De regering-Jambon probeerde zich bij haar aantreden voor te doen als een investeringsregering. Als die regering ondertussen ergens in geïnvesteerd heeft, is het in protest tegen haar besparingsbeleid. Op alle voor gewone mensen belangrijke vlakken wordt er hard gesnoeid. Van openbaar vervoer over onderwijs tot zorg, cultuur en welzijn.
De actieweek tegen de Vlaamse regering was opmerkelijk: veel mensen die niet gewoon zijn om te protesteren namen deel. De rechtse partijen kunnen dit protest niet communautair inkleuren: het was Vlaams protest tegen een asociale Vlaamse regering. Dit ondermijnt pogingen om in de federale regeringsvorming de illusie te wekken dat een sterkere Vlaams-nationalistische aanwezigheid goed zou zijn voor de welvaart van de hardwerkende Vlamingen. Als een rechts beleid die welvaart voor ogen zou hebben, dan zou het daar op Vlaams niveau werk van maken. Dat gebeurt niet, wel integendeel!
Niet alleen N-VA heeft een probleem met dit protest, ook voor CD&V is het bijzonder pijnlijk om te zien hoe het middenveld – in Vlaanderen traditioneel met een sterkere christendemocratische aanwezigheid – zich begint te coördineren en organiseren in verzet tegen een regering met CD&V. Na de verkiezingen werd vanuit de CD&V-top uitgehaald naar de ACV-kritiek op de rechtse Zweedse regeringen. Wat had de CD&V-top dan gedacht, dat de ACV-top het ongenoegen onder de basis over de verhoging van de pensioenleeftijd, indexsprong en andere asociale maatregelen zomaar onder tafel kon vegen? Met Wouter Beke die het mes zet in de middelen voor welzijn, een sector waar het ACV sterk staat, wordt het conflict verder op de spits gedreven. Geens die aandringt op een paars-gele coalitie op federaal niveau en het lot van CD&V strakker verbindt met dat van N-VA, maakt het alleen erger.
Het protest deze week was opmerkelijk: dinsdag was er de bijzonder grote actie van sociaal werkers waarbij veel CAW’s plat lagen en ook sociaal werkers van andere diensten mee protesteerden. Donderdag was er de actie van VRT-medewerkers die werd ondersteund door een mobilisatie vanuit de sociaal-culturele sector en waar ook delegaties vanuit andere sectoren aanwezig waren. Het Martelarenplein, waar er geen traditie van sociaal verzet is, kreeg te maken met een luid en creatief protest. Het was niet gewoon om even wat stoom af te laten, dit protest begint pas.
De vraag nu is natuurlijk hoe het verder moet met ons verzet tegen de regering-Jambon. Die wil de besparingen al heel snel door het parlement jagen: er is een stemming op 19 december. Mogelijk hoopt de regering dat het protest voordien niet verder zal ontwikkelen en dat er nadien het gevoel is dat de beslissing toch al genomen is. Dat moeten we vermijden. In het LSP-pamflet op de actie donderdag stelden we voor: “We hebben twee weken tijd om de publieke opinie verder te mobiliseren met de vele acties die plaatsvinden. Maar er zal meer nodig zijn om deze besparingspolitiek te stoppen. Waarom niet op 18 december een algemene staking organiseren in alle sectoren getroffen door deze besparingsregering? Met daarbij de waarschuwing dat er nog stakingen volgen als de regering niet inbindt. Als de hele welzijnssector, het onderwijs, de socio-culturele sector, de VRT, De Lijn, … een stakingsdag organiseren dan zal dit niet zonder gevolgen zijn. Het kan de noodzakelijke maatschappelijke druk ontwikkelen om deze regering te doen afzien van haar plannen.”
Het centrale argument tegen ons protest is dat ‘er nu eenmaal moet bespaard worden.’ Is dat zo? Waarom zou het een fataliteit zijn dat er steeds minder middelen voor de meerderheid van de bevolking zijn? Dat is een dogma uit de neoliberale school die momenteel ook in Chili, het geboorteland van het neoliberalisme, op massaal verzet botst. Deze logica heeft in Chili geleid tot afbouw van diensten, onbetaalbare zorg, elitair onderwijs en een ongeziene ongelijkheid. Het neoliberale model verwerpen, zal niet zomaar gebeuren. Er zitten belangen achter dit model: een kleine minderheid haalt er veel voordeel uit en verdedigt dit systeem. Die kleine minderheid heeft veel middelen en domineert onder meer het politieke terrein. Wij hebben ons aantal en vooral onze economische macht: zonder onze arbeid valt heel het raderwerk stil.
Het geld halen waar het zit, zal strijd vergen. De eerste stappen van de strijd tegen het besparingsbeleid van de regering-Jambon zijn veelbelovend. De energie en het enthousiasme zijn er. Daar kan verder opgebouwd worden in een actieplan gericht op de val van de regering-Jambon en van het besparingsbeleid. Elke stap vooruit in onze strijd voor meer middelen, zal echter meteen terug betwist worden door het establishment. Vooruitgang consolideren, vereist een breuk met het kapitalisme. Dat is waarom LSP opkomt voor een andere samenleving: een democratisch socialistische maatschappij waarin de beschikbare middelen door middel van democratische eigendom en beheer worden ingezet gericht op de belangen van de meerderheid van de bevolking.
