In ons pamflet tijdens de algemene staking van 9 november riepen we op om de strijd door te zetten. “Er moet een nieuw oplopend en opbouwend actieplan komen. Als we de hele samenleving willen overtuigen en achter de arbeidersbeweging willen krijgen, hebben we een echt machtsvertoon nodig. De betoging op 6 november 2014 (150.000 mensen) was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986. Niemand twijfelde toen wie richting kon geven aan de samenleving. Een nieuwe massale betoging kan ook jongeren, gepensioneerden, werklozen en zelfs zelfstandigen en kleine bedrijven samenbrengen (winkeliers in Luik en Brussel riepen al op tot solidariteit met de staking van 9 november) rond de arbeidersbeweging en kan bijdragen tot het opbouwen van een dynamiek voor nieuwe nationale stakingsdagen, voorafgegaan door provinciale stakingen.”
Artikel door Wouter (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist
Eind november kondigde het ABVV een nationale betoging gedekt door een stakingsaanzegging aan voor midden december. Hiervoor zou geprobeerd worden het ACV te betrekken. Bovendien zou er begin december een aankondiging volgen over nieuwe acties begin 2023.
De noodzaak van nieuwe acties stelt zich. Na de algemene stakingen werd in veel sectoren niet gewacht. In november staakten de sociaal werkers van de Brusselse OCMW’s, het personeel van de lokale en regionale besturen in Vlaanderen, het spoorpersoneel en de federale ambtenaren. Er was een actie in gemeenschappelijk vakbondsfront tegen de pensioenhervorming van de federale regering en voor de gelijkheid van mannen en vrouwen. Voor december zijn er door enkele van deze sectoren al verdere acties gepland. Daar komen acties bij van de non-profit, de Brusselse brandweer en anderen. Verder is er de ‘Trop is teveel’ mobilisatie van 4 december voor meer koopkracht en energie in publieke handen.
De grote zwakte na de staking was het gebrek aan collectieve evaluatie met personeelsvergaderingen (eventueel gekoppeld aan werkonderbrekingen) en democratische interprofessionele vergaderingen. Welke andere manier is er om de sterke en zwakke punten van de staking effectief te bespreken, sectorspecifieke eisen te integreren in het eisenpakket en samen democratisch te stemmen over de voortzetting van de strijd?
Dit is een les die we kunnen trekken uit de strijd in de raffinaderijen in Frankrijk. Daar was er sprake van een hernieuwbare staking waarbij de stakers elke dag samen afsloten met een evaluatie en democratische stemming over de voortzetting van de staking de volgende dag. Dat maakt het mogelijk om ook op het einde van een staking samen te evalueren hoe de strijd in de toekomst kan versterkt worden. Een goed voorbeeld bij ons was hoe de staking en actie van de sociaal werkers van de Brusselse OCMW’s op 16 november eindigde met een algemene vergadering. Daarop beslisten de 200 aanwezige stakers om de mobilisatie verder te zetten. Ze stemden voor een nieuwe stakingsdag op 15 december. En ze beslisten om een poging te doen om de strijd uit te breiden naar het OCMW-personeel in Vlaanderen en Wallonië.
Deze praktijk van vakbondsdemocratie is essentieel om collega’s te informeren en te mobiliseren, maar ook om vakbondsmilitanten verder te vormen, of ze nu al veel ervaring hebben of niet. Bovendien zijn dit de eerste stappen in het perspectief van de werkenden die zelf de economie in handen nemen en het kapitalisme omverwerpen.
De betoging van midden december en de komende mobilisatiedata moeten door strijdbare vakbondsdelegaties aangegrepen worden om hun positie te versterken en om banden aan de basis te smeden. We kunnen solidariteitsdelegaties organiseren om naar stakingspiketten en acties van andere sectoren te gaan, maar ook naar protest van onder meer klimaatjongeren en vrouwen. Als dat niet mogelijk is, kunnen solidariteitsmoties opgesteld en gestemd worden. Het versterken van de dynamiek van strijd aan de basis is cruciaal om te bouwen aan een netwerk van strijdsyndicalisten.
