Het personeel van een middelgrote fabriek in de Luikse regio heeft zelf gestreden voor de sluiting van het bedrijf. Een arbeider getuigt. (geschreven op woensdag 18 maart)
“Tot drie dagen geleden dacht ik dat sommige van mijn collega’s overdreven. Vervolgens sprak ik met mijn kinderen over de ervaring van Italiaanse werknemers, de oproepen van medisch personeel om zich te beperken tot vitale activiteiten. Ik begreep beter hoe het een collectieve fout was om door te gaan met werken. Niet alleen voor ons en onze dierbaren, maar voor alle kwetsbare mensen en degenen die nodig zullen zijn in de zorgsector.
“Dit is een probleem dat werkgevers die zich te veel bekommeren om hun winst proberen te ontkennen. De meeste van mijn collega’s ontkenden dit probleem niet, maar zagen niet in hoe ze het zonder hun inkomen konden stellen. En ook daar zal voor gevochten moeten worden.
“Gisteren nam noch mijn vakbondsafgevaardigde, noch de preventieadviseur van het bedrijf (!), noch de voorman mij serieus toen ik vroeg of we niet moest sluiten.
“De inperkingsmaatregelen werden gisteren aangekondigd. Het management van mijn bedrijf besliste om de activiteit vanmorgen nog te handhaven, terwijl de door de overheid genoemde minimalistische voorwaarden van ‘sociale distantie’ niet worden toegepast op de werkplek. De overheid wees er niet op dat het virus enkele uren in de lucht blijft hangen, dat het nog langer op contactvlakken blijft en dat de getroffenen niet noodzakelijkerwijs symptomen vertonen. Het heeft geen zin om samenscholingen in de open lucht te verbieden als het in fabrieken is toegestaan.
“Vanmorgen was ik niet aan het werk, dus vroeg ik mijn collega’s om me op de hoogte te houden van de situatie. Toen ik besefte dat het bedrijf geen actie ondernam, besloot ik naar de fabriek te gaan. Mijn metgezel had me geholpen de argumenten samen te vatten. Toen ik daar aankwam, vond ik dat veel mensen al met spontaan ziekteverlof waren. Er was een enorme spanning op de site: een collega legde me in tranen uit dat ze gedwongen werd haar kinderen te laten verzorgen door haar bejaarde ouders.
“Uiteindelijk werd er een bijeenkomst georganiseerd (binnen!) met de afgevaardigden, verantwoordelijken van de vakbond, de “preventie”-adviseur en de baas. In het begin leek iedereen de productie te willen voortzetten en maatregelen te nemen om aan de veiligheidsnormen te voldoen. Het standpunt van de vakbond was dat mensen die niet willen werken ‘omdat ze bang zijn’ zich maar ziek moeten melden.
“De vergadering duurde een goed uur en de toon veranderde aanzienlijk naarmate de discussie vorderde: hoewel ik in eerste instantie als een buitenstaander werd beschouwd, kregen verschillende mensen telefonisch informatie over verdere sluitingen en kon ik, ondanks mijn stress en woede, de situatie in alle rust opnieuw uitleggen. Als de artsen smeken om de overbelasting van de ziekenhuizen te beperken, als er in de winkels maar één klant per 10 vierkante meter mag zijn, waarom zou je dan een niet-essentiële activiteit voortzetten?
“Als er geen collectieve beslissing is voor alle niet-essentiële bedrijven moeten we ze zelf sluiten. Veel moed aan alle werkenden!”
