Recent was er een onderzoek naar de “gemiddelde“ kamerbewoner in Oostende. Men heeft 96 panden kunnen situeren met zo’n 500 kamers. Opvallend is dat de kamerbewoners hoofdzakelijk alleenstaande personen zijn die veelal van een vervangingsinkomen leven en één of andere vorm van begeleiding nodig hebben. De gemiddelde huurprijs is 240 euro.
De kamers gaan vlot van de hand omdat dit voor een grote groep de enige betaalbare woonmogelijkheid is in Oostende. De kwaliteit van de kamers – kleiner dan 12 m² – is dan ook ondermaats en slechter dan het “wooncomfort” van permanente campingbewoners. De kamer-bewoner heeft een gebrek aan privacy, geen aparte bel, meestal geen aparte toegang tot zijn kamer. De wanden van de kamer zijn te dun en dus niet isolerend, hun vuilniszak moeten ze op de kamer houden,… Doorgaans wordt het enige toilet en douche door 10 bewoners benut, wat natuurlijk onderlinge wrijvingen teweeg-brengt. Je hebt zelfs eigenaars die er van uitgaan dat “hun” huurders gebruik moeten maken van de stedelijke badinrichtingen.
Een studiobewoner, die langdurig werkloos is, vertelde ons hoe hij jaren op zoek was naar een eigen woning. Na lang zoeken vond hij eindelijk een eigen stek, maar hij mag geen nagel in de muur kloppen. Zijn huisbaas verbood hem een verkiezingsaffiche van de LSP op te hangen! Hij heeft een eigen douche en een piepklein keukenhoekje. “Het enige wat ik met anderen moet delen is het toilet op de gang. Maar ik kan niet klagen of ontevreden zijn: anders ben ik opnieuw dakloos en begint de miserie weer van voren af aan”.
