Op de zomerschool van het CWI begin juli waren er sprekers uit verschillende landen. Een opgemerkte tussenkomst was alleszins die van het Ierse parlementslid Joe Higgins. De afgelopen weken was er in de Ierse media een lastercampagne tegen de Socialist Party en de campagne tegen de huishoudtaks die de regering wil doorvoeren. De helft van de Ierse gezinnen weigerde zich voor die taks te registreren, wat het volledige besparingsbeleid onder druk zet.
Het besparingsbeleid richt zich vandaag tegen de armsten, tegen de gewone werkenden en de jongeren. Terwijl er in de Eurozone 17 miljoen werklozen zijn, hebben de kapitalisten 2 biljoen euro aan niet-geïnvesteerde winsten in reserve staan. In plaats van die middelen aan te spreken, worden de jongeren aangepakt met in landen als Spanje meer dan de helft van de jongeren die zonder werk zit.
Dat is de achtergrond waartegen de trojka en de Ierse gevestigde partijen nieuwe vormen van belastingen willen opleggen, onder meer op wie een eigen huis heeft of op water. Het doel is om via deze weg binnen enkele jaren miljarden euro extra aan belastingen op te halen. Het IMF stelde in een rapport na een bezoek aan Ierland in maart dat het massaal verzet tegen die huishoudtaks wel eens een probleem zou kunnen vormen.
Hoe het establishment dat probleem wil aanpakken, zagen we de afgelopen weken in het dagblad ‘Independent’. Dat is een breed verspreid dagblad dat niet aarzelt om het verzet tegen het besparingsbeleid hard aan te pakken. Zo werden de 50% van de Ieren die de huishoudtaks weigeren te betalen omschreven als “belastingfraudeurs”. En dat in een krant waarvan de twee grootste aandeelhouders Ieren zijn die zich in belastingparadijzen hebben gevestigd om geen euro aan belastingen te moeten betalen!
De aanval werd ingezet tegen Mick Wallace, een onafhankelijke verkozene uit Wexford die voorheen projectontwikkelaar was en als anti-establishmentfiguur standpunten tegen de oorlog in Irak en tegen besparingen innam. Het parlementslid maakte deel uit van de technische fractie van verkozenen van kleine partijen en onafhankelijken, waaronder ook de verkozenen van de United Left Alliance. Wallace bleek zich als projectontwikkelaar schuldig te hebben gemaakt aan belastingontduiking. De Socialist Party nam een principieel standpunt in en eiste van Wallace dat hij dit zou terug betalen en we veroordeelden de belastingontduiking, maar de media probeerden om Wallace aan onze partij te linken terwijl er geen politieke banden zijn.
Hierna werd de aanval rechtstreeks tegen de Socialist Party gericht. De aanleiding was het gebruik van onkostenvergoedingen voor parlementsleden om naar meetings tegen het besparingsbeleid te gaan. Parlementsleden krijgen een vergoeding voor hun transport naar het parlement en voor activiteiten in hun hoedanigheid van parlementslid. Het verzet tegen het besparingsbeleid versterken, is een cruciaal onderdeel van de werking van linkse verkozenen.
De krant ‘Independent’ beweerde echter dat het ging om misbruik van publieke middelen terwijl de onkostenvergoeding enkel van toepassing zou zijn op transport naar het parlement en binnen het district waarbinnen een parlementslid verkozen is. De linkse verkozenen reageerden met de stelling dat campagnes in het belang van de arbeidersbeweging onderdeel uitmaken van hun publieke functie. Er volgde een politieke controverse in de media en zelfs in het parlement hieromtrent.
Het doel van deze lastercampagne was duidelijk: het ondermijnen van het verzet tegen de huishoudtaks en het besmeuren van de reputatie van de Socialist Party. Er werd gesuggereerd dat deze verkozenen niet anders zouden zijn dan de anderen en zelfs dat ze geld in hun zakken zouden steken. Hierop werd een lijst van alle gemaakte onkosten gepubliceerd, wat de zaken in een ander daglicht stelt.
Joe Higgins nam tussen januari en juni deel aan 21 meetings buiten Dublin. Hij legde daarbij 6.300 kilometer af en bleef drie keer ergens overnachten, in een bed&breakfast die respectievelijk 35, 36 en 54 euro kostte. Meestal reed hij zelf terug met de auto, maar er waren ook een aantal treinritten. Alles samen werd 935 euro uitgegeven. Zoals Joe opmerkte: “Met kar en paard zou het niet goedkoper geweest zijn”. De uitgaven van andere linkse verkozenen zijn ongeveer van een zelfde orde. Alleszins blijkt al snel dat het niet mogelijk is om Joe Higgins op dit punt te pakken. Een minister moest zelfs erkennen dat deze aanval niet zuiver is en dat hij zelf, toen hij nog oppositieleider was, het land rondtrok en zijn transportkosten als onkosten inbracht. Een voormalige adviseur van Labour stelde in een column dat hij het niet met de politieke standpunten van de Socialist Party eens is, maar dat Joe “zo eerlijk en principieel is als het daglicht.”
De mediagroep die de aanval tegen ons inzet, heeft een lange traditie op dat vlak. In 1913 steunde de voorloper van deze groep de patronale lock-out tegen het arbeidersprotest, in 1916 riep de krant uit dat de historische arbeidersleider James Connolly moest geëxecuteerd worden (enkele dagen later gebeurde dit ook). Nu zijn wij aan de beurt omdat wij in verzet gaan tegen het beleid dat enkel de belangen van de rijksten dient.
We zullen de lastercampagne van antwoord dienen en dit door middel van mobilisatie en het organiseren van verzet tegen het besparingsbeleid. Op woensdag 18 juli is er alvast een betoging gepland in Dublin.
