De vraag naar een succesvolle strategie tegen het Vlaams Belang is opnieuw erg groot. Hebben de cynische journalisten in de traditionele media gelijk? Is alles geprobeerd en is er niets dat werkt? Volgens ons alvast niet. De vraag naar een strategie moet ernstig beantwoord worden, rekening houdend met zowel de electorale steun voor het Vlaams Belang als de harde kern van fascisten die het in die partij voor het zeggen heeft.
Geert Cool
Om een partij te bestrijden die groeit op het ongenoegen tegen het asociaal beleid van het establishment, kunnen we niet vertrouwen op datzelfde establishment. De overwinning uitroepen na een beslissing van een rechtbank of na uitspraken van traditionele politici over de partijdotaties, levert niets op.
We zullen de kiezers van het Blok moeten overtuigen dat die partij geen oplossingen heeft voor hun problemen. Ons discours afzwakken om medestanders te vinden bij het establishment is niet alleen zinloos, maar contraproductief. We moeten integendeel een kracht uitbouwen die niet enkel in woorden ingaat tegen het establishment, maar ook bereid is de confrontatie aan te gaan in reële campagnes.
We moeten lessen trekken uit de nederlagen van extreem-rechts in Europa. Italië in 1994, Frankrijk in ’95, recent in Oostenrijk – extreem-rechts leed er pas electorale nederlagen nadat massale bewegingen protesteerden tegen het neoliberale beleid. In Italië betoogden eind ‘94 honderdduizenden arbeiders tegen het pensioenplan van de eerste regering-Berlusconi. Die beweging stelde haar hoop op de politieke linkerzijde om komaf te maken met het asociale beleid. De sociale basis voor de rechtse regering, (waaraan ook de “postfascistische” Nationale Alliantie en de Lega Nord deelnamen) werd totaal ondermijnd en de regering viel. Het kostte Berlusconi en Co enkele jaren om terug te komen. Uiteindelijk slaagden ze daarin door het eveneens neo-liberale beleid van de centrum-linkse Olijfboomcoalitie. In Oostenrijk is het FPÖ van Jörg Haider achteruit geboerd na de bijnaalgemene staking van vorig jaar. Na hun eerste regeringsdeelname ging het FPÖ nog vooruit, in tegenstelling tot de idee dat deelname aan de macht hen hoe dan ook stemmen zou kosten.
Deze voorbeelden tonen dat een anti-fascistische strategie moet baseren op actief verzet tegen het asociaal beleid. De toename van armoede, tegelijk een bedreiging voor de relatieve rijkdom van de beter begoeden, leidt tot een sociaal onveiligheidsgevoel en onzekerheid over de toekomst.
Zolang het verzet hiertegen zich niet actief kan uiten in bewegingen en georganiseerd wordt in een politieke arbeidersformatie, zal het zich blijven manifesteren via passief verzet in de vorm van een proteststem voor het Vlaams Blok/Belang.
Wij roepen alle jongeren en arbeiders die zich tegen extreem-rechts willen verzetten op om de strijd aan te gaan: in de wijken, scholen, bedrijven, universiteiten,… Daar moeten we bouwen aan actief verzet tegen het huidig beleid. Een goede manier om dat nu te doen, is de campagne voor de Jongerenmars voor werk op 19 maart in Brussel.
