Op 3 oktober staakte het spoorpersoneel tegen de hervormingsplannen van Magnette. Bij de media was het alle hens aan dek. Reportages van gedupeerde reizigers, werkgeversorganisaties die pleitten voor een minimale dienstverlening,… Het is vandaag inderdaad niet makkelijk om treinreiziger te zijn. Constante vertragingen, afgeschafte treinen en een gebrekkige dienstverlening in het algemeen. Maar deze staking was gericht tegen het beleid dat verantwoordelijk is voor de achteruitgang van de dienstverlening.
Artikel uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Verdedigen media, politici en werkgevers werkelijk de belangen van de reiziger?
In de media krijgen we te horen dat het enkel te doen is om het personeelsstatuut, maar het gaat om veel meer. Deze hervorming gaat over de toekomst van de dienstverlening en is vooral nodig zodat Infabel zijn diensten in de toekomst zal kunnen aanbieden aan andere private spoorbedrijven die de concurrentie kunnen aangaan met de NMBS, die zal achterblijven met een serieuze schuldenlast en onrendabele activiteiten. Zal een privatisering leiden tot lagere prijzen? In Groot-Brittannië betalen de reizigers voor een privaat treinticket tot tien keer meer dan in andere Europese landen. De overheidskosten zijn sinds de privatisering nog toegenomen. Het is niet verwonderlijk dat een meerderheid van de Britten een hernationalisatie van de spoorwegen wil!
Daar zwijgt het antistakingskamp uiteraard in alle talen over. Niet verwonderlijk als je weet dat dit kamp wordt aangevoerd door werkgeversorganisaties en neoliberale partijen. Voor de werkgevers zou een privatisering van het reizigersvervoer een extra opportuniteit zijn om winst te maken op de kap van de gemeenschap. En ook op de traditionele partijen moeten we niet rekenen voor een betere dienstverlening. De enige trein waar zij oog voor hebben, is de besparingstrein die ze over onze levensstandaard willen sturen. Iedere zwakheid of fout langs vakbondskant wordt uiteraard genadeloos uitgespeeld door het antistakingskamp. Kijk maar naar de golf van reacties na de (verdraaide) uitspraak van Jos Digneffe over de zogenaamde egoïstische reizigers.
Informatie- en mobilisatiecampagne onder personeel én reizigers
De campagne tegen stakingsacties heeft onvermijdelijk een effect op een deel van de reizigers. Het is dan ook noodzakelijk om er op te antwoorden. Enkele weken voor de staking van 3 oktober was er een pamflettenactie van de spoorbonden om de reizigers te informeren over de gevolgen van de hervormingen. Dat is een belangrijke eerste stap, maar er is meer nodig. Er is een langdurige campagne naar de reizigers nodig om uiteindelijk tot een gezamenlijke strijd te komen.
Met ludieke acties zullen we de besparingsplannen bij het openbaar vervoer niet stoppen. Bij De Lijn voerden de vakbonden enkele dergelijke ‘reizigersvriendelijke’ acties. Dat leverde niets op. Hier en daar werd de druk te groot en kwamen er (heel) beperkte aanpassingen, zoals in Gent waar 500 reizigers betoogden tegen de besparingen bij De Lijn.
Er is nood aan een opbouwend actieplan om de strijd tegen de hervorming te organiseren. Met regelmatige informatie- en personeelsvergaderingen kan de basis gelegd worden voor een campagne naar personeel en reizigers. Binnen een actieplan kan bijvoorbeeld ook gewerkt worden aan een nationale betoging van personeel en reizigers voor meer, betere en goedkopere dienstverlening.
Laat het spoorpersoneel niet alleen vechten
Maar we mogen het spoorpersoneel niet alleen laten vechten. Treinreizigers zijn evengoed arbeiders, jongeren, gepensioneerden,… die geraakt worden door het besparingsbeleid. Via hun eigen media en afgevaardigden kunnen de nationale vakbonden een campagne starten en duidelijk maken dat deze hervormingsplannen evengoed het gevolg zijn van het besparingsbeleid van de traditionele partijen. Het verzet tegen deze hervormingen bij de NMBS kan gekoppeld worden aan een algemene campagne en strijd tegen het besparingsbeleid en voor de uitbouw van sterke openbare diensten, waarbij gevochten wordt voor het behoud van elke job.
