Niranjan is een van de voortrekkers van Tamil Solidariteit in ons land. Hij sprak op de première van de film ‘Dheepan’ in Brugge op 23 augustus.
“Mijn vader was een taxichauffeur in Jaffna, Sri Lanka. In 2005 werden chauffeurs van driewielers door de LTTE (Tamil Tijgers) verplicht om een opleiding te volgen in Vanni. Begin 2006 begon het leger chauffeurs als doelwit uit te pikken. Ze kwamen te weten dat mijn vader een opleiding had gevolgd en doorzocht ons huis. Mijn vader was gevlucht, we weten niet waarnaartoe en hoorden niets meer van hem. Het leger geloofde dit niet, mijn moeder en ikzelf werden gemarteld. Het leger bedreigde mijn moeder in 2009: ze kreeg te horen dat ik op de lijst van vermiste personen zou terechtkomen als ze niet zou zeggen waar mijn vader was. Mijn leven was in gevaar; ik moest het land verlaten.
“Zes jaar later is de situatie in Sri Lanka nog altijd onveilig. Het noorden van het land wordt bezet door het leger. Er zijn nog tienduizenden vermisten bovenop tienduizenden doden. Kinderen verloren hun ouders, vrouwen hun man en kinderen. Er zijn veel gevallen van verkrachtingen. Er worden bewust drugs binnengebracht om jongeren onder controle te houden. De oorlog is officieel voorbij, maar voor de slachtoffers ervan is dat niet het geval.
“In Europa is er veel racisme. Er wordt gesproken over vluchtelingenstromen, maar niemand vlucht voor zijn of haar plezier. In een vreemd land met rare gewoontes, een ander klimaat, een moeilijke taal en tal van sociale problemen, is het niet gemakkelijk om een leven uit te bouwen. Bovendien blijven er veel trauma’s over van wat er in de oorlog in Sri Lanka gebeurde.
“De enige oplossing zou erin bestaan dat oorlogen, geweld en uitbuiting gestopt worden zodat niemand nog hoeft te vluchten. Hiervoor kunnen we niet rekenen op de internationale instellingen, zij zwegen over de oorlogsmisdaden in Sri Lanka of zijn zelf mee verantwoordelijk voor de situatie in Irak en Syrië. We zullen zelf moeten opkomen voor verandering, zowel hier in België als op internationaal vlak.
“Met Tamil Solidariteit proberen we het lot van Tamils bekend te maken, maar we willen ons niet beperken tot onze gemeenschap. Zo betoogden we begin juli in Antwerpen samen met mensen van Koerdische, Kasjmiri, Pakistaanse, … afkomst tegen de vervolging van Rohingya in Birma. Die bevolkingsgroep is het slachtoffer van een genocide die amper bekend is en waar niets tegen wordt gedaan.
“Onze beste bondgenoot in de strijd tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid vinden we bij andere slachtoffers van onderdrukking, in de eerste plaats bij de arbeidersbeweging. Tamil Solidariteit probeert mee de vakbond uit te bouwen. Hier samen opkomen voor een degelijke levensstandaard legt ook de basis voor een sterkere internationale solidariteit.”
