Onderstaande en andere teksten zijn met activisten in Iran besproken en geschreven. Ze worden ook binnen Iran verspreid in het Farsi. International Socialist Alternative zet zich in om de internationale solidariteitsbeweging op te bouwen. We doen dit niet alleen om algemene solidariteit te betuigen en druk op te bouwen in hun eigen land, maar ook om daadwerkelijk mee te bouwen aan de strijd voor een socialistisch alternatief in Iran. Help ons om deze ideeën te verspreiden onder de Iraanse bevolking en een revolutionaire organisatie ter plaatse op te bouwen.
Door ISA-leden afkomstig uit en actief in Iran
De strijd voor een alternatieve macht voor het islamitische regime
De revolutionaire opstand in Iran is nu al meer dan twee maanden aan de gang. Heldendaden op straat, geleid door vrouwen en jongeren waren doorslaggevend om bredere lagen van de samenleving en de arbeidersklasse te inspireren om in opstand te komen.
De brutale reactie van het regime heeft de massa’s nog niet gestopt. De straatprotesten zijn zelfs groter en radicaler geworden. De verschillende oproepen van studenten- en jongerenorganisaties om georganiseerde structuren op te bouwen zijn cruciaal voor de volgende stappen voorwaarts. Dit moet worden gecombineerd met de bestaande en zich ontwikkelende structuren van de arbeidersklasse die de afgelopen jaren zijn opgebouwd op verschillende werkplekken zoals de Haft Tappeh Suikerfabriek en die zich momenteel verder ontwikkelen.
De dreiging van doodvonnissen voor de gevangen betogers kan – ondanks de moed die met name door de jongeren wordt getoond – leiden tot demoralisatie en angst onder bredere lagen van de arbeidersklasse. Bovendien heeft de beweging nog steeds geen duidelijk leiderschap, terwijl verschillende krachten van buiten het land, zoals monarchisten en degenen die door imperialistische krachten worden gesteund, zich als leiders proberen voor te doen. Dit is een reële bedreiging voor de beweging, aangezien zij de werkende massa’s niet echt vertegenwoordigen. Er is behoefte aan leiderschap, maar dan wel van de revolutionaire beweging zelf, die vecht voor de belangen van de overgrote meerderheid van de bevolking en die onafhankelijk is van de imperialistische machten.
Daarom is coördinatie tussen en het samenbrengen van bestaande studentengroepen, regionale comités, vakbondsleden enz. om een revolutionaire grondwetgevende vergadering te organiseren nu belangrijker dan ooit. Dit zou een stap zijn naar het opbouwen van echte macht en leiderschap voor de beweging.
Opvallend zijn de breed gedragen sluitingen van markten en winkels en de protestacties van de bazaarhouders. Dit protest heeft zich tot ver buiten de Koerdische regio’s uitgebreid. Stakingen en sit-ins van studenten zijn een inspirerende voortzetting van het verzet tegen alle staats- en veiligheidsdiensten. Hoewel verschillende arbeidersorganisaties en vooraanstaande arbeidersactivisten voortdurend hun solidariteit hebben betuigd en zich bij de protesten hebben aangesloten, hebben de stakingen in verschillende industrieën nog niet de omvang, de verspreiding en de duur ontwikkeld die nodig zijn om te winnen.
In dit stadium is het gevaar van een verdere, nog bloediger onderdrukking van de beweging reëel. We hebben een strategie en een programma nodig om vooruit te komen en de beweging op een hoger plan te brengen, om een beslissende terugslag te voorkomen. De dreiging van doodstraffen voor gevangen activisten, de voortzetting van het bewuste gebruik van verkrachting en gendergerelateerd geweld door de veiligheidstroepen, de moorden op jonge scholieren en kinderen – dit alles toont aan dat het regime vastbesloten is de beweging met alle macht te breken.
Hoewel de moed van de massa’s niet is verdwenen, zal dit op zich niet volstaan om het regime ten val te brengen. Het regime is door elkaar geschud, maar kan zich aan de macht vastklampen zolang er geen alternatieve kracht zichtbaar is die de macht kan grijpen en de belangrijkste hefbomen van de economie uit de handen van de heersende elites haalt door ze te onteigenen. Om die heersende elites de economische en politieke macht te ontnemen, is een concreet politiek en organisatorisch alternatief nodig waar de massa’s zich achter kunnen scharen en hun potentiële macht kunnen omzetten in een alternatieve macht.
