In augustus organiseerden milieuactivisten een week lang het ‘climat action camp’ aan de Londense luchthaven Heathrow. Uitgangspunt was het aangekondigde plan voor uitbreiding van de luchthaven met een derde landingsbaan, waarvoor ook enkele dorpen zouden moeten verdwijnen. Het hoogtepunt was de demonstratie van 19 augustus. De politie was natuurlijk voltallig en goed uitgerust aanwezig. Ook de media, die breed verslag uitbrachten, namen duidelijk een afkeurig standpunt in tegenover de actievoerders.
Wat wij vooral onthouden, is de succesvolle samenwerking tussen milieuactivisten en de betrokken lokale bevolking. Dit gaf de activisten niet enkel de kans hun ideeën met de lokale bevolking te bediscussiëren, maar het gaf de manifestatie ook een breder representatief karakter en dus minder kans tot isolatie in media.
Wel bestond er onder de actievoerders verwarring wat betreft politieke standpunten en methoden en de voorgelegde eisen bleven vaag en beperkt. Er werd nog geen duidelijke verband gelegd met de rol van het kapitalisme ter zake. Zo werden bijvoorbeeld gesprekken met de pilotenvakbond door de organisatoren ongenuanceerd van de hand gewezen.
En de overheid doet… niets!
Overal pretenderen overheden begaan te zijn met de klimaatkwestie. In werkelijkheid is die bezorgdheid enkel aanwezig wanneer er (persoonlijke) winst uit de situatie te halen valt. Omgekeerd wordt iedere winstbedreigende maatregel fanatiek van de hand gewezen.
De overheden en bedrijfswereld schieten duidelijk tekort wat betreft planning en middelen bij natuurrampen en het zoeken naar milieuvriendelijke alternatieven om ze te voorkomen. Het is de consument (dus wij) die men tracht te belasten met de kost van de vervuiling. Er wordt niet aan gedacht de patroons te laten betalen, hoewel zij thans de middelen en de positie bezitten die bepalen hoe er wordt geproduceerd. Het is duidelijk dat fundamentele vooruitgang niet uit de kapitalistische hoek zal komen.
Daarom trekken wij nogmaals de conclusie dat enkel een brede democratische controle van de (nu nog vervuilende) productiemiddelen door de gehele internationale bevolking een consequent antwoord kan bieden. Daartoe moeten we ons organiseren en ons eigen, democratische, politieke verlengstuk uitbouwen.
Dit probleem eist collectieve maatregelen, dat wil zeggen niet collectief opdraaien voor de kost, maar collectief een oplossing organiseren.
