (onze Indische zusterorganisatie)
Het is geen overdrijving om te stellen dat de regering-Modi de afgelopen 4,5 jaar de meest reactionaire was sinds de onafhankelijkheid van India. Modi slaagde er met zijn agenda van verdeeldheid vermomd als ‘ontwikkeling’ in om ook delen van de werkenden en andere onderdrukte groepen te misleiden. Maar vandaag staan Modi en zijn partij, de BJP, als de spreekwoordelijke ‘keizer zonder kleren’ voor de bevolking. Het besef groeit dat het met veel poeha aangekondigde programma ‘Sab ka Sath – Sab ka Vikas’ (“met iedereen, voor de ontwikkeling van iedereen”) slechts tot doel heeft om de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99%, verder kaal te plukken ten voordele van de 1% rijksten. Er was de afgelopen jaren een nooit geziene transfer van rijkdom van arm naar rijk.
Met de algemene staking van 8 en 9 januari wordt hier een antwoord op geboden. De vakbonden moeten dit aangrijpen om het volledige kapitalistische systeem te betwisten.
Falen inzake banen
Maar liefst 1,3 miljoen jongeren vervoegen elke maand het werklozenleger. In maart 2018 berichtten de media nog dat er voor 90.000 vacatures bij Indian Railways 28 miljoen kandidaten waren! Volgens de ILO waren er in 2017 18,3 miljoen werklozen in India en zal dit aantal toenemen tot 18,9 miljoen in 2019. Voor 1.137 jobs bij de politie van Mumbai waren er 200.000 kandidaten, waaronder heel wat met een te hoog diploma: 423 ingenieurs, 167 Masters in Business Administration en 543 postgraduaten. Nochtans was geen diploma van hoger onderwijs vereist.
Het beleid van ‘Demonetisation’ (waarbij alle biljetten van 500 en 1.000 Roepee ongeldig werden verklaard) en de blunders rond het BTW-beleid, zorgden ervoor dat minstens 2% economische groei werd ingeleverd. Het beleid van zogenaamde ‘ontwikkeling’ zorgde voor het verlies van minstens 350.000 jobs in kleine bedrijven en handelszaken.
Er is zeker onder jongeren een grote woede over het gebrek aan jobkansen in het land. De algemene staking is een actie om degelijke jobs voor de jongeren te eisen.
Jongeren tot zelfmoord gedreven
Het politieke establishment, zowel van BJP als oppositiepartij Congress, spreekt graag over een zogenaamd demografisch dividend. Cijfers uit 2011 gaven aan dat 41% van de Indische bevolking jonger was dan 20 jaar. Die jonge bevolking zou een voordeel zijn. Het aantal zelfmoorden onder jongeren is echter bijzonder groot, enkel onder landbouwers op het platteland zijn er nog een pak meer zelfmoorden.
In 2016 pleegden 9.474 studenten zelfmoord of ongeveer 26 per dag. In december 2017 pleegde een erg getalenteerde en sociaal bewuste studente – S Anita uit Tamil Nadu – zelfmoord nadat ze geen toegang kreeg tot de studies geneeskunde. Ze haalde goede scores in alle vorige examens, maar faalde in het nationale toegangsexamen. De zelfmoord van Anita toonde het rotte karakter van het Indische onderwijs, waar er discriminatie is op basis van kaste en waar er een groot onderscheid is tussen steden en platteland. De toegangsexamens worden steeds meer gezien als een manier om jongeren van het platteland en van sociaal onderdrukte achtergronden de toegang tot medische en technische beroepen te ontzeggen.
De dood van Anita werd net als die van de student Rohit Vemula in 2016 veroorzaakt door het diepgewortelde kastensysteem dat op zich een uiting is van het falen van de Indische kapitalistische klasse om de samenleving echt te ontwikkelen. Het systeem faalt, en dit los van de vraag welke groep bandieten aan de macht is. Cijfers uit 2011 gaven aan dat slechts 4,5% van de bevolking een diploma hoger onderwijs heeft, terwijl 32,6% van de bevolking niet eens de lagere school heeft afgewerkt. Het behoeft geen uitleg om te weten uit welke klassen en kasten die ongeschoolde jongeren komen.
De algemene staking is gericht tegen het vreselijke onderwijssysteem dat enkel de bevoorrechte rijken dient. Wij eisen gratis en degelijk onderwijs voor iedereen, zonder enige verborgen of expliciete discriminatie op basis van kaste, religie of gender.
Communautaire tegenstellingen ten top gedreven
In de periode 2013-2017 werden maar liefst 2.920 gevallen van ‘communautair geweld’ geregistreerd. Daarbij vielen 389 doden en 8.890 gewonden. Dat zijn althans de cijfers die het ministerie van Binnenlandse Zaken vrijgaf in het parlement.
