De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) heeft haar jaarrapport afgeleverd. De lonen in de privé-sector mogen de komende twee jaar met maximaal 5,3% stijgen, na aftrek van inflatie en baremieke verhogingen komt dat op 1%. Alleen al door de hoge olieprijzen, die dit jaar zo’n 0,5% van de koopkracht van de gezinnen opsoupeert, zal er van die 1% niets overblijven. De onderhandelingen over het interprofessioneel akkoord kunnen beginnen.
Anja Deschoemacker
De federale regering heeft met haar “zachte” begroting alle pijnpunten verschoven naar die onderhandelingen. Tegelijk moet gezegd dat die begroting helemaal niet zo “zacht” is. Tegenover de eisen van de nonprofitsector – een noodzakelijk pakket als we een goede zorg willen behouden – worden in de begroting slechts enkele kruimels ingeschreven.
Het mag niet verwonderen dat in dergelijke tijden het communautaire opbod wordt opgedreven. Sinds jaar en dag speelt de heersende klasse in dit land dit verdeel-en-heersspelletje. Terwijl de Vlaamse, Brusselse en Waalse kapitalisten, verenigd in het VBO, een gezamenlijke aanval plannen op de rechten en de arbeidsvoorwaarden van alle werkenden in België en daarbij helemaal niet op “culturele” verschillen botsen, worden tegelijk in de media communautair getinte zaken enorm opgeklopt. Op 9 november werd voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde een speciale werkgroep met vertegenwoordigers uit alle regeringen geïnstalleerd.
De Vlaamse regering stelt zich niet enkel militant op tegenover de nationale kwestie, maar ook op vlak van verdere neoliberale aanvallen. De begroting is opgesteld volgens de zwaarste financiële normen (waarbij ze alle regeringen onder druk zet om dat ook te doen en waarbij geen extra geld beschikbaar is om de problemen in het Vlaams onderwijs, de welzijnssector,… op te lossen). Vlaams minister van Werk Vandenbroucke ziet niet alleen geen ruimte voor loonsverhogingen, maar wil ook een deel van de arbeidsbemiddeling privatiseren; VLD-fractieleidster in het Vlaams parlement Patricia Ceysens roept op om de afwijzing van de Europese richtlijn Bolkestein (liberalisering van de diensten) opnieuw te bekijken; enz. De Franstalige politici verstoppen zich achter deze neoliberale chantage.
Ze verdedigen wat overblijft van de welvaartstaat niet echt, maar ze laten de aanval over aan de Vlaamse regering. Een beetje zoals je in politieseries bij ondervragingen vaak een “goede” en een “slechte” flik hebt, waarbij ze in werkelijkheid natuurlijk hetzelfde doel hebben en hun acties afstemmen op elkaar. Vandaag zijn alle gevestigde politici ervan overtuigd dat ons sociale stelsel, dat systematisch door arbeidersstrijd werd opgebouwd, een belemmering is voor nog hogere winsten voor de bedrijven, hun aller doel.
Gezamenlijk verzet van de Vlaamse, Brusselse en Waalse arbeiders is noodzakelijk indien we de neoliberale agenda van de Belgische burgerij willen tegenhouden en reële oplossingen willen afdwingen voor problemen als de stijgende werkloosheid en armoede, de torenhoge werkdruk en flexibiliteit, de arm makende woningprijzen. Er is geen twijfel dat ook een oplossing gevonden moet worden voor die taalproblemen die bedreigend zijn voor mensen. Zo moeten Vlamingen in ziekenhuizen en diensten in Brussel in hun eigen taal geholpen kunnen worden, wat kan door een personeelsuitbreiding, taallessen tijdens de werkuren,… Ook het probleem van sociale verdringing in de rand rond Brussel – hogere huur- en koopprijzen door de instroom van een meer begoede laag die de regio als slaapstad gebruikt – moet opgelost worden. Dat zou kunnen door te investeren in een massaal programma van sociale woningbouw.
Er is echter ook geen twijfel dat de huidige gevestigde partijen dergelijke oplossingen niet zullen aanreiken. Enkel de werkende bevolking kan een echte oplossing voor de nationale kwestie uitwerken, op basis van democratische basisprincipes en reëel overleg, zonder chantage. Zij zijn immers degenen die belang hebben bij de oplossing van die reële problemen, terwijl de huidige gevestigde Vlaamse partijen die problemen enkel citeren om het hele land een neoliberaal programma te doen slikken.