Om te voorkomen dat de beweging afsterft, moet zo’n alternatieve macht nu worden opgebouwd op basis van de structuren die zich al overal hebben verspreid. In sommige steden zien we hoe politiebureaus of administratieve gebouwen in brand worden gestoken of zelfs door betogers worden bezet. Ook weten we dat de politie en de Basiji al moeite hebben om hun eigen troepen onder controle te houden; volgens sommige berichten zijn ze begonnen milities van Hezbollah in te zetten om de protesten te onderdrukken. In sommige gebieden hebben we gezien hoe betogers kleine steden gedurende enkele uren onder controle hadden. Deze gevechten vinden regelmatig plaats, van nacht tot nacht.
We zien de ontwikkeling van structuren voor zelfverdediging tegen de strijdkrachten, van structuren voor coördinatie en overleg. Artsen en ziekenhuispersoneel hebben een ondergronds netwerk opgebouwd voor degenen die door de staatstroepen gewond zijn geraakt. We moeten ervoor zorgen dat er democratische structuren worden opgebouwd, die dergelijke stappen kunnen uitbreiden en de controle over steden en regio’s door de werkende massa’s kunnen overnemen. Heel snel kan de kwestie van alternatieve macht door de massa’s cruciaal zijn voor de beweging. Hun vastberadenheid heeft er al toe geleid dat de krachten van het regime zich soms moesten terugtrekken.
Daar waar delen van het bestuur en de openbare diensten veroverd worden, moeten ze worden bestuurd door democratische organen van de beweging. Om de macht op lokaal niveau over te nemen – in steden en wijken, op werkplekken en scholen – waar het regime gedwongen wordt zich terug te trekken, zijn democratisch georganiseerde arbeiders- en studentenraden de sleutel. Het gaat ook om zelfverdediging, waarvoor de opbouw van arbeidersmilities en democratische, multi-etnische zelfverdedigingscomités nodig is om collectief weerstand te bieden aan de repressie door de staat. Op dit moment moeten we een oproep doen aan de gewone agenten van de politie en de veiligheidsdiensten om zich aan te sluiten bij de revolutionaire strijd en een einde te maken aan de onderdrukking van de massa’s.
Deze raden zouden niet alleen de beweging tot een algemene staking kunnen uitbreiden, ze zouden onmiddellijk de lokale macht en administratie kunnen overnemen en zich op regionaal en nationaal niveau verenigen, tot aan een grondwetgevende vergadering toe. Zij zouden beginnen met het ontwapenen van de repressieve krachten en de misdadigers van het regime, de Basiji, de Revolutionaire Garde enzovoort. Ze zouden diegenen die echt terecht moeten staan arresteren en berechten.
Zolang die alternatieve macht er niet is, zal het voor het regime gemakkelijker zijn om de situatie te stabiliseren, al is het maar voor de korte termijn. De oproep van sommige hervormingsgezinde krachten om een nieuw referendum over de grondwet te organiseren is een poging om de revolutionaire beweging het zwijgen op te leggen en haar weg te leiden van de straten en de werkplaatsen. We moeten de theocratische grondwet niet opnieuw invoeren. In deze situatie kan er, zolang het huidige, brutale regime nog aan de macht is, sowieso geen echte democratische stemming plaatsvinden. Een revolutionaire grondwetgevende vergadering, gekozen uit de massa’s, met uitsluiting van alle krachten die aan onderdrukking, repressie en uitbuiting hebben deelgenomen of met het regime hebben samengewerkt, zou op democratische wijze over de toekomst van het land moeten beslissen.
De inflatie en aanhoudende economische crisis zorgen voor nog meer honger en ellende voor de werkende klasse en de armen. Dit zal zo blijven tot er geraakt wordt aan de ongelooflijke rijkdom van het regime, de Revolutionaire Garde en anderen.
Het breken van hun economische macht door middel van nationale arbeidersraden die de productie en de hele economie overnemen, zal cruciaal zijn voor deze strijd om de volledige macht. Dit is de enige manier om te strijden voor de onteigening van de Revolutionaire Garde, de hele kapitalistische klasse en voor een democratisch geplande productie om te voorzien in de behoeften van de massa’s en het milieu. In feite zouden deze raden de machtsvraag stellen en een alternatief bieden. Op die manier kunnen we voorkomen dat krachten die vijandig staan tegenover de belangen van de grote meerderheid van de samenleving profiteren van een eventueel machtsvacuüm dat ontstaat als het regime valt. Dergelijke krachten zijn onder meer de pseudo-alternatieven in binnen- en buitenland, die samenwerken met het imperialisme, de familie van de Sjah en anderen die het ene regime dat de rijkdommen van Iran voor eigen doeleinden uitbuit, willen inruilen voor een ander dat hetzelfde doet.