Modi en zijn medeplichtigen zijn nauw verbonden met de wel geoliede ‘haatmachine’. De straatvechters worden losgelaten om moslims, Dalits en andere onderdrukte minderheden te terroriseren, vermoorden of intimideren. Alles wordt eraan gedaan om de samenleving te polariseren langs communautaire en sectaire lijnen.
De tikkende tijdbom van de ongelijkheid
Het aantal dollarmiljonairs in India steeg van 196.000 in 2013 tot 250.000 in 2014, een stijging van 27% op een jaar tijd. Dat verslag voorspelde dat het aantal zou oplopen tot 437.000 miljonairs in 2018 en dubbel zoveel in 2023. Deze toename is vooral het resultaat van een groeiende ongelijkheid: enkele individuen worden rijker, er is geen toename van het algemene inkomen van de bevolking.
Terwijl het aantal miljonairs toeneemt, blijft de bevolking op het platteland (goed voor 66% van de totale bevolking) harde armoede kennen. In drie kwart van de huishoudens op het platteland verdient het best betaalde gezinslid minder dan 5.000 Roepee per maand (62 euro).
Wij zijn solidair met de plattelandsbevolking die opkomt voor het kwijtschelden van de schulden van boerderijen, het invoeren van minimumprijzen voor landbouwproducten en voor het toekennen van goedkope en toegankelijke kredieten.
Op 31 augustus 2016, vlak voor de historische algemene staking van dat jaar, probeerde minister van Financiën Jaitley de stakingsbereidheid onderuit te halen door aan te kondigen dat het nationaal minimumloon zou opgetrokken worden tot 15.000 Roepee per maand (187 euro). Nadien kwamen er echter geen concrete stappen om zelfs dit lage bedrag op te leggen als minimumloon.
De vakbonden eisen nu een minimumloon van 18.000 Roepee per maand (224 euro) of 692 Roepee per dag (8,65 euro) en een minimumpensioen van 3.000 Roepee per maand (37,5 euro). In vergelijking met de huidige armtierige lonen kan dat een mooie stijging lijken (als het al zo ver komt), maar het is verre van voldoende. De prijzen van alle basisgoederen stijgen en wonen wordt onbetaalbaar in de steden. Campagnes zoals ‘Fight for 100 Rupee an hour’ (‘vechten voor 1,25 euro per uur’!) vragen de vakbonden om voor een maandelijks minimumloon van 25.000 Roepees (312 euro) op te komen en een minimumpensioen van minstens de helft van dat bedrag.
We staken tegen de heersende kapitalistische klasse en zijn vertegenwoordigers – zowel van BJP als Congress – en eisen een leefbaar minimumloon van 25.000 Roepees voor alle werkenden.
Ook de gevestigde media moest akte nemen van de algemene staking van 8 en 9 januari. Er wordt voorspeld dat het aantal deelnemers nog boven de 180 miljoen van de vorige keer zal liggen. Recent demonstreerden meer dan 300.000 landbouwers tegen het falen van de regering om financiële compensaties te voorzien. Ze verloren reeds meer dan 300.000 broeders en zusters die de afgelopen 20 jaar zelfmoord pleegden, een fenomeen dat nauw verbonden is met de armoede en de torenhoge schuldenlast die het gevolg zijn van het neoliberale beleid.
Er is een groeiende solidariteit tussen de plattelandsbevolking en de stedelijke arbeidersklasse. Op 29 november trokken werkenden en studenten samen met landbouwers op straat in Delhi om hun solidariteit te betuigen. Na de mobilisaties van landbouwers en het nooit eerder vertoonde fenomeen van een gezamenlijke demonstratie, kan de huidige algemene staking wel eens historisch worden.
Wellicht zal er een nieuw record aantal stakers gevestigd worden. De vraag hierbij is natuurlijk: tot welk politiek doel zal dit leiden? Wij, de werkenden en andere onderdrukte delen van de samenleving, willen ons niet beperken tot het bedelen om enkele kruimels bij de rivaliserende bendes van de kapitalistische klasse in dit land.
Politiek alternatief
De staking vindt vier maanden voor de parlementsverkiezingen van 2019 plaats. Daarbij groeit de hoop dat er een einde komt aan het regime van Modi. Maar wat komt er dan in de plaats?
De leiding van de linkerzijde, vooral de Communistische Partijen, komt nogmaals met het voorstel van het rampzalige beleid van het ‘minste kwaad’ waarbij gepleit wordt voor een door Congress geleide coalitie als alternatief op het rechtse autoritaire regime van Modi. Als het zo ver komt, zal de geschiedenis zich enkel herhalen, maar dan als een klucht.
De resultaten van de vijf recente deelstaatverkiezingen toonden dat het beleid van Modi werd verworpen in Rajasthan, Madhya Pradesh en Chattisgargh, deelstaten die voorheen bastions van de BJP waren. In deze staten komt Congress aan de macht, maar de beperkte marges geven aan dat ook Congress verworpen wordt door heel wat kiezers.
