Vandaag is er een staking van de openbare diensten. Het jarenlange gebrek aan investeringen heeft alle diensten onder druk gezet. Dit heeft gevolgen voor de dienstverlening aan de bevolking en zeker ook voor het personeel. Van het openbaar vervoer over publieke kinderopvang tot het onderwijs: de tekorten zijn overal merkbaar en onaanvaardbaar.
Er is een groot potentieel om de strijd voor meer middelen aan te gaan. Waar er met specifieke eisen werd gemobiliseerd, zoals in het stedelijk onderwijs in Antwerpen, was de deelname aan het protest groter. Ook aan de UGent was dit het geval. ACOD-delegee Tim merkte op: “Er was een succesvol piket aan het rectoraat tegen de besparingen voor het hoger onderwijs. Sinds 2008 verloren we door besparingen een bedrag dat jaarlijks intussen 590 miljoen euro bedraagt, de UGent alleen al loopt jaarlijks 104 miljoen euro mis. Wij roepen het bestuur op de besparingen niet door te voeren op kap van studenten door de inschrijvingsgelden, en ook niet door asociale besparingen op personeel. Wij roepen op om samen met ons te vechten voor een publieke herfinanciering van het hoger onderwijs!”
Dit was ook het geval in Luik, waar deze week alle crèches van de stad werden gesloten. Dit was nooit eerder vertoond. Het personeel van de kinderopvang eist erkenning voor het zware karakter van hun werk. Op tal van andere piketten waren ze solidair aanwezig.
Om een beweging op te bouwen, moeten de collega’s betrokken worden vertrekkende vanuit hun belangen, bekommernissen en eisen. Daarnaast is er nood aan een plan om de strijd op te bouwen om overwinningen te boeken. Dat is hoe op verschillende plaatsen de internationale vrouwendag werd gebruikt: als momentum om specifieke eisen te ontwikkelen en als mobilisatie naar de staking vandaag.
Meer middelen afdwingen lijkt in veel onderdelen van de openbare diensten niet evident vandaag. Na jaren van een tekort aan middelen is er soms een moedeloosheid. Zeker nu de traditionele partijen opnieuw over besparingen spreken.
Nochtans is het mogelijk om te winnen. Inzake strijdmethoden en opbouw van een krachtsverhouding kunnen we inspiratie halen uit het Franse voorbeeld. Ruim een jaar geleden werd het publieke debat in Frankrijk gedomineerd door een strijd tussen Le Pen en Zemmour, tussen extreemrechts en extreemrechts dus. Deze week waren er 3,5 miljoen stakers en betogers tegen de pensioenhervorming van Macron. Het toont hoe het kan keren. Als de arbeidersbeweging offensief naar buiten komt en de strijd aangaat, trekken we brede lagen mee. Een meerderheid van de Fransen steunt het sociaal protest en wil niet weten van een verhoging van de pensioenleeftijd. Als die leeftijd in Frankrijk vandaag lager is dan in België, komt dat door het sociaal protest.
Om enthousiasme voor de strijd op te bouwen, volstaat het niet om asociale voorstellen en maatregelen te bestrijden. We moeten onze eigen voorstellen en eisen verdedigen, zoals een radicaal plan van publieke investeringen in openbare diensten gericht op de noden van de bevolking. Meer middelen, betere infrastructuur, meer personeel voor essentiële diensten als onderwijs, openbaar vervoer, ambtenarij … zijn nodig voor betere dienstverlening. Ja, maar er is geen geld, luidt de tegenwerping vaak, niet in het minst van de politieke verantwoordelijken zelf.
Als we ons beperken tot de logica van dit systeem zullen er nooit genoeg middelen zijn voor degelijke openbare diensten. We moeten tegen de logica van het systeem durven ingaan. Er is geld genoeg in de samenleving, een kleine groep superrijken doet het steeds beter. Energiemultinationals boekten miljarden euro winsten, maar voor een groene transitie kijken ze naar overheidssubsidies. Banken maken opnieuw grote winsten en geven dit aan hun aandeelhouders. We moeten het geld zoeken waar het zit en overgaan tot de nationalisatie van de energie-, de financiële en andere essentiële sectoren onder democratisch bezit en beheer. Dan kunnen de nodige middelen gemobiliseerd worden om te voorzien in diensten gericht op de noden van de bevolking.
