Alle kinderdagverblijven in de stad Luik waren een week lang gesloten in het kader van de algemene staking van de openbare diensten op 10 maart. Dit was ongekend. Het stakende personeel eist erkenning van het zware karakter van hun job. Ze waren op 10 maart solidair aanwezig op verschillende andere stakingspiketten. We spraken met een vakbondsmilitante die in een kinderopvang in Herstal werkt.
Interview door Giulia (Luik)
Waarom staken jullie?
“Er is het tekort aan personeel. Er is niet veel statutair personeel, velen werken met tijdelijke contracten. Er is veel deeltijds werk en oudere collega’s werken vaak vier vijfden. Als iemand vier vijfden werkt, is er vaak geen vervanging voor de vijfde dag. Een collega ging in mei met pensioen, maar is nog niet vervangen. Als iemand ziek is, zijn we helemaal onderbemand. Onze directrice deed een aanvraag voor twee polyvalente kinderverzorgsters, maar er is niet genoeg geld.”
“Natuurlijk geven we altijd voorrang aan de kinderen, maar als we bijvoorbeeld in de keuken te weinig personeel hebben, moeten we dat elders vandaan halen… ook al is elke taak heel specifiek. Daarbij komt nog de administratieve rompslomp. We zouden graag dingen invoeren om de dienstverlening te verbeteren, zoals biologische voeding, de dienstverlening uitbreiden zodat deze aansluit op de werktijden van de ouders, enzovoort, maar dat is moeilijk in deze omstandigheden.”
“We moeten begrijpen dat onze opvangstructuur onvoldoende is. We hebben een wachtlijst van 100 kinderen. De meeste zwangere vrouwen moeten zich bij verschillende kinderdagverblijven aanmelden. En er zijn geen voorzieningen voor noodopvang. Bovendien zijn er problemen met de voorzieningen. De linnenkamer bevindt zich in een kelder en de vochtigheid veroorzaakt schimmel. We vechten al twee jaar om hier iets aan te doen!”
“Het is vermoeiend. Daarom zit ik in de vakbond, als er iets mis gaat zeg ik dat er oplossingen moeten komen. Vaak lopen dingen vast door een gebrek aan middelen.”
De deelname aan de staking is groot. Hoe komt dit?
“Met alles wat er gebeurt, van de energiecrisis over de pensioenen tot de kosten van levensonderhoud, hebben mensen geen vertrouwen meer in het beleid. Velen zeiden dat één dag staking geen verschil zou maken. Daarom staken we meerdere dagen. Dat was niet evident. We houden rekening met ouders in moeilijkheden, collega’s die het financieel lastig hebben … Kinderen kunnen niet zomaar in elke opvang geplaatst worden en we mogen hen uiteraard niet in de steek laten.”
“We organiseerden een rotatie met een vergadering op vrijdag om de staking op maandag te starten. Uiteindelijk ging het goed, zelfs indien de omstandigheden moeilijk waren. De organiserende instantie liet ons in de steek door te zeggen: ‘Doe wat jullie willen, als de kinderen maar in goede omstandigheden worden opgevangen.’ Uiteindelijk slaagde onze staking omwille van de enorme solidariteit tussen de collega’s.”
Wat zijn de belangrijkste eisen?
“Meer middelen! Het Office de la Naissance et de l’Enfance (ONE) wil dat de opvang ‘s ochtends en ‘s avonds meer open is, dat de openingstijden uitbreid worden. Daarvoor hebben we meer subsidies nodig. Dat is ook nodig om de opvang te verbeteren en om meer te kunnen inspelen op ouders in moeilijkheden.”
“Ten tweede moet het beroep worden opgewaardeerd met degelijke opleidingen en betere arbeidscontracten. Dit betreft ook de lonen. Als je alleen bent met een kind en je moet werken voor een paar honderd euro die je uitgeeft aan vervoer, of je verliest sociale uitkeringen en bent er niet voor je kind, dan is de keuze snel gemaakt! We moeten betere lonen en betere steun voor mensen kunnen krijgen.”
