Vandaag trekken de metallo’s van ArcelorMittal uit verschillende landen samen naar Straatsburg waar het Europees Parlement vergadert. Internationale solidariteit is belangrijk in de strijd tegen een van de rijkste multinationals ter wereld. Er werd een stap gezet, maar er liggen er nog andere voor ons.
De internationale solidariteit moet gepaard gaan met de opbouw van solidariteit in onze directe omgeving. De bevolking staat heel sterk aan de kant van de metallo’s in de regio rond Luik maar ook daar buiten. We moeten dat potentieel mobiliseren. We weten nog hoe er grote betogingen waren in Seraing (10.000 aanwezigen) en Luik (40.000 betogers) na de aankondiging dat de warme fase zou gesloten worden. Het is mogelijk om met nog meer mensen op straat te komen. Denk maar aan de strijd bij Forges de Clabecq midden jaren 1990 toen een vakbondsfront een betoging hield in Tubeke met maar liefst 70.000 aanwezigen.
Vandaag zijn de ogen van de arbeiders van de meer dan 11.000 ondernemingen die in 2012 failliet gingen of van de 17.000 arbeiders die in hetzelfde jaar het slachtoffer werden van collectieve afdankingen mee gericht op de acties van hun kameraden bij ArcelorMittal. Zij staan niet alleen. De strijd van de metallo’s kan een echt aantrekkingspunt voor verzet vormen. We moeten daarbij echter oppassen dat we niet het scenario van bij Renault destijds volgen met een uitputtingsslag aan internationale betogingen, maar een gebrekkig organiseren van de solidariteit in eigen land.
Er zijn gelegenheden genoeg om de solidariteit te versterken. Morgen trekken de federale ambtenaren de straat op. Het spoorwegpersoneel – er zijn spoormannen en -vrouwen aanwezig op de betoging vandaag – wil actie voeren tegen het ‘Plan Magnette’. Op 21 februari komt er een grote interprofessionele actiedag. De metallo’s moeten zich vooraan stellen in die betoging, samen met andere bedrijven waar sluitingen of collectieve afdankingen dreigen. We moeten ervoor zorgen dat die betoging voldoende kracht bijzet om de eis voor de collectivisering van de productiemiddelen duidelijk te maken. Over welke vorm van nationalisatie hebben we het? We hebben geen boodschap aan een beheer in handen van publieke managers die als taak hebben om het bedrijf om te vormen tot een machine die dividenden produceert voor private aandeelhouders. We hebben nood aan een nationalisatie onder arbeiderscontrole en democratisch beheer door de arbeiders.
Daartoe is er nood aan een ambitieus actieplan, we kunnen teruggrijpen naar het voorstel van Nico Cué bij het aantreden van de regering Di Rupo: een oplopend actieplan met 24, 48 en 72-urenstakingen. Als een 24-urenstaking niet volstaat om de nationalisatie af te dwingen, dan moet direct een 48-urenstaking worden aangekondigd en indien dat niet volstaat, kan er in de daaropvolgende weken een nieuwe 72-urenstaking komen.
Hoezo, nationalisatie is niet mogelijk?
Afgelopen vrijdag heeft de Nederlandse regering de bank en verzekeringsinstelling SNS Real genationaliseerd. De regering legde daarvoor 3,7 miljard euro op tafel. Het is dus blijkbaar wel mogelijk om te nationaliseren als het de belangen van de rijken, de aandeelhouders en de speculanten dient. Als het over onze jobs gaat, dan is er plots geen politieke wil meer. Jean-Claude Marcourt deed een ‘plechtige oproep’ aan Mittal en kondigde aan dat hij ‘alle middelen’ zou benutten om de staalgigant te doen plooien. Dat is de officiële positie van de PS. Maar over welke middelen heeft hij het? Zijn dergelijke verklaringen slechts bedoeld om zand in de ogen te strooien?
Peilingen geven aan dat de bevolking er voorstander van is om de grote bedrijven en de rijken meer te laten betalen. Iedereen is geschokt door die kapitalistische reuzen die amper of zelfs helemaal geen belastingen betalen. Laat ons het ongenoegen omzetten in strijd. Een grote betoging in Luik zou een mogelijkheid vormen om aan dergelijke standpunten een uitdrukking te geven. Waarom geen solidariteitsaffiches maken om de eis van een collectivisering van de productiemiddelen te verspreiden in de bedrijven, in de buurten rond de fabrieken, in winkels in de buurt,… met op de affiche ook een datum voor een grote betoging in Luik? We zullen dan zien wie echt de handen uit de mouwen wil steken om naargelang de mogelijkheden een succes van dit initiatief te maken. Waarom de sites niet bezetten om ze om te vormen tot hoofdkwartieren van waaruit de strijd wordt georganiseerd?
Het zal niet gemakkelijk zijn en er zal veel werk zijn. We begrijpen dat de syndicale delegaties veel werk hebben met de vergaderingen met de autoriteiten en de meer technische aspecten van de onderhandelingen. Om dat werk te versterken, zou het opzetten van een actiecomité een belangrijk hulpmiddel zijn om de lokale solidariteit te organiseren maar die op nationaal vlak met andere bedreigde bedrijven of op internationaal vlak met de kameraden van Florange en elders. Het zou ook een initiatief kunnen nemen om alle arbeiders te bezoeken en een maximale betrokkenheid van iedereen te bewerkstelligen.
- Voor een strijdbaar actieplan!
- Bezet de sites om er hoofdkwartieren van strijd voor de nationalisatie van de productiemiddelen van te maken!
- Inbeslagname van de productiemiddelen zonder vergoeding of schadeloosstelling!
- Nationalisatie onder arbeiderscontrole en democratisch arbeidersbeheer!
