Je kan in dit land maar beter een grote fraudeur zijn die jarenlang de gemeenschap oplicht. Dan maak je immers kans op amnestie of een regularisatie. Met wat geluk kan je shoppen bij de controledienst die de interessantste tarieven aanbiedt. En met nog meer geluk kan je als multinational op volstrekt legale wijze belastingen ontduiken, zelfs in die mate dat een weinig sociaal instituut als de Europese Commissie er vragen bij stelt. En eer ze in die kringen vragen stellen bij gunstregimes voor grote bedrijven moet het al ver gekomen zijn.
Het officiële einde van de fiscale amnestie, waarbij zwart geld wettelijk werd witgewassen tegen betaling van een boete en belasting van 35% op het kapitaal, betekende niet het einde van de legale witwasserij. De fiscus blijft fiscale amnestie organiseren, met verschillen tussen de controleurs en controlediensten. Volgens De Standaard is er een vergelijkende studie van controlediensten waar het goedkoopst kan worden geregulariseerd, er zouden tarieven van 25 tot 85% zijn. Het officiële tarief bedraagt 50% maar er is een grote onderhandelingsmarge. Alleszins een grotere marge dan in de onderhandelingen met de sociale partners.
N-VA-minister Van Overtveldt greep de verschillende tarieven aan om voor een uniforme behandeling te pleiten. Het gaat volgens hem niet om een nieuwe regularisatieronde, wat het anders is dan een regularisatie wordt evenwel niet duidelijk gemaakt? Voor Didier Reynders (MR) mag er gerust officieel een nieuwe regularisatieronde komen. De regularisatie onder Di Rupo werd aangekondigd als de ‘allerlaatste’, maar “dat het de allerlaatste keer was, was een beslissing van de vorige regering” klinkt het bij MR. CD&V reageerde weinig subtiel: “Dit staat niet in het regeerakkoord”. Voor Van Overtveldt is de huidige regularisatie geen fiscale amnestie, maar een loutere toepassing van de wet. Kortom, het moet niet in het regeerakkoord staan, we geven er wel een draai aan zodat niet aan onze fiscale fraudeurs wordt geraakt.
Voor fiscale fraudeurs rollen N-VA en de regeringspartners van deze nieuw-Vlaamse liberalen de rode loper uit. Waar ze voor de verkiezingen nog probeerden om fiscale fraude en werkloosheid onder een groot amalgaam van fraude te brengen, wordt nu duidelijk dat er wel degelijk een onderscheid wordt gemaakt. Werklozen worden sowieso als fraudeurs gezien die zo snel mogelijk bestraft moeten worden voor hun luiheid die verantwoordelijk is voor het probleem van de werkloosheid. Fiscale fraudeurs daarentegen zijn ondernemende Vlamingen die een ruggensteuntje verdienen. Het bewust oplichten van de gemeenschap wordt een deugd, het niet vinden van jobs die er ook niet zijn een misdrijf.
Zuhal Demir, binnen N-VA een ernstige kandidaat voor de titel van meest Thatcheriaanse verkozene, komt eens te meer met het voorstel om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken. Daarmee wil ze naar eigen zeggen “werklozen prikkelen om een baan te zoeken.” Dat er veel meer werklozen dan beschikbare jobs zijn, is een feit dat gemakshalve even opzij wordt geschoven. Neen, als werklozen geen werk vinden, is het omdat ze niet genoeg ‘geprikkeld’ worden… Eerder hebben we de N-VA-nonsens over werklozen gedetailleerd weerlegd op deze site (zie: http://www.socialisme.be/nl/17062/n-va-versus-werklozen-enkele-argumenten-ontkracht), maar ze blijven opduiken.
Demir komt voor de zoveelste keer met hetzelfde voorstel waarvan ze beseft dat het niet in het regeerakkoord staat omdat CD&V er resoluut tegen is. Maar ze doet het voorstel toch opnieuw – zelfs indien voorzitter De Wever lastig reageert op andere partijen die voorstellen doen die niet in het regeerakkoord staan. Een reden hiervoor is te vinden bij het ongenoegen tegenover het akkoord om de laagste werkloosheidsuitkeringen te verhogen. Hoe dieper werklozen in armoede en ellende geduwd worden, hoe meer ze geprikkeld zijn om werk te zoeken, luidt de redenering van Demir. De would be Thatcher van N-VA pleit bovendien voor een versnelde flexibilisering van de arbeidsmarkt.
Is er met deze regering een ernstig sociaal akkoord mogelijk? Zuhal Demir brengt een duidelijk en niet mis te verstaan antwoord op deze vraag. Terwijl collega Van Overtveldt druk bezig is om de fiscale fraudeurs in de watten te leggen, eist Zuhal Demir een harde aanpak van werklozen en een aanval op de loon- en arbeidsvoorwaarden van gewone werkenden. Pogingen om de schade van het beleid van deze regering te beperken, zijn tot mislukken gedoemd.
Stilaan wordt duidelijk dat ook bij ACV stemmen opgaan om na 10 februari voor een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront te gaan. De interne druk hiervoor is ongetwijfeld erg groot. Het eerste actieplan heeft de toon gezet, alleszins werd geen actie gevoerd om de indexsprong en verhoging van de pensioenleeftijd te aanvaarden. Het is een illusie dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen, we zullen moeten strijden om de regering volledig weg te krijgen. Het eerste actieplan heeft de regering doen wankelen, sindsdien is ze niet meer recht gekropen maar onderling blijven vechten. Laat ons deze regering en het besparingsbeleid uit hun lijden verlossen met de korte pijn.
