In onze reeks getuigenissen van werkenden voor wie de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar onmogelijk is, spreken we deze maand met Andrée. Zij werkt als serveerster in een brasserie-restaurant in Brussel.
door Guy Van Sinoy uit maandblad De Linkse Socialist
“Mijn naam is Andrée en ik ben 47 jaar. Toen ik 18 was, begon ik te werken in een winkel die koffers en reistassen verkocht in de Nieuwstraat in Brussel. Mijn loon was niet erg hoog, maar ik was er trots op dat ik financieel onafhankelijk was. Op 23-jarige leeftijd trouwde ik met een IT-specialist die goed verdiende bij een bank. We kregen twee kinderen. Alles ging goed.”
“Maar toen begon mijn man te drinken. Als hij dronk werd hij gewelddadig en ik moest vluchten met mijn twee kinderen om aan de mishandelingen te ontsnappen. Het leven loopt niet altijd van een leien dakje… Gelukkig hielpen mijn ouders me, want ik verdiende niet veel in de kofferwinkel. Dus besloot ik van werk te veranderen en begon ik in de horeca. Dat betekende natuurlijk dat ik in het weekend en op feestdagen moest werken – waardoor ik mijn kinderen minder zag – maar het betaalde beter dan koffers!”
“Ik ben nu serveerster in een brasserie-restaurant in Brussel. Tussen de middag en ‘s avonds serveren we klassieke gerechten (steak en frieten, filet américain, stoofvlees, vol-au-vent, enz.). Er zijn veel eenmalige, maar ook vaste klanten. Aangezien de zaak open is van 10 tot 22 uur, werken we in ploegen: ‘s ochtends of ‘s middags, 7 dagen per week, inclusief feestdagen en om het weekend. De werkweek wordt vaak overschreden. Ik ben lid van de vakbond, maar er is geen vakbondsafvaardiging. Tijdens het jaarlijkse verlof schakelt de baas vaak een paar studenten in.”
“Het moeilijkste is om constant recht te staan en heel wat kilometers af te leggen. Ik heb last van een slechte rug. Het contact met sommige klanten kan moeilijk zijn. Ik denk er liever niet aan dat ik nog 20 jaar moet werken vooraleer ik op pensioen kan. Het is moeilijk, maar het is de prijs voor mijn onafhankelijkheid. Als vanzelfsprekend neem ik elke 8 maart vrij om deel te nemen aan de betoging.”
