De aankondiging van de nieuwe afdankingen bij ArcelorMittal hebben geleid tot een enorme woede en discussie over de toekomst van de staalsector in ons land. Vrijdag was er een bijeenkomst van de federale en de Waalse regering. De vakbonden zouden in de namiddag ontvangen worden. De vakbonden trokken met zo’n 400 tot 500 arbeiders vanuit Luik naar de hoofdstad waar ze voor de ambtswoning van Di Rupo verzamelden. Een delegatie van LSP was eveneens aanwezig.
Met de sluiting van de warme fase was het duidelijk dat een volledige afbouw van de site op de agenda stond. Maar de politici, ministers en een deel van de vakbondsleiding rekende op de goede wil van Mittal om te redden wat te redden was in Luik.
Vandaag is het duidelijk dat het perspectief dat ook wij naar voor brachten – dat het na de sluiting van de warme fase een kwestie van tijd was vooraleer ook de koude fase voor de bijl zou gaan – correct was. Een ander idee dat wij naar voor brachten – de noodzaak van een actieplan om tot de nationalisatie van de site over te gaan – verschijnt vandaag opnieuw op de voorgrond. De gevestigde politici blijven heel voorzichtig met hun verklaringen en de gevestigde media zijn voorzichtig, “opgelet, een nationalisatie is complex en zelfs illegaal”. Blijkbaar is het in ons land verboden om een productiesite in beslag te nemen om jobs te redden en een reconversie te organiseren voor een sociaal nuttige productie. Het is echter niet verboden om honderden mensen af te danken en volledige regio’s in een sociale woestijn om te vormen en dat in naam van de winst. Het is evenmin onwettelijk om dit alles te doen met overheidssteun via belastingverlagingen en door de kosten op de sociale zekerheid af te schuiven.
ArcelorMittal is geen alleenstaand gegeven. Er zijn de afdankingen bij Ford Genk, er is onrust bij het spoorpersoneel en bij de federale ambtenaren. De crisis slaat overal toe en treft ons allemaal. Er is nood aan een actieplan om alle werkenden te verenigen in de strijd tegen de besparingen en voor werk.
Er wordt ons steeds gezegd dat niets mogelijk is, dat het de schuld van Europa is, dat het nu eenmaal crisis is. In volle financiële crisis vonden de regeringen wel genoeg middelen in de gemeenschapskas om de banken bij te staan en Dexia te nationaliseren. Waarom zou dat dan niet kunnen om jobs te redden?
Op het einde van de vergadering met de regering, stelde de delegatie die naar binnen was gegaan dat de regering een overnemer zou zoeken. De arbeiders reageerden met slogans: “Inbeslagname en nationalisatie!”. We moeten vragen stellen bij de bedoelingen van de regering, het wantrouwen onder de arbeiders was alvast groot. Moeten we na maanden van leugens plots vertrouwen hebben in diegenen die ons besparingen opleggen en zelf het aantal jobs onder de ambtenaren verminderen? Vanuit die hoek moeten we geen steun en solidariteit verwachten in de strijd voor onze jobs.
De arbeiders moeten zichzelf organiseren met onder meer personeelsvergaderingen (zoals komende maandag) om alternatieven te bespreken alsook een actieplan om deze alternatieven af te dwingen.
De kwestie van een overnemer maakt geen einde aan het spook van het jobverlies. Een nieuwkomer zal ook proberen om de productiekosten te beperken. Het is belangrijk dat de arbeiders zelf de controle op de productiemiddelen overnemen zodat er geen beslissingen over hun hoofden heen worden genomen. Een actieplan kan de basis leggen voor een bedrijfsbezetting met een verkozen strijdcomité dat ook steun zoekt onder de bevolking en ondertussen het behoud van de productiemiddelen garandeert.
Een van onze sterkste krachten bestaat uit ons aantal. Een goed actieplan zou de kwestie van eenmaking van strijdbewegingen mee naar voor brengen. Waarom geen contact opnemen met het actiecomité bij de onderaannemers van Ford Genk, de federale ambtenaren of het spoorpersoneel? Dergelijke zaken moeten maandag op de personeelsvergadering al aan bod komen. Een actieplan kan een voorstel doen voor een nationale actie, een grote betoging tegen besparingen en voor werk. De eerste contacten en een eerste nationale actie zouden een gelegenheid bieden om een vervolg van het actieplan te bespreken en te plannen.
Vorig jaar had Nico Cué van de Waalse metaalbond van het ABVV over een oplopend actieplan met 24, 48 en vervolgens een 72-urenstaking tegen de besparingen. Vandaag staan we er niet beter voor. Een dergelijk actieplan blijft noodzaklijk om in te gaan tegen de besparingen en aan te tonen wie eigenlijk de rijkdom in de samenleving creëert.
Er was een grote actiebereidheid op de bijeenkomst. De discussies gingen vooral over hoe de strijd te organiseren. LSP-militanten discussieerden met heel wat aanwezigen over de eerste stappen die kunnen gezet worden om tot een project van nationalisatie te komen. De vergadering van maandag is belangrijk om een actieplan op het getouw te zetten. Een collectieve discussie over de volgende stappen en over de versterking van de solidariteit kan de basis vormen om tot actie over te gaan.
Op de bijeenkomst vrijdag waren er wat schermutselingen met de politie. Dat maakte meteen duidelijk wat de regering in de aanbieding heeft om de arbeiders te ondersteunen: traangas en een waterkanon. Maar het toonde ook de strijdbaarheid van de arbeiders die zich niet zomaar het zwijgen laten opleggen. Een actieplan moet die strijdbaarheid kanaliseren en leiden tot een overwinning voor de arbeiders. Zij willen ons de gevolgen van hun concurrentiebeleid opleggen, laat ons dat beantwoorden met onze solidariteit!
