Sinds de oliecrisis van 1974 zijn de Europese grenzen gesloten voor economische migratie. Nochtans zagen we sindsdien een toename van de migratie. De afbraak van de sociale zekerheid in Oost-Europa en de groeiende miserie in Afrika en Azië vormen daar de belangrijkste oorzaak van.
Xavier Dupret
De grote internationale financiële instellingen (IMF en Wereldbank) hebben de afgelopen decennia een neoliberaal beleid opgelegd aan de neokoloniale landen. Dit heeft geleid tot forse besparingen en een afbraak van de levensstandaard van bredere lagen van de bevolking. Tegelijk zagen we in Europa een steeds repressiever asielbeleid, onder meer met de akkoorden van Schengen midden jaren 1990.
Dit leidt er toe dat in heel wat steden in West-Europa een groot aantal illegalen woont. De mensen-zonder-papieren zijn in feite arbeiders die gemarginaliseerd worden door het repressieve asielbeleid. Veel van hen werken in de bouwsector, in de horeca of andere sectoren waar er veel zwartwerk in slechte omstandigheden is.
Op die manier delen veel mensen-zonder-papieren het lot van autochtone arbeiders die in laagbetaalde onzekere jobs zijn tewerkgesteld.
De toename van het aantal arbeiders-zonder-papieren is slechts één element in de afbraak van de arbeidscondities en de lonen, wat ons allemaal aanbelangt. De negatieve spiraal versterkt een algemene achteruitgang op sociaal vlak. Heel wat arbeiders die voorheen in onzekere jobs terechtkwamen, vinden vandaag geen werk meer. Diegenen die vroeger konden hopen op een vast arbeidscontract, worden vandaag gedwongen om tevreden te zijn met flexibele tewerkstelling. Dat is het resultaat van 20 jaar neoliberaal beleid.
In de strijd voor de regularisatie is het belangrijk om te antwoorden op een aantal illusies. Op het vlak van actiemethodes, hebben een aantal organisaties illusies in lobbywerk bij Belgische parlementairen om een einde te maken aan de schandalige situatie waarin heel wat mensen-zonder-papieren zich bevinden.
Het is nochtans duidelijk dat die politici niet veel zullen veranderen in het kader van een Europese Unie die steeds meer een ‘fort Europa’ is geworden. Bovendien is het duidelijk dat de geloofwaardigheid van de traditionele partijen op het vlak van de verdediging van de mensen-zonder-papieren bijzonder beperkt is. De onmacht van de traditionele politici is geen fataliteit. Het is een weerspiegeling van de keuzes van die partijen en het brengt de noodzaak naar voor van een duidelijke breuk met het neoliberaal model. Dat zal niet gebeuren door traditionele partijen, een nieuwe arbeiderspartij zou ook voor de mensen-zonder-papieren een stap vooruit betekenen.
