Begin mei zijn er sociale verkiezingen in honderden bedrijven. Duizenden werkenden zijn kandidaat. We stelden enkelen van hen volgende vragen.
- Welke thema’s en eisen staan vooraan in jouw bedrijf of sector en hoe kunnen die eisen gerealiseerd worden?
- Wat vind jij belangrijk bij de organisatie van de vakbonden op de werkvloer en hoe maak je van de vakbond een instrument van strijd?
- Hoe kan je die vakbondswerking politiseren en versterken?
Wouter, kandidaat voor ACOD bij de NMBS
1/ “Om onze eisen af te dwingen, zullen we ze om te beginnen moeten concretiseren. Hierbij moet het personeel betrokken worden. In zo een eisenbundel is er nood aan algemene eisen die het personeel éénmaken, maar tegelijk mogen we eisen die antwoorden op de specifieke problemen van de verschillende beroepen niet over het hoofd zien. Die eisen kunnen afgedwongen worden met een opbouwend actieplan dat vooraf als geheel wordt aangekondigd zodat het duidelijk is dat we voor een overwinning gaan. Personeelsvergaderingen waar de inzet en de acties bediscussieerd en gestemd worden, en een intense campagne op de werkvloer zorgen voor een zo hoog mogelijke deelname. Iedere volgende actie verhoogt de druk. Er kan ook gekeken worden naar andere sectoren met gelijkaardige problemen om de strijd te verbreden.”
2/ “Dat militanten door de vakbondsstructuren ondersteund worden met vormingen, maar ook aangestuurd worden en ervaringen kunnen uitwisselen. Cruciaal is dat er vertrokken wordt van de noden op de werkvloer. Niet vanuit wat zogenaamd realistisch is of aanvaardbaar voor de werkgever. Collega’s betrek je door je consequent in te zetten, eerlijk te zijn, tijd te nemen om te luisteren en zaken uit te leggen. Ook in de 21ste eeuw blijven pamfletten belangrijk. Maar ze moeten wel antwoorden op wat leeft op de werkvloer. Een strijdorgaan run je niet top down. Je hebt een hoge betrokkenheid nodig van militanten en leden om tot eisen en acties te komen die omarmd worden door de werkvloer. Vakbondsdemocratie is onontbeerlijk om aansluiting te kunnen vinden bij de werkvloer.”
3/ “Politiek gaat over hoe we onze samenleving organiseren. Dus ook over hoe we ons werk organiseren. De middelen van de overheid komen voort uit arbeid. In die zin lopen het politieke en het syndicale door elkaar. Bij openbare diensten zoals de Belgische Spoorwegen is die band nog duidelijker. Als we antwoorden willen vinden op de onderfinanciering, de tweehonderd miljoen euro die jaarlijks naar externe consultancy gaan, het gebrek aan personeel en (goed onderhouden) treinen, de achteruitboerende dienstverlening, dan zullen we ons op het politieke terrein moeten begeven. Hetzelfde geldt als we ons bijvoorbeeld willen verzetten tegen oorlog. Dan is onze klasse goed geplaatst om geen schepen, treinen en vliegtuigen met oorlogstuig te laden of te lossen. Door de komende maanden door strijd sociale kwesties op de agenda te zetten, kunnen we extreemrechts naar de achtergrond dringen. Die discussie moeten we ook met de collega’s voeren, zodat we ons volle gewicht in die strijd kunnen gooien.”
