Column door (pd) vanop links-socialisme.blogspot.com
De racistische koorzangen op Pukkelpop hebben veel losgemaakt. Ze toonden uiterst-rechts en wie met hen sympathiseert zoals ze echt zijn. Dat was even schrikken. Niet voor de uiterst-rechtse marge zelf, die sinds het internet leeft van digitale relschopperij. “Ik verkoop bagger op sociale media, dus ik besta. Ook al krijg ik voor die bagger zeer weinig volk op straat.” Je zou daaraan kunnen toevoegen: in vergelijking met de vakbonden wanneer ze voor jobs, diensten en onze materiële belangen opkomen zelfs zéér weinig volk.
Vandaar de rel, de stunt en de provocatie als methode. Alles voor een beetje aandacht, die de focus op de sociale strijd voor onze echte materiële belangen wazig moet maken.
Voor het internet, in de jaren ’90, schafte het Vlaams Belang haar straatmanifestaties af omdat het iets te duidelijk werd wat fascisme nu weer was, voor wie een kort geheugen had. Een cameraman en geluidstechnicus kregen in Ronse in 1993 ongeprovoceerde vuistslagen van Alt Right’ers avant la lettre te verwerken. Met die waarmerken van de bruine garde kwamen ze weinig mediageniek – voor Philip Dewinter die het bloed voorlopig binnenskamers wou houden – op de TV-schermen in de woonkamer en op veelzeggende krantenpagina’s.
In de tijd van de doorbraak van het Vlaams Blok in Antwerpen eind jaren ’80 stormden die troepen – in regelrechte Sturmabteilungstijl – nog met kletterende laarzen en bottines door de binnenstad, “eigen volk eerst” gillend met het dodelijke instinct van de betere bloedhondenbende. Zwart als de nacht, inderdaad. Een uitstap met die kerels naar het Midden-Afrika Museum zou weinig hebben opgeleverd. De opvoeding van een muur van massaal verzet van een breed mobiliserende arbeidersbeweging, voorzien van een strijdbaar programma, des te meer.
De verkleefdheid aan het anonieme internet van uiterst-rechts is een mager alternatief voor gewelddadige straatactie, het echte doel. Intussen moeten Middeleeuwse rollenspelen en dito zwaardgevechten (bak zo maar eens een eitje, zelfs lichtgekookt), racistische Pepe The Frog-ongein en cantussen waar “De Congo is van ons” wordt gescandeerd de benen die jeuken om te marcheren – daar gaat je individuele eigenheid, rechterzijde – een beetje warm houden.
Laat ons het maar zeggen zoals het is. Congo is – word wakker uit folterfantasieën van de rijken – helemaal niet “van hen”. Illusies van grootsheid doen in een muffe spruitjeslucht en temidden van neoliberale crisis nepnieuws ontstaan, overgoten met Nietzscheaanse ziektebeelden die barbarij en genocide verheerlijken: voor uiterst-rechtse figuren die nooit geweten hebben wat “op het randje” is, houdt “Congo is van ons” evenveel belofte in als “het overgeërfde West-Vlaamse familiebedrijf is van ons” en “mijn vrouw is de eeuwige Nummer Twee, sereen wuivend op de oprit wanneer ik als Middeleeuwse ridder mijn paard bestijg en er weer aan maliënkolder wordt gedaan”. Vandaar allicht dat de Alt Right-scène nogal weinig vrouwen en meisjes telt: de meesten herkennen een onderdrukker wanneer ze er één ruiken. De bagger kan zich altijd tegen hen richten.
Toch zit er een maatschappelijke trend achter de pathetische machtsfantasieën van wat zich lachwekkend als het kruim en de “elite” van de natie beschouwt. Delen van de welgestelde middenklasse en een deel van de burgerij zelf radicaliseren richting staats- en individueel terrorisme, onder impuls van de bedreiging van hun positie en “geboorterechten” als rijken omwille van de crisis van het neoliberale kapitalisme. Net zoals de opstoot aan massale maatschappijverandering en de “dreiging” van revolutie en democratisch socialisme in mei ’68 de aanzet vormden voor geleerd tuig rond de Nouvelle Droite – fascisten die met twee woorden spraken – om hun ideologische cultuurstrijd herop te warmen, op dezelfde manier is de opkomst van extreemrechts vandaag deels een reactie van de gevestigde kleinburgerij op nieuwe linkse bewegingen die het besparingsbeleid en het systeem in dienst van de rijkste 1% in vraag stellen.
