Help ons de revolutionaire krachten op te bouwen
IN BELGIE domineren neo-liberalen en extreem-rechts reeds jaren het debat. De door corruptie en schandalen getroffen SP.a en PS probeerden de schade aan hun partijen door de regeringsdeelname te beperken door iedere verkiezing weer, zij het hoogstens in woorden, een beroep te doen op een traditie van sociale strijd. Maar daar bleef het bij. Antwoorden op hoe we onze sociale verworvenheden konden veiligstellen, kwamen er niet.
Els Deschoemacker
Ook collectieve strijd bleef uit. Indien die al plaatsvond, botste hij op een muur van onwil en machteloosheid. Onwil van de bazen om hun winstvoet op geven. Machteloosheid van de arbeidersleiders om hiertegen te vechten… tot er geen arbeidersleiders meer overbleven. Het zogenaamd “opkomen voor de werkende bevolking” is in handen gegeven van rechts!
De LSP stond jaren alleen met haar programma van strijd, solidariteit en socialisme. We gingen tegen de stroom in, maar door correcte perspectieven namen we een aantal initiatieven die maakten dat een deel van de jeugd werd gewonnen voor een socialistisch programma. Begin jaren ’90 oriënteerden we ons op de strijdbaarheid van een nieuwe generatie om te vechten tegen het toenemende racisme in de samenleving. Met Blokbuster brachten we duizenden jongeren op straat. Hoewel het Blok gecontesteerd werd in de scholen, breidden de maatschappelijke problemen zich verder uit. Een nieuwe laag Blok-stemmers bood zich aan. Bij gebrek aan beter werden de sociale noden vertaald in de slogan “eigen volk eerst”.
Eind jaren ’90 deden we deze oefening nog eens over met het opzetten van Internationaal Verzet. Deze keer met afdelingen in beide landsdelen. Opnieuw door een juiste inschatting van wat zou komen, speelden we een rol in de ontwikkeling van de antiglobaliseringsbeweging. We kwamen tussen met een socialistisch programma en zetten comités op in de scholen. We voerden debatten en organiseerden strijd. Idem dito voor wat betreft de anti-oorlogsbeweging.
Onze oriëntatie op de jongere generatie is daarin opvallend. Dit heeft alles te maken met de periode van na de val van het stalinisme. Hoewel LSP/MAS deze regimes nooit heeft ondersteund, beseften we maar al te goed welk effect die val heeft gehad op het bewustzijn van veel arbeiders. Strijd, solidariteit en socialisme werden gezien als slogans van een verleden tijd. Maar de eisen van de jongeren vandaag zijn geen geïsoleerde eisen. Ze komen voort uit de verzuchtingen van de arbeiders voor een beter leven en zijn in die zin slechts een voorbode van wat nog komen gaat.
Nieuwe instrumenten zullen opgeworpen worden, maar daar wachten we niet op. Als een massale strijdbeweging zich ontwikkelt, en er vloeit een nieuwe massale arbeiderspartij uit voort, dan zal dit een immense stap vooruit zijn. We zullen alles doen om deze stap te realiseren, maar ook dat zal niet voldoende zijn. De verdediging van het revolutionaire programma binnen de arbeidersbeweging is cruciaal om de strijd voor een andere maatschappij te winnen.
