Maandag organiseerde de lokale afdeling van onze organisatie in Karachi een vormingsdag. Deze vond plaats op een boerderij net buiten Karachi. Dinsdag vertrokken we met een groep kameraden vanuit Karachi naar Lahore, een treinrit van 17 uur. De trein had 3 uur vertraging, wat nog meeviel. Vandaag (woensdag) kwamen we pas aan in Lahore.
Vormingsdag in Karachi
De vormingsdag was gepland vanaf 10u30. We zouden met een bus naar de boerderij trekken en dan twee discussies houden. De eerste discussie zou gaan over de wereldsituatie en de tweede over de werking van het CWI. De bus vertrok redelijk op tijd. Het vertrek was gepland om 8u30 en tegen 9u30 vertrokken we effectief. Onderweg zou de bus nog een aantal kameraden oppikken. Aangezien Karachi erg groot is, was dat het gemakkelijkste. We slaagden er effectief in om in een aantal voorsteden van Karachi kameraden op te pikken en tegen 12u waren we ter plekke.
We waren met een 50-tal kameraden op de vormingsdag die in de schaduw van enkele bomen plaatsvond. Het laatste stuk weg naar de boerderij was nog niet geasfalteerd. Door het harde woestijnzand trokken we dan maar verder. De boerderij zelf was een soort oase met bomen en planten midden in een woestijn. De temperatuur was er een goed eind in de 30. Jammer genoeg brachten we niet veel mineraalwater uit flessen mee. Het leidingwater is onbetrouwbaar en zou bij westerlingen `grote explosies` veroorzaken op het vlak van buikgang. Zondagnacht had ik een kleine explosie en een grote wil ik echt niet meemaken. Het eten is pikant en dat went vrij snel, maar pikante buikgang is iets anders…
De vormingsdag verliep vrij goed. Na de eerste inleiding waren er heel veel vragen en opmerkingen, vooral over wat socialisme is en hoe we dat kunnen bereiken. Ik sprak er ook over de situatie in Europa en dat kon op heel wat aandacht rekenen. Voor het verslag van het CWI was er weinig tijd over. We moesten nog een lange weg terug afleggen door de woestijn en door de voorsteden van Karachi. Terwijl we onze krachten concentreerden op de vormingsdag, was er ook een groep kameraden op het WSF gebleven. Het WSF was op maandag en dinsdag nog beperkter dan in het weekend. Maar wij hadden een spreker op een discussie over privatiseringen. Een leidinggevende kameraad die een centrale rol speelde in de strijd tegen de privatisering van de telecom sprak er.
Terug in Karachi waren Kevin van het CWI en ikzelf uitgenodigd voor een maaltijd bij een leidinggevende kameraad thuis. Nadien druppelden andere kameraden binnen met een spervuur aan vragen. Vragen over wat Lenin dacht over het nationale vraagstuk, hoe we moeten reageren tegenover NGO`s,… Een jonge kameraad uit een landelijk gebied vertelde hoe de NGO`s er proberen scholen op te zetten voor jongeren, maar dat dit betekent dat er geen geld is voor het huishouden. De NGO`s moeten scholieren omkopen om les te volgen, maar dan worden die jongeren afhankelijk van de NGO`s. Dat is een groot probleem in Pakistan en een deel van de linkerzijde heeft toegegeven aan de NGO`s. In 1997 werd een groot deel van onze organisatie uitgesloten omdat ze met NGO`s werken. De toenmalige Labour Party Pakistan bleek rot te zijn geworden door die NGO`s. Vandaag zijn ze nog erger geworden. Een groot deel van de linkerzijde is absoluut niet eerlijk en gebruikt gangstermethoden. Dat geldt voor alle grote linkse groeperingen in Pakistan. De Socialist Movement Pakistan is voor velen dan ook een ontwikkeling die erg welkom is als iets fris en eerlijk.