Vanaf het moment dat de Alt Right – fascisme in een nieuw jasje – de kelders, riolen en achterzaaltjes verlaat en op straat komt, is geweld nooit veraf en kunnen er doden vallen. Zoals in het Amerikaanse Charlottesville vorig jaar. Daar ramde een dolgedraaide fascist zich net iets minder ironisch dan de memes van zijn club – maar met dezelfde bedoeling (haat en doodslag zaaien) – met een auto in een anti-fascistische tegenbetoging. RIP Heather Heyer, die voor gratis gezondheidszorg, een 15 dollar-minimumloon en tegen verdeeldheid tegenover de pletwals van de rijken opkwam. Ook al nam die onverwacht de dodelijke vorm aan van een fascistisch ongeleid projectiel. Beslissende delen van het Amerikaanse kapitaal namen even afstand van hun reservetroepen, maar Trump moest daar even over nadenken. Als je vader nog met de Ku Klux Klan heeft gemarcheerd, als je tijdens je verkiezingscampagne als rechtse populist hebt geflirt met de steun van extreemrechts, ligt antifascisme duidelijk niet zo simpel.
Het is vanwege de Alt Right bedoeld om een klimaat te creëren waarin raciale haat en het bijhorende geweld als een normaal deel van de maatschappij wordt beschouwd. Zoals in de jaren ’30, alleen krijg je er op dit moment minder volk voor op de been. De arbeidersbeweging is bovendien verre van verslagen, hoezeer de stinkend rijke Mercer-familie ook uiterst-rechtse websites als Breitbart en aanverwante trollen plat mag sponsoren.
Achter de fascisten staat dus nog steeds het kapitaal. En vooral omgekeerd: het fascisme kruipt nog steeds als een sissende ratelslang, met gespleten tong naar de werkenden, voor dat kapitaal. Wat hun sociale demagogie ook laat uitschijnen: het zijn voetvegen van de rijkste 1% die niets aan de bedreiging van onze levensstandaard veranderen, omdat ze het winstsysteem in crisis intact laten. Desnoods komt er een Nacht van de Lange Messen aan te pas om dat basisidee van het fascisme zelfs bij de hardste schedels te doen inzinken. Werkenden, wees gewaarschuwd en voorbereid.
Waar komt de strijdkreet “Congo is van ons” vandaan? De hypocrisie van de NVA
“Handjes hakken, de Congo is van ons.” Vanwaar komt die racistische barbarij eigenlijk? Oud is dat “lied” niet. We weten het vrij goed: uit de zelfverklaarde ordedienst van Theo Francken, het extreemrechtse Schild&Vrienden. In die kringen van geradicaliseerde KVHV’ers, Jong NVA’ers en de occasionele Vlaams Belanger ontsproot op sociale media de potsierlijke maar veelzeggende kreet “Congo is van ons”.
Tijdens een betoging rond het asielbeleid in Leuven stonden ze er langs de kant mee te provoceren. “Congo is van ons!” Duidelijk niet de klassieke fascisten, die meer gevoel voor krachtsverhoudingen zouden hebben, maar een nieuw, tafelspringend fascisme dat nog maar weinig nederlagen te slikken had gekregen tijdens betogingen, meende dat de provocatie de beste verdediging was en zichzelf geruggesteund voelde door de brutaliteit tegenover werknemersrechten, vakbonden en asielzoekers vanuit de hoogste regeringskringen.
Dat volkseigen milieu was de oorsprong van kreten die NVA’ster Zuhal Demir een gebrek aan inzicht in de geschiedenis verweet. En hadden ze bovendien niet gedronken? Dan laat iedereen zich toch wel eens gaan in imperialistische veroveringsfantasieën, nietwaar? Het zal toch niet typisch zijn voor een elitaire, kleinburgerlijke en uiterst-rechtse subcultuur? Voor de NVA en Bart Dewever geldt cultuur enkel als verklaring als Berbers moeten worden zwartgemaakt. Niet als een zwartgeblakerd deel van de Vlaamse beweging waar het zelf mee bevriend is, zich laat kennen zoals het is en altijd is geweest.
