De rechtse regering kreeg ook in Vlaanderen rake klappen bij de verkiezingen. De marge was echter groter dan langs Franstalige kant waardoor de drie verliezende partijen N-VA, CD&V en Open VLD gewoon doorgaan. Kersvers minister-president Jambon blafte de oppositie arrogant af. Zijn partij wil hem graag profileren als ‘sterke Jan’. Maar dat kan niet verbergen dat de Vlaamse regering minder stabiel en sterk is dan de vorige. Met het geplande asociale besparingsbeleid zal dat er niet op verbeteren.
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Sociale is slechts schijn
Bij de voorstelling van de regering gaf Jambon er de voorkeur aan om de begrotingscijfers niet meteen vrij te geven. Hij wilde zijn regering voorstellen als sociaal op een aantal vlakken – met beperkte investeringen in zorg of rond tewerkstelling. Daaraan gekoppeld werden de aanvallen op nieuwkomers wel meteen gedetailleerd vrijgegeven. Zo moesten we geloven dat hardwerkende Vlamingen het beter zouden krijgen op de kap van nieuwkomers.
Erg lang hield dit fabeltje geen stand. De regering-Jambon komt met harde besparingsmaatregelen en zelfs het achterhouden van de cijfers kon die realiteit niet wegstoppen. Om de wachtlijsten in de gehandicaptensector weg te werken is er 1,6 miljard nodig, de regering voorziet slechts 270 miljoen. Hopen dat het niet te veel escaleert, is de enige ambitie. Een groot deel van de investeringen in welzijn, wordt elders in dezelfde sector bespaard. De jobbonus is de duurste maatregel van de regering-Jambon: er wordt 350 miljoen euro uitgetrokken voor werkenden met een laag loon. Een erg beperkte bonus van netto 50 euro per maand is uiteraard bijzonder welkom, maar de regering geeft meteen aan dat de werkgevers geen extra loon (met bijhorende sociale voordelen) moeten betalen. Neen: de gemeenschap zal wel betalen.
Asociale is concreet
Afschaffen van de woonbonus, verlaging van kindergeld vanaf het derde kind (in het oude stelsel), drooglegging van openbare diensten, aanval op ambtenaren, gemeenschapsdienst voor werklozen, afbouw openbaar vervoer, … De lijst van asociale maatregelen is lang en hard voor de werkenden en hun gezinnen. De concrete invulling van al die maatregelen is de reden waarom Jambon zijn cijfers niet meteen op tafel wilde leggen en het parlement liever het zwijgen oplegde. De concrete feiten en cijfers tonen een asociale besparingsregering.
Wie dacht dat het bij aanvallen op nieuwkomers ging blijven, vergist zich. De aanval op de werklozen kan tellen: mogelijkheid van verplichte gemeenschapsdienst na twee jaar werkloosheid (in feite dwangarbeid: er wordt niet gewerkt voor een loon, maar voor een uitkering). Onder de eigen
ambtenaren richt de regering een sociaal bloedbad aan: 1.500 jobs verdwijnen door niet-vervanging. De afschaffing van de woonbonus of afbouw van het kindergeld komen eveneens hard aan bij een brede laag van de bevolking. De woonbonus was een cadeau aan de immobiliënsector (die de prijzen door de bonus kon optrekken), de afschaffing ervan maakt het cadeau niet ongedaan (in Brussel leidde de afschaffing niet tot dalende prijzen) maar schuift de factuur door naar de gezinnen.
Sociale problemen zijn concreet. Zo staan er in Vlaanderen 150.000 mensen op de wachtlijsten voor een sociale woning. Er zijn slechts 150.000 sociale woningen beschikbaar. Het rechtse antwoord op dit probleem is om de samenstelling van de wachtlijst te veranderen: wie de taal niet goed genoeg spreekt, wordt naar achteren op de lijst geduwd. Anders gezegd: de concurrentie tussen wie het moeilijk heeft wordt opgevoerd. Een links antwoord daarentegen bestaat uit de bouw van nieuwe sociale woningen zodat de wachtlijsten weggewerkt worden.
VB: architect van regeerakkoord?
VB-voorzitter Tom Van Grieken verklaarde dat zijn partij de architect van het Vlaams regeerakkoord is. Hij voegde eraan toe dat hij voor de uitvoering ervan geen vertrouwen heeft in de slechte aannemers van CD&V en Open VLD. Hiermee bevestigt Van Grieken dat hij geen probleem heeft met de asociale voorstellen in het Vlaams regeerakkoord. De poging tot sociale retoriek voor de verkiezingen was slechts schijn en electorale berekening. Voor de werkenden en hun gezinnen staat het VB voor ‘Vals Belang’.
Het gebrek aan middelen voor zorg, onderwijs, sociale huisvesting, … toont dat de propaganda over vluchtelingen die met onze welvaart gaan lopen verkeerd is. Er is de afgelopen jaren hard bespaard op sociale zekerheid en openbare diensten. Dit ging niet naar nieuwkomers, maar naar de grote bedrijven die miljarden aan lastenverlagingen en vrijstellingen kregen. Deze rooftocht op kosten van de sociale zekerheid en de gemeenschap kan niet opgevuld worden door nieuwkomers. Met een verplichte inburgeringscursus die 360 euro kost, worden de nieuwkomers gepest. Maar in de begroting weegt deze maatregel niet op tegen de miljarden waarmee de grote bedrijven gaan lopen. Als we onze welvaart willen verdedigen, mogen we ons niet van vijand vergissen!
Offensieve strijd nodig!
Onder een deel van de werkenden en jongeren is er een zeker pessimisme: VB en N-VA waren samen goed voor 40% van de stemmen en domineerden de voorbije maanden het publieke debat langs Vlaamse kant. Dat heeft uiteraard een impact op discussies op de werkvloer, onder familie of kennissen. Maar het is mogelijk om deze te keren door terug te koppelen naar de sociale eisen die concreet zijn voor de meerderheid van de bevolking. Het actieplan van de vakbonden eind 2014, bij het aantreden van de rechtse regering-Michel, toonde hoe het publieke debat in de richting van de belangen van de arbeidersbeweging kan gekeerd worden. Aangevuld met een sterkere linkse PVDA-stem in het parlement zou dit vandaag nog een grotere impact hebben.
Tegen deze arrogante besparingsregering zal verzet nodig zijn. Welk verzet? Dat zal Jambon niet bepalen. Er zal straatprotest nodig zijn om een krachtsverhouding op te bouwen waarmee de werkenden en hun gezinnen hun bekommernissen en eisen centraal plaatsen in het publieke debat. Eisen zoals voor een hoger minimumloon (14 euro per uur), hogere pensioenen, arbeidsduurvermindering, massale publieke investeringen in infrastructuur en diensten (zoals openbaar vervoer, zorg, onderwijs), … zullen we niet afdwingen met louter goede argumenten. Er zal strijd voor nodig zijn omdat onze levensstandaard nu eenmaal botst met de winsthonger van een kleine elite die zich maar al te graag laat bedienen door die arrogante nieuw-Vlaamse besparingsregering.