Een andere kameraad vertelt over de gespannen sfeer in Karachi. Dat is inderdaad voelbaar. Er is geen open houding tegenover buitenlanders en ook niet onder elkaar. Een Hindoe-kameraad vormt uiteraard een kleine minderheid in zijn wijk en er werd geprobeerd door de moslims om een camapge tegen hem op te zetten. De politie werd op hem afgestuurd om hem te arresteren, maar de agenten zeiden hem dat hij opkomt voor terechte eisen: toegang tot elektriciteit, veiliger wegen met stoplichten,… Daarom zeiden ze hem om een dag weg te gaan zodat ze konden melden dat hij onvindbaar was en niet kon gearresteerd worden. Op een ander ogenblik werd deze kameraad fysiek aangevallen door de MQM, een nationalistische en sectaire partij die vooral in Karachi gebaseerd is. Onze kameraad werd in elkaar geslaan omdat hij er anders uitziet en een andere godsdienst heeft. Hij slaagde er wel in om een impact te krijgen in zijn wijk waardoor gezamelijk door moslims, christenen en hindoes de bescherming van christelijke kerken werd georganiseerd na de cartoonkwestie.
Van Karachi naar Lahore
De treinreis van Karachi naar Lahore was zwaar. We vertrokken om 16u, na een vergadering van de lokale leiding van de Socialist Movement Pakistan in Karachi. De trein moest om 9u aankomen, maar we hadden drie uur vertraging. Samen met de CWI-bezoeker Kevin Simpson zat ik in eerste klasse, waar er airco was. Dit bleek geen overbodige luxe. Toen we de andere kameraden bezochten bleek de tweede klasse geen airco te hebben maar open vensters. Door de zanderige regio`s van Sindh en Punjab leverde de trein een enorme stofwolk op die langs de open vensters ook in de trein terecht komt. Na een discussie met enkele kameraden gedurende twee of drie uur, voelde ik dit al aan mijn longen.
Het lukte gelukkig op de trein om wat te slapen. In Lahore moesten de kameraden uit Kasjmir nog verder met de bus. Zij zullen pas laat in de avond thuis zijn na twee dagen reizen in moeilijke omstandigheden. In Lahore is de sfeer minder gespannen dan in Karachi. Het is er niet aangeraden om als blanke `s avonds alleen over straat te gaan, maar overdag kan het wel in beperkte mate. Dat is al een verschil met Karachi. Of toch alleszins met de arbeidersbuurten van Karachi waar wij verbleven. Rond de luxe-hotels voor de rijken is dat wellicht anders.
Vandaag kwamen we rond de middag aan en staan enkele individuele discussies gepland. Morgen spreek ik op een afdelingsvergadering van de SMP over jongerenwerk in Europa. Alle verslagen uit Europa worden bijzonder aandachtig gevolgd. De toegang tot internet is beperkter en niet iedereen begrijpt Engels. Voor veel kameraden is het een eerste contact met kameraden van buiten Pakistan. Er worden dan ook veel vragen gesteld en we worden heel goed ontvangen. Het politiek bewustzijn is anders dan in Europa: sterker op het vlak van klassenbewustzijn, maar met een beperkter begrip van de internationale en nationale politieke situatie. Dit soort bezoeken is dan ook erg nuttig voor de ontwikkeling van de kameraden in Pakistan, maar ook voor mij om een begrip te hebben van de situatie hier en mij daaraan aan te passen als ik ergens ga spreken.
Tegen het weekend trekken we naar Kasjmir als eerste internationale bezoekers van het CWI ooit in deze regio. Daarna gaan we naar Rawalpindi en Islamabad, waar onze organisatie vrij sterk staat en een belangrijke rol speelde in de strijd tegen de privatiseringen van de telecom. Aangezien de computer hier geen USB-kanaal heeft, kan ik geen bijkomende foto`s doorsturen. Ik heb ook weinig foto`s van het dagelijkse leven. Op straat foto`s nemen is niet altijd aan te raden gezien de spanningen in het land en de militaire dictatuur. Het leger en de politie zie je overal.
