500.000 mensen-zonder-papieren zullen de komende maanden geregulariseerd worden in Italië. Bij ons, daarentegen, hebben de massale mobilisatie van mensen-zonder-papieren en de sterke solidariteitsbeweging nog geen resultaat opgeleverd. Moeten er doden vallen vooraleer er een regularisatie komt?
In maart werd begonnen met bezettingen van kerken en andere gebouwen. De acties werden opgezet vanuit de zelforganisatie UDEP (Unie voor de verdediging van de mensen-zonder-papieren). Er waren 35 bezettingen, vooral van kerken, maar ook een moskee, verschillende humanistische centra en zelfs een gebouw van de universiteit te Luik.
Duizenden mensen-zonder-papieren namen deel aan deze bezettingen. 45.000 mensen-zonder-papieren, wellicht zowat de helft van het totale aantal, heeft zich al gemeld op de bezette plaatsen om hun eis tot regularisatie te registreren. Deze beweging is bijzonder snel ontwikkeld, nadat in de herfst van vorig jaar een groep mensen-zonder-papieren die in hongerstaking was gegaan in de St. Bonifaciuskerk in Brussel, van minister Dewael de belofte kreeg dat een regularisatie mogelijk was. Dat gaf veel mensen-zonder-papieren opnieuw hoop.
Om te vermijden dat de beweging van mensen-zonder-papieren in verdeelde slagorde zou naar buiten komen, deed UDEP een oproep om overal tot kerkbezettingen over te gaan. Daarmee wil UDEP haar eis voor een permanente regularisatiecommissie op basis van duidelijke criteria kracht bijzetten.
Dit heeft ertoe geleid dat de regering op 23 mei een wetsvoorstel presenteerde om de asielprocedure te hervormen. Er is geen sprake van een regularisatie. Drie Franstalige partijen (Ecolo, PS en CDh) dienden een wetsvoorstel in rond de regularisatie van mensen-zonder-papieren, maar dat wordt door geen enkele Nederlandstalige partij ondersteund. Dewael stelt bovendien telkens opnieuw dat enkel individuele regularisaties mogelijk zijn.
Het is duidelijk dat de regering en de oppositie iedere beslissing rond de asielprocedure willen uitstellen tot na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Het is ook duidelijk dat de tegenstanders van een algemene regularisatie geen enkele oplossing naar voor brengen.
De huidige situatie zorgt ervoor dat tienduizenden mensen-zonder-papieren in het zwart werken tegen hongerlonen. Inzake huisvesting zijn ze in veel gevallen het slachtoffer van huisjesmelkers die hen veel laten betalen voor onbewoonbare panden. Het constante leven in de schaduw, waarbij een identiteitscontrole een groot gevaar vormt, zorgt ervoor dat mensen-zonder-papieren de speelbal kunnen worden van patroons die goedkope arbeidskrachten zoeken.
Tegenover de weigering van de regering om de eisen van de mensen-zonder-papieren ernstig te nemen, is onder meer in Luik en Brussel gereageerd met een hongerstaking. Die acties zijn begrijpelijk en ze verhogen de druk op de regering. Maar anderzijds is het mogelijk dat de beweging op deze basis verspreid raakt over tal van kleine groepen (vaak op basis van afkomst) die opkomen voor hun eigen regularisatie en niet voor de eis van een algemene regularisatie.
Het is belangrijk dat de mobilisatie van de mensen-zonder-papieren en de solidariteitsacties erg breed zijn. Het is in het bijzonder belangrijk dat de vakbonden meer betrokken worden in de acties. Dat kan door mensen-zonder-papieren lid te maken van de vakbond, maar vooral ook door andere arbeiders te mobiliseren om samen met de migrantenarbeiders in verzet te komen tegen lage lonen en uitbuiting.
Mensen-zonder-papieren op de betogingen tegen het Generatiepact. Hun tewerkstelling in het zwart zorgt ervoor dat alle lonen en arbeidscondities worden ondermijnd. De strijd daartegen moet een gezamenlijke strijd zijn van alle arbeiders, met of zonder papieren!
