De verdere privatisering van Proximus (voorheen Belgacom) en Bpost, bedrijven waarin de overheid nog steeds een meerderheid van de aandelen heeft, vormt een bedreiging voor zowel het personeel als de gebruikers. De ministerraad keurde afgelopen vrijdag een ontwerp van wet goed om het overheidsbelang in de twee bedrijven onder de symbolische grens van 50% te laten zakken.
Voorheen was het niet mogelijk om het aandeel van de overheid in beide bedrijven volledig af te bouwen. Nu wordt een volledige uitverkoop wel mogelijk en dat al op korte termijn. Voor private bedrijven kan dit een jackpot betekenen. Bij een volledige verkoop zou de overheid iets minder dan 6 miljard euro kunnen opstrijken voor de aandelen van Proximus en 2,6 miljard voor die van Bpost. In een pamflet stelde ACOD Post dat de Belgische overheid op deze manier “de instrumenten die vandaag de twee belangrijkste communicatiemarkten reguleren” aan de privé overdragen. De werkgelegenheid wordt eveneens bedreigd. “Uiteindelijk wint niemand bij deze strategie. De Belgische overheid verliest de jaarlijkse dividenden voor een eenmalige opbrengst, de burger riskeert van meer te moeten betalen voor slechtere diensten en het personeel zal zich in een onzekere positie bevinden.”
In de Luikse regio werd afgelopen woensdag een stakingsoproep gelanceerd door ACOD. Het protest is gericht tegen een mogelijke privatisering. De actie wordt gevoerd door ACOD, maar het ACV besliste om leden die de acties willen vervoegen te dekken. We zullen op socialisme.be nog terugkomen op de discussies die we aan het piket deze morgen hebben.
De dreiging van een verdere volledige privatisering van de overheidsbedrijven toont eens te meer aan dat deze rechtse regering een beleid van asociale aanvallen voert. We moeten lessen trekken uit de beweging tegen het besparingsbeleid in de herfst van vorig jaar, maar ook uit de aarzelingen die sindsdien overheersten onder de vakbondsleidingen. In het najaar voerden we een eengemaakte strijd, privé en publieke sector samen en dit over de grenzen van vakbonden en talen heen. Dit eengemaakte verzet deed de regering wankelen. We zagen de kracht van een opbouwend actieplan met een goed voorbereide algemene staking die voldoende tijd op voorhand werd aangekondigd. Laat ons de strijd verderzetten met een nieuw actieplan waarmee we deze regering van rijken weg krijgen!
Met zulke vrienden…
Toen de discussie over de mogelijke volledige privatisering van Bpost en Proximus in de Kamer kwam op de vooravond van de stemming van het wetsvoorstel op de ministerraad, werd Alexander De Croo ondervraagd door de parlementsleden. Hij verklaarde onder meer: “Ik ben verbaasd van de kritiek van de ‘conservatieve linkerzijde’. Jullie aanbidding van de staat is een beetje aandoenlijk. Ik zal iemand parafraseren die stelde: ‘ik heb geen ideologisch probleem hiermee, ik hou niet vast aan een overheidsbelang van 51%.’ Wie zei dit? Het was Paul Magnette op 12 januari 2013. Vrienden van de PS, ik ben het volledig eens met meneer Magnette.” Het klopt dat de oppositie van de PS bijzonder hypocriet is.
De PS nam vaak het voortouw in de privatisering van publieke bedrijven. Het was Elio Di Rupo die verantwoordelijk was voor het principe van “strategische consolidaties” en andere “publieke ondernemingen van privaat recht” waarmee de weg naar de volledige privatisering werd opgegaan. Toen hij minister van overheidsbedrijven was, besliste Di Rupo onder meer de liberalisering van de postmarkt voor zendingen van meer dan 350 gram. Distrigaz, Belgacom, Sabena, het Gemeentekrediet, ASLK, BIAC, … de lijst van bedrijven die mee door de PS zijn geprivatiseerd is lang. Het gaat om een transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de privé en dit ten koste van de belangen van personeel en gebruikers.
We moeten vastberaden strijden en kunnen de opbouw naar de algemene staking van 15 december als voorbeeld hiervoor hanteren. Maar we moeten ook dringend nadenken over de opbouw van een politiek alternatief vanuit de arbeidersbeweging waarbij alle krachten en individuen links van de sociaaldemocratie en de groenen zich in kunnen vinden om samen tegen de besparingslogica te strijden en te bouwen aan een breed en open politiek instrument dat iedereens eigenheid respecteert.
