Op 26 februari hebben naar schatting 400 Israëlische kolonisten een brutale inval gedaan in de stad Huwara, in de bezette Westelijke Jordaanoever. Gewapend met geweren, knuppels, ijzeren kettingen en brandstoftanks voerden zij een poging tot pogrom uit tegen de Palestijnse bewoners, waarbij auto’s en huizen in brand werden gestoken.
Edito uit The Socialist, maandblad van de Socialist Party (Ierland)
De Israëlische “Defence Force” (IDF), het officiële leger, kneep in het beste geval een oogje dicht bij deze actie. In de nasleep van de aanval prees de voorzitter van de Nationale Veiligheidscommissie Zvi Fogel op de IDF-radio deze pogrom en zei dat hij “blij was met [deze] afschrikking.” Fogel is lid van de extreemrechtse Joodse Macht en een belangrijke coalitiepartner van Benjamin Netanyahu, de Israëlische premier.
Recordaantal doden
Het Israëlische leger en de kolonisten hebben dit jaar al 61 Palestijnen gedood. In de week voorafgaand aan de aanval heeft het IDF een inval gedaan in de Palestijnse stad Nablus, in de bezette Westelijke Jordaanoever, waarbij 11 Palestijnen werden vermoord, waaronder drie ouderen en een minderjarige. Dit is de tweede dergelijke aanval in 2023, de eerste was het bloedbad in het vluchtelingenkamp van Jenin.
Deze aanval werd beantwoord met een algemene staking in de bezette Westelijke Jordaanoever, samen met massaprotesten. Hierdoor werden winkels, vervoer, de communicatiesector, scholen, universiteiten, banken en wisselkantoren gesloten. De vakbond van leraren riep werknemers op zich bij de staking aan te sluiten en riep op tot “marsen en woede in elke straat en in elke wijk om te protesteren tegen de dood van de martelaren.”
Deze zelfde vakbond was de drie weken daarvoor in staking geweest en eiste vakbondserkenning en hogere lonen van de Palestijnse Autoriteit (PA). De PA is een corrupt en collaborerend regime dat door de Israëlische staat is geïnstalleerd om zijn vuile werk te doen, namelijk het onderdrukken van het Palestijnse verzet tegen de Israëlische bezetting en het uitbreiden van de nederzettingen.
Een nieuwe generatie
De recente stakingen en protesten, samen met die van mei 2021 (toen de Israëlische staat opnieuw een moorddadige aanval op Gaza lanceerde), laten zien dat een nieuwe generatie Palestijnen bereid is tot massaal verzet tegen de Israëlische overheersing. De Socialistische Strijdbeweging (SSB, onze zusterorganisatie in Palestina-Israël) pleit ervoor dat een dergelijke strijd wordt georganiseerd via democratische strijdcomités van onderop. Ze moet ook gebaseerd zijn op georganiseerde en gewapende zelfverdediging om de terreur van het IDF en de kolonisten te weerstaan.
De recente ronde van bloedvergieten door de regering-Netanyahu vond plaats tegen de achtergrond van een ongekende protestbeweging binnen Israël zelf, tegen plannen om de macht te centraliseren in de handen van de regering ten koste van het Israëlische Hooggerechtshof. Dit hof heeft overigens nooit de belangen van het Palestijnse volk verdedigd, noch die van de gewone Israëli’s.
De nieuwe regering, bestaande uit verschillende ultra-orthodoxe en ultranationalistische partijen, ziet het echter als een belemmering om haar beleid door te drukken, zoals het aanvallen van LGBTQ-rechten en die van vluchtelingen en de verdere annexatie van Palestijns land. De gerechtelijke ‘hervorming’ wordt gezien als een aanval op de democratische rechten.
Massale protesten
Honderdduizenden hebben deelgenomen aan de protesten en zijn geconfronteerd met repressie door de Israëlische politiemacht. Verschillende groepen werknemers hebben initiatieven genomen, waaronder medisch personeel, maatschappelijk werkers, leraren en anderen. Ze omzeilden daarmee de oproepen van hun vakbondsleiders. Bij de protesten verschenen Pride-vlaggen en feministische slogans waarmee afschuw werd geuit over extreemrechts. Een minderheid van de Palestijnen nam deel, waaronder linkse activisten in Haifa. Bij de solidariteitsprotesten na Huwara was een nieuw deel van de beweging aanwezig, en in Tel Aviv riepen betogers “waar waren jullie tijdens Huwara?” tegen de politie.
De protesten worden momenteel geleid door de leiders van de Israëlische kapitalistische (zogenaamd liberale) oppositie, die zelf medeplichtig zijn aan de onderdrukking van de Palestijnen en het bevorderen van de nederzettingen en de bezetting. De Socialistische Strijdbeweging stelt dat deze beweging onafhankelijk moet zijn van de kapitalistische krachten en eisen moet stellen tegen de bezetting en voor de rechten van de Palestijnen in het algemeen.
Op de protesten wordt vaak met Israëlische vlaggen gezwaaid. Dat is bedoeld als antwoord op de pogingen van Netanyahu om de beweging te delegitimeren. Het is echter een verkeerde vorm van nationale eenheid met het establishment, maar in zekere zin ook een ontkenning van de nationale rechten van de Palestijnen. De arbeidersklasse en de onderdrukten binnen de Israëlische samenleving hebben er geen belang bij de onderdrukking van de Palestijnen in stand te houden en moeten breken met het zionistische chauvinisme van de Israëlische heersende klasse.
Dit zou de basis kunnen zijn om de heerschappij van het Israëlische kapitalistische regime en hun ondergeschikten in de Palestijnse Autoriteit omver te werpen. Een massale revolutionaire strijd voor Palestijnse nationale bevrijding en socialisme kan de Israëlische arbeidersklasse voor deze strijd winnen, en er kan een democratische en rechtvaardige oplossing worden bereikt waarbij de rechten van beide nationaliteiten worden gehandhaafd. Op die basis zou een onafhankelijk socialistisch Palestina kunnen ontstaan, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, naast een democratisch socialistisch Israël, met vrije en open grenzen en gegarandeerde rechten voor minderheden.