Nood aan een revolutionaire partij van de werkende massa’s, studenten, boeren en armen
Daarom is een socialistische organisatie met een revolutionair programma en bijhorende strategie voor de massa’s om de macht over te nemen, van cruciaal belang. Velen, vooral jongeren, zien de noodzaak om hun woede en vastberadenheid te organiseren. De rijke revolutionaire geschiedenis van het land met een sterke arbeidersbeweging en socialistische organisaties werd door de moellahs bruut de kop ingedrukt. Ook de socialistische en communistische organisaties die nog steeds enigszins aanwezig zijn in het land, zijn in de ogen van velen in diskrediet gebracht vanwege hun enorme fouten in het verleden – vooral door in 1979 de macht over te dragen aan de moellahs om zich te ontdoen van de Sjah in plaats van een onafhankelijk socialistisch Iran op te bouwen.
Het is belangrijk dat links zijn krachten opnieuw probeert op te bouwen, maar dit moet gebeuren op basis van de lessen van 1979 en het verleden in het algemeen. Wij willen het noodzakelijke programma voor de beweging nu bespreken met alle krachten die zich inzetten voor de wederopbouw van de socialistische, arbeidersbeweging.
De onmiddellijke taak is te beginnen met het opbouwen van een politieke kracht van studenten, arbeiders, boeren en armen. Die moeten zich verenigen rond concrete eisen om een einde te maken aan de onderdrukking van vrouwen, LGBTQI+ en nationale onderdrukking en om ervoor te zorgen dat deze eisen centraal komen te staan in de revolutionaire strijd. Ze moeten worden gekoppeld aan democratische eisen zoals de vrijlating van alle politieke gevangenen, volledige rechten voor georganiseerde oppositiegroepen, partijen en vakbonden. Er is nood aan eisen om een einde te maken aan alle vormen van uitbuiting, voor jobs, huisvesting, werknemersrechten enz. Er is geen strijd voor één van deze kwesties zonder de andere te verdedigen. Ze hebben immers allemaal dezelfde bron, namelijk het uitbuitende en onderdrukkende kapitalistische systeem. Daarom moeten we strijden voor een ultieme breuk met het kapitalistische systeem in Iran en voor een socialistische samenleving via een organisatie van mensen uit de arbeidersklasse en alle uitgebuitenen en onderdrukten. Het is de arbeidersklasse die daadwerkelijk de macht heeft om de sleutelsectoren en de productie uit handen van de kapitalistische klasse te halen om een volledig nieuwe en democratische samenleving op te bouwen.
Daartoe moet men zich eerst verenigen op basis van een programma, en beslissen over de noodzakelijke slogans en volgende stappen die nodig zijn om de beweging te doen slagen. Wij willen een ontwerp voor een programma bespreken dat is ontwikkeld en willen het verbeteren op basis van de ervaringen van activisten in de verschillende delen van Iran (zie: https://internationalsocialist.net/en/2022/10/iranian-revolution). We willen bespreken hoe we dit programma en socialistische ideeën kunnen verspreiden in deze situatie van brute repressie, en hoe we het nodige materiaal kunnen publiceren, online en offline. Het is nodig om een partij op te bouwen die kan opereren, ageren en organiseren via de communicatiekanalen die de beweging al gebruikt om te coördineren.
We weten niet wat de uitkomst van de beweging op korte termijn zal zijn, maar het is nu al duidelijk dat de situatie niet zomaar zal terugkeren naar wat er eerder was, en dat het revolutionaire proces zal doorgaan. De taak om een revolutionaire partij op te bouwen is daarom cruciaal voor de strijd voor een programma dat daadwerkelijk tegemoet komt aan de behoeften en belangen van de arbeidersklasse en de overgrote meerderheid van de bevolking op de lange termijn. Een dergelijke organisatie – ook al is zij voorlopig klein van omvang – bestaande uit revolutionaire kaders, kan belangrijke lagen van studenten en arbeiders aantrekken die een sleutelrol kunnen spelen in het vooruithelpen van de strijd en ook bredere lagen van de massa’s kunnen winnen voor de strijd voor een socialistisch Iran.
International Socialist Alternative is een internationale revolutionaire organisatie. Wij maken deel uit van de strijd van arbeiders en onderdrukten van Brazilië tot Rusland, van India tot Groot-Brittannië, van Nigeria tot China, van de VS tot Israël/Palestina, van Duitsland tot Zuid-Afrika. Bouw mee aan een dergelijke kracht, contacteer ons om aan te sluiten.
