Op 18 oktober 2021 legde het personeel van het Klein Kasteeltje het werk neer wegens een gebrek aan personeel en ondermaatse opvang voor asielzoekers. In augustus staakte het personeel van Fedasil opnieuw. De regering heeft niet geluisterd naar het personeel en de situatie loopt hierdoor helemaal uit de hand. Gemiddeld sliepen het voorbije jaar 87 mensen op straat. Vanaf midden oktober dit jaar ook gezinnen en kinderen.
De staatssecretarissen voor Asiel en Migratie waren de afgelopen jaren zo druk bezig met hun soms openlijk racistische retoriek tegen asielzoekers dat er niet omgekeken werd naar de erger wordende opvangcrisis. Onder het rampzalige beleid van Theo Francken werd bijna een derde van de opvangplaatsen geschrapt. Sindsdien gebeurt de uitbreiding wel erg langzaam, veel trager dan de toename van het aantal asielzoekers. Rampzalige situaties zoals de machtsovername door de Taliban in Afghanistan en oorlogen in Oekraïne, Burundi en Eritrea doen mensen op de vlucht slaan.
De politici schuiven de verantwoordelijkheid naar elkaar door. Brussels burgemeester Close liet de politie kartonnen tentjes van daklozenorganisatie Samusocial vernietigen met het argument dat hij niet kan aanvaarden dat minderjarigen op straat slapen. Niet dat hij alternatieven aanbiedt. Vlaams minister Somers kondigde aan de schooltoelage voor jonge asielzoekers te beperken om de ‘aantrekkelijkheid’ van Vlaanderen voor asielzoekers te verminderen (en eigenlijk vooral om de kritiek van N-VA op het federale beleid te counteren). Zij spelen spelletjes terwijl kinderen in de kou op straat slapen.
Nu pleit staatssecretaris Nicole de Moor (CD&V) voor een “grootschalige humanitaire opvang” en Petra De Sutter (Groen) beloofde 150 federale ambtenaren vrij te maken voor de opvang. Er wordt ook naar Defensie gekeken voor oplossingen. Ondertussen kwam de meest dringende hulp eens te meer van gewone mensen zelf. Er waren zelfs verhalen van sans-papiers die de opvang van nieuwe asielzoekers organiseren. Gebrek aan een verantwoordelijk beleid leidt tot afhankelijkheid van individuele liefdadigheid. Fedasil is dit jaar al duizenden keren veroordeeld omdat het asielzoekers geen opvang bood, terwijl het dit volgens internationale regels moet doen. Mensenrechten botsen met het besparingsbeleid.
Alle openbare diensten zijn de afgelopen jaren kapot bespaard. Dit leidt tot drama’s in de zorg, het onderwijs, het openbaar vervoer, kinderopvang … De opvangcrisis voor asielzoekers is er eveneens een voorbeeld van. Er zijn dringend drastische publieke investeringen nodig om dit om te keren zodat iedereen een menswaardige opvang krijgt. Een regularisatie van alle mensen-zonder-papieren is nodig. Daarnaast blijven we internationaal strijden voor een andere samenleving om een einde te maken aan de rampzalige toestanden waardoor mensen geen andere uitweg zien dan vluchten.
