1 mei ontstond als een dag van strijd voor de 8-urendag. Door internationaal op dezelfde dag actie te voeren, werd een sterkere krachtsverhouding opgebouwd. Voor de werkgevers en het establishment waren die stakende arbeiders uitschot die slechts overlast bezorgden. Maar het is wel door te strijden dat de 8-urendag bekomen werd. Sindsdien werd veel gestreden voor tal van verworvenheden, die vandaag in snel tempo worden afgebroken. Als wij dit niet stoppen, zal het asociale beleid blijven doorgaan.
Pamflet van LSP-Antwerpen op 1 mei
Deze regering is helemaal niet zo sterk als ze zich bij de vorming ervan in 2014 voordeed. De acties van de vakbonden eind 2014 hebben daar een grote rol in gespeeld, zelfs indien toen het werk niet afgemaakt werd: doorzetten tot de val van de regering. Vandaag gaat er geen dag voorbij of de regeringspartijen liggen met elkaar in de clinch. Ze voeren verkiezingscampagne tegen elkaar met een opbod van verdelende uitspraken. Ze vinden elkaar alleen nog als het gaat om asociale maatregelen.
Regering eensgezind over asociale maatregelen
De aanvallen blijven zich opstapelen:
- De hervorming van de financiering van de sociale zekerheid leidt tot minder middelen. Ondertussen worden andere maatregelen nu in de praktijk omgezet, zoals de jacht op de langdurig zieken.
- In de begrotingscontrole werd tegen alle afspraken in nogmaals gesleuteld aan het tijdskrediet. Uitkeringen voor tijdskrediet met motief en thematische verloven nemen af.
- De wet-Peeters wordt in de praktijk omgezet waarbij vooral de deeltijdse werkenden met een variabel uurrooster de pineut zijn. Zij mogen voortaan tot 168 (in plaats van 39) uren per referteperiode extra presteren zonder overloon.
En dan liggen er nog zaken op tafel: pensioenen, gelijkgestelde dagen en eenheid van loopbaan, … De regering mag dan al wel het begrotingsevenwicht voor 2018 (en 2019) laten varen, toch wordt er al aangekondigd dat ze nog 4 à 5 miljard zoekt. Dat zal niet gebeuren door het geld te zoeken waar het zit, zelfs een symbolische meerwaardebelasting kan er niet van af.
Terwijl de grote bedrijven hun winsten zien stijgen, kunnen er voor ons nog geen borrelnootjes af. Zij feesten als de beesten, wij moeten tevreden zijn met 1,1%. Dat mag dan wel een verademing zijn na jaren van loonstop, het is erg mager in vergelijking met hun winsten en cadeaus.
Niet wachten op de verkiezingen
De dynamiek van eind 2014 is verdwenen. We hadden toen een groeiende steun en betrokkenheid bij ons verzet tegen de rechtse regering. Nu luidt het dat we moeten wachten op de volgende verkiezingen in de hoop dat er een andere regering komt. Dat is een gevaarlijke methode: als we onze eisen niet op de agenda zetten, wordt het politieke debat al gauw beperkt tot de vraag wie het meest tegen migranten en vluchtelingen gekant is. In die context is een terugkeer van een rechtse regering niet uitgesloten, ook de gehate eerste regering van Cameron in Groot-Brittannië kon op die manier terugkomen.
Ons lijkt het beter om op onszelf te vertrouwen en uit te gaan van onze sterkte. We zagen het potentieel hiervan eind 2014. Door offensief naar buiten te komen en de discussie te laten gaan over het asociale beleid van de regering kunnen we een sterkere positie uitbouwen. Laten we een voorbeeld nemen aan de VS waar na de verkiezing van Trump miljoenen mensen op straat kwamen en de beweging zich nu begint te organiseren. Vandaag zijn er op verschillende plaatsen stakingsacties in de VS. Wie had 10 jaar geleden gedacht dat de arbeidersbeweging in de VS nog kon klauwen?
Hoezo, de basis wil niet mee?
Een vaak voorkomend argument is dat de basis niet mee wil. Als kansen verloren gaan, zoals na de staking van 15 december 2014, is een zekere demoralisatie logisch. Maar het onderhuidse ongenoegen is er nog steeds. Zie maar naar de grote acties van de non-profit of de stakingsdreiging in de chemie die een beter voorakkoord opleverde. Als we het ongenoegen niet organiseren, zal de basis uiteraard niet meewillen. Wat houdt ons tegen om nu te starten met een brede sensibiliseringcampagne die samengaat met opbouwende acties, waarbij we terug toewerken naar een algemene staking? Een campagne rond een wervend programma met eisen zoals een 30-urenweek zonder loonverlies, een ernstige vermogenstaks, meer middelen voor zorg en onderwijs, … Waarom dit niet koppelen aan socialistische eisen zoals de nationalisatie van een aantal cruciale sectoren zoals financiën, energie, … om deze onder democratisch beheer en controle van de bevolking te plaatsen?
De Franse verkiezingen toonden eveneens dat een strijdbaar programma kan mobiliseren: Mélenchon bracht honderdduizenden op straat voor meetings en acties. Er wordt gezocht naar alternatieven op de gevestigde politiek van steeds besparen op onze kap. Ook in ons land groeit consequent links in de peilingen, in Wallonië groeit de PVDA zelfs spectaculair. LSP wil er alles aan doen om dit te versterken, ook hier in Antwerpen. Een inclusieve campagne zoals die van Mélenchon die openstaat voor verschillende linkse stromingen en organisaties kan daar een belangrijk middel toe zijn. Eenheid in verscheidenheid, zonder meningsverschillen weg te moffelen maar deze net zien als een verrijking van het debat over hoe we tot die broodnodige andere samenleving kunnen komen.
LSP staat voor een breuk met het kapitalisme en voor een socialistisch alternatief: een samenleving waarin de productie gericht is op de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking, niet de winsthonger van een kleine elite aan de top.
