Wie vandaag een krant openslaat of de tv aanzet kan er niet naast kijken: overal gaan stemmen op om de deelstaten meer bevoegdheden te geven, de sociale zekerheid te splitsen enzovoort. Zelfs België als federale staat wordt in vraag gesteld. Tegelijk ontstaan er allerlei pro-belgicistische initiatieven. Wij denken niet dat, noch voor jongeren, noch voor werkenden het belgicisme een antwoord kan bieden op het flamingantisme.
Jan Van Olmen, artikel uit de ALS-krant
De communautaire verdeeldheid tussen Vlaamse en Waalse politici laat toe de neoliberale eensgezindheid te verbergen: nieuwe aanvallen op de lonen, de pensioenen, de werklozen, het stakingsrecht, de openbare diensten, … De Vlaamse politici willen meer bevoegdheden voor de gemeenschappen om zo een instrument in handen te hebben dat toelaat deze politiek sneller door te voeren. De politici die meer federalisme verdedigen willen dat dan weer doen op nationaal vlak. Het is noodzakelijk een politiek antwoord op zowel het Vlaamse als het Waalse nationalisme naar voor te schuiven en om syndicaal verzet te organiseren tegen de neoliberale aanvallen. Dat vereist de eenheid van Vlaamse, Waalse en brusselse arbeiders. De splitsing van de syndicaten in een aantal sectoren verzwakt vandaag de dag onze mogelijkheid tot verzet. De kracht van de syndicaten en van de sociale zekerheid is altijd al gebaseerd geweest op de solidariteit tussen de arbeiders van de verschillende gemeenschappen.
Dat is de reden waarom wij de petitie « red de solidariteit », gelanceerd door de syndicaten, volgend op de initiatieven van de delegaties van Total en Dégussa tegen de splitsing van de sociale zekerheid, ondersteunen. Ze schuift naar voor dat de sociale verworvenheden in ons land verkregen zijn geweest door een gemeenschappelijke strijd van Vlaamse, Waalse en Brusselse arbeiders. Tienduizenden mensen hebben de petitie reeds ondertekend. Jammer genoeg leidt de inmenging van zangers en andere persoonlijkheden met hun pro-Belgische praat in de media, de aandacht af van de werkelijke inzet van dit initiatief.
Sommigen aan de linkerzijde trappen ook in die val. Comac heeft onlangs als politieke conclusie, in haar krantje aan de ULB, geschreven: “De solidariteit tussen jongeren, ouderen, Vlamingen, Walen en Brusselaars, rijken en armen, is de basis op dewelke België steunt en dat moet behouden blijven!”. De natiestaat België ten dienste van haar dominante klasse met haar markt, haar politici en haar parlementairen, haar leger, haar politie en haar justitie is allesbehalve gebaseerd op de solidariteit maar weldegelijk op de uitbuiting van de grote meerderheid van de bevolking door de kapitalisten. Als er al linkse Vlaams-nationalisten bestaan, dan is dat het gevolg van de taalkundige onderdrukking (zoals het verbod op het gebruik van het Vlaams in de rechtzaal, in de administratie,…) waarop België is gesticht geweest. Als er al een Waals-nationalisme bestaat, dan is dat het gevolg van het feit dat men de zwakheden van de arbeidersbeweging in Vlaanderen heeft gebruikt om het verzet van de Waalse arbeiders te breken. Ook dat is België! Het idee dat België zich zou baseren op een solidariteit tussen rijken en armen is een leugen. Dat vandaag de dag 15% van de bevolking onder de armoedegrens leeft is daar een overduidelijke illustratie van, zo duidelijk, dat zelfs diegenen die zich geen marxist noemen moeite hebben om dat te ontkennen. De belangen van de arbeidersklasse zijn onverzoenbaar met die van de kapitalistische klasse. De verworvenheden van de arbeiders in België, zoals de sociale zekerheid, zijn afgedwongen geweest dankzij strijd op nationaal vlak. En die verworvenheden moeten verdedigd worden.
