Het lijkt alsof de tijd in Balakot het afgelopen jaar heeft stilgestaan. Het ooit zo pitoreske stadje werd met de grond gelijk gemaakt tijdens de aardbeving van 8 oktober 2005 die Pakistan en Kasjmir trof. In zowat alle regio’s is hier en daar begonnen met de heropbouw. Maar in Balakot is niets gedaan.
Azam Janjua vanuit Islamabad
De mensen wonen er nog steeds in tenten of in hole die uitgegraven zijn in het puin. Scholen zijn ondergebracht in tenten en hebben vaak geen bord, stoelen of andere basiszaken. Er zijn een aantal geïmproviseerde ziekenhuizen die vooral georganiseerd worden door religieuze groepen en enkele NGO’s. De winkels in de buurt van de wegen worden geleid door Afghaanse vluchtelingen.
Riza Hussain is een lokale boer die erg ontgoocheld is. Hij stelde: “We zitten in een wanhopige situatie. Iedereen heeft ons achtergelaten en we weten niet wat er nu zal gebeuren. Zelfs de werken van heropbouw zijn silgelegd.” Hij wees daarop naar achtergelaten zakken cement en kleine stapeltjes van stenen.
De Pakistaanse regering besliste om een nooit geziene volksverhuizing op gang te brengen om Balakot van de kaart te verwijderen. Er wordt een nieuwe stad vorgesteld, wellicht in Bakrial op zo’n 20 kilometer van de bestaande stad. Die plaats is nu nog een onherbergzaam terrein met heuvels. De regering wil echter dat de nieuwe stad zal lijken op Islamabad met moderne huizen en drinkbaar water.
Volgens seismologen ligt Balakot in een rode zone en is het erg gevaarlijk om er te leven. In april 2006 werd daarop beslist om de stad en haar 35.000 bewoners te verhuizen. Die beslissing werd genomen in Islamabad, op 200 kilometer van Balakot. De bevolking van de stad zelf weet amper wat er gepland wordt. Een lokale inwoner stelde: “We hebben geruchten opgevangen over het feit dat we moeten verhuizen. Er waren hier tal van regeringsvertegenwoordigers, maar we hebben geen idee naar waar we moeten, hoe of wanneer.” De inwoner van Balakot bevindt zich midden in stapels puin dat nog steeds het uitzicht domineert. Zoals veel inwoners van Balakot heeft hij de indruk dat hij vergeten wordt. “We zullen wel verhuizen als ze ons dat vragen, maar hoe moet ons leven dan verder?”
De verwarring domineert, maar er is ook een enorme woede in Balakot tegen het feit dat het leger terug verdwenen is, dat er een tekort is aan medische faciliteiten en woede tegenover het feit dat er geen enkele inspraak is bij beslissingen over hun toekomst. Aan het huidige ritme van heropbouw zal het minstens 5 jaar duren om de nieuwe infrastructuur voor de nieuwe stad op te bouwen. De bevolking moet al die tijd maar leven in tenten en tijdelijk onderdak. Er is een acuut gebrek aan water in de regio. Balakot was afhankelijk van het toerisme, maar er is momenteel geen sprake van toerisme. De komende winter zal nog meer problemen en miserie met zich meebrengen voor de bevolking die reeds zwaar te lijden had onder armoede, werkloosheid en honger.
