VLD-minister Dewael trok op werkbezoek naar Denemarken om er inspiratie op te doen voor het Belgische asielbeleid. Dat was geen toeval. Denemarken geldt als het voorbeeld van een bijzonder repressief en asociaal asielbeleid. Vreemdelingen hebben er geen toegang tot sociale zekerheid en kunnen zelfs amper huwen met wie ze willen.
Geert Cool
In Denemarken is het verboden voor een niet-EU burger onder de 24 jaar om samen te wonen met een Deense inwoner. Koppels ouder dan 25 jaar moeten een waarborg van zowat 5.500 euro betalen als ze willen samenwonen en dat kan bovendien pas na een interview en een tweejaarlijkse evaluatie. Gedurende 7 jaar is er voor de buitenlandse partner geen toegang mogelijk tot de sociale zekerheid.
Uiteraard is er geen aandacht voor het aanpakken van de problemen die wereldwijd een vluchtelingenstroom op gang brengen. Het zijn de plunderingen door de multinationals en de grote bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de enorme kloof tussen rijk en arm, waarbij ieder jaar 2,2 miljoen mensen sterven omwille van een gebrek aan proper water. Of wat te denken van de wapenleveringen vanuit België aan Nepal of de mogelijkheid van een wapenlevering aan Tanzania. Dat zijn niet bepaald maatregelen die het aantal vluchtelingen doen dalen. In de plaats van iets te doen aan de redenen waarom mensen vluchten, kiest ook de Belgische regering voor het aanpakken van de slachtoffers door middel van een repressiever asielbeleid.
Het aantal asielaanvragen in ons land is de afgelopen jaren sterk gedaald. Van 42.690 in 2000 daalde dit tot 15.360 in 2004. Dit is vooral een gevolg van het feit dat algemeen geweten is dat een asielaanvraag weinig zin heeft. Het aantal illegalen neemt wellicht toe, maar daar zijn uiteraard geen exacte cijfers van. Illegalen kunnen ingeschakeld worden als onderbetaalde slaven. Zo was er de afgelopen maanden het schandaal van de huisslaven bij rijke Eurobureaucraten in en rond Brussel. Maar ook elders floreert de brutale uitbuiting van illegale werknemers. Het ondermijnen van de arbeidscondities kan ge-makkelijker als er een laag arbeiders is zonder enige bescherming.
Daarbij wordt ook overgegaan tot een repressieve aanpak van asielzoekers en illegalen. Op dinsdag 8 maart organiseerde de politie samen met de Dienst Vreemdelingenzaken een grootschalige controle in het station Antwerpen-Centraal. Iedereen die er wat anders uitzag, werd onderworpen aan een identiteitscontrole. Mensen zonder papieren werden afgevoerd. Pas toen een politie-agent werd aangesproken over het willekeurig controleren van alleen maar migranten, werd de vraagsteller als enige autochtoon ook gecontroleerd. Dit repressiever klimaat is geen toeval. Op een ogenblik dat het kapitalisme in crisis komt, proberen politici van het establishment in te spelen op de aanwezige onzekerheid door een harder beleid voor te staan. Met een ethisch conservatief en quasi-racistisch discours hoopt men de aandacht af te leiden van het harde neoliberale beleid dat de arbeidscondities en de sociale zekerheid ondermijnt. Dat is de optiek van de neo-conservatieven in de VS en ze worden daarin gevolgd door zowat alle Europese regeringen.
Tegenover het huidige beleid is een actieve oppositie nodig die zich verzet tegen de aanvallen op de arbeidscondities, de lonen, de sociale zekerheid,… Voor zo’n oppositie is het noodzakelijk om op te komen voor een zo breed mogelijke eenheid van de slachtoffers van het huidige systeem. Het betrekken van illegale arbeiders zal noodzakelijk zijn om in te gaan tegen de ondermijning van de arbeidsvoorwaarden en lonen. Het verenigen van de inwoners van armere buurten zal noodzakelijk zijn om efficiënt te kunnen opkomen voor meer en betere sociale woningen.
