Op 4 september werd in De Standaard en in Le Soir een tekst gepubliceerd uit naam van een lange lijst syndicalisten en progressieven (1). Ze waarschuwen in de tekst dat het confederalisme “een laatste halte voor de splitsing” is en stellen een aantal alternatieve maatregelen voor om de communautaire impasse te doorbreken. Dit initiatief is zeker toe te juichen – een andere stem laten horen die niet bewust de ene gemeenschap tegen de andere wil opzetten – maar de echte redding van de solidariteit zal liggen in het al dan niet lukken van de mobilisaties in het najaar die moeten voorkomen dat de werkenden en de armen in dit land de rekening van de crisis moeten betalen.
We treden de oproep bij voor wat betreft de opmerking dat de ontwikkeling naar confederalisme de solidariteit verder zal ondermijnen door het doen toenemen van de verschillen tussen beide gemeenschappen – wat dan weer onvermijdelijk de ontwikkeling richting splitsing zou bevorderen. We zijn ook akkoord met geschiedenisanalyse die stelt dat federaties overal uit confederaties zijn gegroeid, niet omgekeerd. Maar een van de zwaktes van Red de Solidariteit – waaruit dit laatste initiatief is gegroeid – is van in het begin geweest dat het België van vandaag te rooskleurig wordt voorgesteld. Een beetje alsof België nu op solidariteit is gebouwd. Dat moet stevig worden genuanceerd aangezien alle stelsels van solidariteit – opgebouwd onder druk van de arbeidersbeweging – reeds jarenlang onder vuur liggen van het neoliberale beleid van alle regeringen.
Het België van vandaag heeft een sociale zekerheid die steeds minder overschotten en steeds meer tekorten zal boeken – ondanks de daling van de uitkeringen, ondanks dat steeds meer mensen door de mazen van het net vallen of dat men steeds meer zelf betaalt bij geneeskundige verzorging,… Dat heeft niets te maken met “potverterende Walen en Brusselaars”, maar alles met de verlaging van de patronale bijdragen – doorgevoerd met de steun van de Vlaamse én Franstalige partijen, die wel lippendienst bewijzen aan de “interpersoonlijke solidariteit”, maar tegelijkertijd mee het instrument daartoe (de sociale zekerheid) ondermijnen.
LSP/MAS is geen onvoorwaardelijke verdediger van de Belgische natie. We denken dat dit land zeer ondemocratisch in elkaar zit. Waar we Red de Solidariteit wel 100% volgen, is dat de beruchte resoluties van het Vlaamse parlement het land niet democratischer, maar juist nog ondemocratischer zouden maken. Dit regionaliseringsprogramma heeft ook helemaal niet tot doel een beter land voor de brede bevolking te creëren, maar juist om de werkende bevolking een rad voor de ogen te draaien en door de financiering van de staat besparingen te delegeren naar lagere besturen om zo eengemaakt verzet van de arbeidersbeweging te vermijden. Zo heeft de regionalisering van het onderwijs besparingen opgelegd aan alle regio’s om beurt.
Ook het economisch eenmaken van het land – het door gerichte investeringen optrekken van de economisch achterblijvende gebieden – heeft in België enkel in de geperverteerde vorm van “wafelijzerpolitiek” bestaan, dat vandaag nog absurde sporen van ongebruikte bruggen achterlaat. De Belgische burgerij is altijd creatief omgesprongen met de verschillen tussen de regio’s om er maximaal van te kunnen profiteren. Ganse regio’s van Wallonië worden vandaag geteisterd door hoge werkloosheid en een totaal gebrek aan toekomstperspectieven. Maar ook in Vlaanderen, in steden als Gent en Antwerpen bijvoorbeeld, heb je wijken waarin de werkloosheids- en armoedecijfers diezelfde duizelingwekkende hoogten bereiken. De plaatselijke en regionale elites gebruiken dit om mensen wijs te maken dat een “eigen volk eerst”-politiek een uitweg zou bieden. Wij zijn het met Red de Solidariteit eens dat de enige mogelijkheid tot stappen voorwaarts voor de meerderheid van de bevolking integendeel bestaat in een “arbeiders en armen eerst”-politiek, waarbij het uitzuigen van de schatkist door de allerrijksten wordt gestopt.
Dit houdt in dat we opkomen voor het behoud van een nationale sociale zekerheid, een nationale arbeidsmarktpolitiek en het nationale loonoverleg. We denken ook dat in de plaats van pesterijen twee- en meertaligheid moet worden gestimuleerd en gegarandeerd door het onderwijs. Een voorwaarde daarvoor is dan echter weer een strijd voor een verhoging van het onderwijsbudget. Het stimuleren van het interculturele leven i.p.v. de strikte scheiding der gemeenschappen door de taal en door taalgebonden culturele instellingen zou een stap vooruit zijn.
Hét vraagstuk voor de komende periode, dat ook beslissend zal zijn voor de verdere ontwikkeling op het vlak van de nationale kwestie, is echter het bereiken van een overwinning met de beweging voor meer koopkracht via hogere lonen en uitkeringen en de strijd tegen de aankomende bedrijfsherstructureringen en -sluitingen. Om die strijd op een meer blijvende manier te kunnen winnen en niet te laten ondergraven door allerlei afleidingsmanoeuvres vanwege het patronaat en haar politieke partijen, zullen de arbeiders en hun gezinnen een eigen partij nodig hebben.
(1) Zie: http://www.reddesolidariteit.be/opinie/Confederalisme.php
> Archief over communautaire kwestie