In Madhya Pradesh werd Kamal Nath als deelstaatpremier aangesteld. Dit wekte zelfs onder de linkerzijde verwondering: Nath was een van de verantwoordelijken voor het bloedige geweld in de anti-Sikh rellen van 1984. De reactionaire opstelling van Congress in Sabarimala (de tempel in Kerala waar vrouwen actie voerden om toegang te krijgen) hoe dun het laagje ‘seculier’ vernis is dat de Communisten aan Congress proberen toe te schrijven om een alliantie ermee goed te praten. Progressieve vrouwen voeren een massastrijd in Kerala en genieten daarbij de steun van miljoenen mensen uit Kerala en andere staten. Ze komen op voor genderrechtvaardigheid en ze willen als gelijke behandeld worden. De vrouwen eisen dat een uitspraak van het Hooggerechtshof dat het recht bevestigt van alle vrouwen, los van hun leeftijd, om tempels te betreden effectief wordt toegepast.
Zelfs indien Modi van de macht wordt verdreven in de verkiezingen, zullen we nog steeds geconfronteerd worden met de hindoenationalistische milities van de RSS die niet zullen aarzelen om wraak te nemen. De geschiedenis toonde dat die hindoefundamentalistische groep zowel bij overwinningen als nederlagen kan groeien. Het kastensysteem vormt een vruchtbare voedingsbodem. De mythe van een alles omvattende ‘Hindu Samai’ (Hindoe samenleving) is een slim en dubieus concept van de denktank van de RSS. Het doel is om de greep van de onderdrukkende kasten te behouden. Ironisch genoeg hebben de kapitalistische economie en het bijhorende systeem dit stelsel niet bestreden, maar het gevoed vanuit een eng zelfbelang. De strijd zal dan ook van lange adem zijn.
Een links alternatief – een socialistisch alternatief – is wat vandaag nodig is. De voornamelijk door communisten geleide vakbonden hebben echter al heel wat historische kansen gemist. De laatste was in 2016 toen Modi hen een gouden kans bood met zijn blunder van het ‘Demonetisation’ beleid waarbij zowat de volledige bevolking een tiental weken kookte van woede tegen het BJP-regime.
De objectieve situatie is sindsdien verder gegaan, maar de recente mobilisaties van landbouwers, studenten, handelaars, LGBTQI, Dalits en vrouwen bieden een kans om te bouwen aan een alternatief op het huidige kapitalistische regime. We mogen ons niet langer laten misleiden door de keuze tussen twee gevestigde partijen die voor hetzelfde beleid staan.
Laten we van de algemene staking gebruik maken om de discussie te voeren over een socialistisch alternatief dat vanuit de arbeidersklasse komt, in alliantie met alle onderdrukte delen van de samenleving.
Tegen het kapitalisme
Het kapitalisme is niet in staat om een oplossing te bieden voor de fundamentele problemen van armoede, analfabetisme, ziektes, werkloosheid, landloosheid, onbetaalbaar wonen. Het zet de discriminatie verder op basis van kaste, klasse, gender, seksualiteit en nationale identiteit. De winsthonger bedreigt bovendien het ecologische evenwicht van de planeet. We kunnen onze ecologische bekommernissen niet overlaten aan deze ‘specialisten’ die enkel oog hebben voor de winst.
Onder het kapitalisme is er geen uitweg. Er is nood aan een strijdbare benadering in de dagelijkse strijd van de werkenden die moeten samenwerken met vrouwen in strijd, de plattelandsbevolking en de Adivasi en Daliths, om zo tot een sterkere alliantie te komen voor de socialistische omvorming van de samenleving.
De werkende klasse en zijn organisaties moeten opkomen voor:
- Een minimumloon van 25.000 Roepees per maand voor iedereen!
- Stop de superflexibiliteit van ‘Hire & Fire’ naargelang het de baas uitkomt!
- Werk voor iedereen
- Gratis en toegankelijk onderwijs voor iedereen
- Algemene gezondheidszorg voor iedereen, nationaliseer alle private ziekenhuizen
- Afschaffing van korte tijdelijke contracten, vervanging ervan door contracten van onbepaalde duur
- Terugrollen van alle asociale ‘hervormingen’ van de arbeidsmarkt
- Hernationalisatie van alle geprivatiseerde sectoren en openbare diensten
- Neen aan de fusie van genationaliseerde banken
- Belast de rijken met hogere directe taksen. Schaf indirecte belastingen af.
- Verdeel het land, breek de macht van de kapitalistische grootgrondbezitters
- Onmiddellijke tegemoetkoming aan de eisen van landbouwers (goedkoop krediet door genationaliseerde banken, minimumprijzen, kwijtschelding schulden)
- Vakbonds- en politieke rechten voor alle werkenden in de publieke en private sectoren.