Nee mevrouw Demir, deze extreemrechtse jongeren met lynchfantasieën – zeg maar uw eigen, neofascistische jongeren – kennen hun geschiedenis maar al te goed. Ze willen hem zelfs met wratten, bloedspatten, afgehakte ledematen en al herhalen. Kijk dus niet weg en schuif de verantwoordelijkheid niet af op onwetendheid of drank. Ruik het mede door uw partij dagelijks voortgebrachte slijm. De hypocrisie van de NVA druipt eraf.
Als u dan toch een lijstje deelnemers opstelt voor het Midden-Afrika Museum moet u uw collega en mandatenkampioen Siegfried Bracke misschien ook aan zijn mouw trekken. Meneer “Een Paar Honderdduizend Euro Bij Mekaar Sjoemelen Per Jaar”. Toen de neofascisten van Schild&Vrienden een forum kregen in De Morgen – kranten moeten blijkbaar verkopen, ook al is het bagger – en daar vrolijk konden uitpakken met hun slogan “It’s okay to be white” vond Siegfried dat “heerlijk uitdagend”. De pret kon zelfs officieel niet op, voor deze blank-nationalistische ordedienst van Theo Francken.
Het kan niet anders dan dat Bracke die stelling in confrontatie met het niet zo okay koloniaal verleden graag zal bijschaven. Hij zal graag willen bijleren dat elitaire en racistische heersende klasse-blanken niet altijd even okay waren. Maar goed, misschien was collega Bracke toen hij van dat “heerlijk uitdagend” van deze neofascisten gewaagde ook zo dronken als een matroos op woelige wateren. Toen hij al die mandaten klakkeloos aan elkaar reeg – terwijl gewone werkenden de rekening gepresenteerd kregen van de regering – zal een neut af en toe ook wel hebben geholpen. Het zou veel verklaren.
Elk excuus is goed om je niet met de echte problemen bezig te houden. Dat kennen we van de NVA. Het is opvallend dat Demir jongeren die een te onderzoeken strafbare daad stelden, wil heropvoeden. Ik kan me alleen niet voorstellen dat de NVA IS-leden die zouden staan roepen “Hoofdje afhakken, hoofdje afhakken, België is van ons” even welwillend en vatbaar voor heropvoeding zou benaderen. Dat mevrouw Demir ook in zo’n geval zou oproepen om voor de lieve vrede niet te overdrijven. Het zal wel het verschil in cultuur zijn. Of misschien waren ze ook jong, beïnvloedbaar en stiepelzat toen ze als IS’ers maniakaal geweld verheerlijkten, zoals uw jongens op Pukkelpop. Wat uiteraard veel zou verklaren. Kortom, fijn dat u zich zo streng maar toch moederlijk gedraagt tegenover uw en Theo’s jongens, die het product zijn van de elitaire, gewelddadige en op uitbuiting gebaseerde kapitalistische cultuur waar u met de NVA zoveel van houdt. Zeg maar uw normen en waarden.
Wij van de andere kant, die van de arbeidersbeweging in strijd tegen het systeem dat deze elitaire, racistische en seksistische ideeën voortbrengt, gaan eerder uit van iets anders. Wij denken aan de klasseslachtoffers. RIP Heather Heyer. RIP de talloze slachtoffers in Congo die stierven voor rubber en woekerwinsten van een genocidale en racistische heersende klasse. RIP Lumumba. RIP Malcolm X – die ook ooit begon als identitaire zwarte die alle “witte duivels” op basis van zijn ervaringen haatte, maar dat gelukkig bijstelde naar elementaire klassesolidariteit op het einde van zijn leven. En daardoor 10 keer gevaarlijker werd voor de heersende klasse. Net zoals Martin Luther King toen die naar een radicalere, socialistische positie ontwikkelde, waarbij hij de strijd tussen rijk en arm, arbeid en kapitaal als fundamenteel zag.
Daarom hebben wij een andere instelling. Niet vergeten, niet vergeven, ja waar mogelijk de tegenpartij overtuigen – maar vooral, onszelf organizeren. Om de voedingsbodem voor racisme in een kapseizend systeem van uitbuiting, uitsluiting, neoliberale aanvallen op onze pensioenen, koopkracht en diensten,… weg te vegen en te vervangen door een maatschappij die de ontwikkeling van ieder als voorwaarde heeft voor de ontwikkeling van anderen. Een klassenmaatschappij in crisis heeft racisme nodig om te overleven. We zullen moeten afstappen van dat winstsysteem en de rijkdom democratisch voor ieders behoeften moeten gebruiken, als we het fundament willen creëren om verdeeldheid en racisme definitief te overwinnen.
