0,8% was niet genoeg, 1,1% is dat ook niet
De algemene staking van 13 februari was een succes. Dagen van tevoren berichtte de pers al dat de staking ongezien groot zou zijn. Enkele patroons probeerden (onwettelijke) maatregelen te nemen zoals een maandloon voor één dag werken, frietkramen, cadeaus, afdreigen van werknemers, … Het mocht niet baten: het Belgisch luchtruim en de havens lagen plat, het openbaar vervoer was sterk verstoord, er waren honderden piketten, industriezones werden afgezet, … De vraag die het meest door de hoofden van de deelnemers ging: hoe verder? Een magere opslag van 0,8% is niet aanvaardbaar, maar we hebben toch niet gestaakt om er slechts enkele extra kruimels aan toe te voegen?
door Thomas
Voor het eerst sinds het actieplan van 2014 was er een algemene staking van de drie vakbonden samen. De staking was niet op dezelfde wijze voorbereid en kaderde niet in een actieplan zoals in 2014. Maar het enthousiasme onder de militanten was groot waardoor de staking een succes werd.
De aanvallen die we als werkenden, gepensioneerden, jongeren, vrouwen, … bijna dagelijks moesten ondergaan onder de regering Michel/De Wever hebben tot enorme woede geleid. Deze werd door de vakbonden onvoldoende gebruikt om voor een alternatief te vechten. Eisen van de ABVV-campagne ‘Samen kan het anders’ zoals 14 euro per uur minimumloon, 1.500 euro per maand minimumpensioen, sterke openbare diensten, … of de eis van arbeidsduurvermindering geven nochtans een aanzet. Het waren echter vooral de gele hesjes die met hun vastberaden acties Macron in het verweer duwden en de klimaatstakers die met hun offensieve acties het thema van klimaat op de politieke agenda plaatsten, die het effect van collectieve strijd toonden. Als we strijden, kunnen we winnen!
Het feit dat deze staking niet kaderde in een actieplan en de rol van de vakbondsleiding die de acties na 2014 stopzette, maakten het soms moeilijk om collega’s en militanten te overtuigen om naar de piketten te gaan. De staking was toch al een succes, in veel bedrijven zou niet geproduceerd worden, dus waarom een piket zetten, vroegen velen zich af? Die redenering klopt niet: als we ervoor willen zorgen dat onze stakingen niet zomaar van bovenaf gestopt worden, moeten we een krachtsverhouding aan de basis opbouwen. Dit gebeurt dagelijks in de bedrijven, maar een algemene staking samen beleven en bespreken onder collega’s en militanten kan een zeer grote impact hebben. Zo is het voor strijdbare delegees ook meteen duidelijk of hun voorstellen gesteund worden door hun collega’s en hoeven ze niet eerst nog een week door het bedrijf te touren om dit te weten. Bovendien kan een sterk piket de basis leggen voor een groter betrokkenheid en een grotere actieve militantenkern.
Hiernaast is er nood aan een netwerk van strijdbare delegees die samen standpunten kunnen innemen en verdedigen. Zij kunnen erop aandringen dat er overal interprofessionele militantenvergaderingen georganiseerd worden. Geen bijeenkomsten om de leiding een verplicht nummertje te laten opvoeren zonder discussie, maar met inbreng van de basis zodat ervaringen gedeeld worden, eisen of gevoeligheden van bepaalde sectoren opgenomen worden, ordewoorden naar voren geschoven worden en vooral ook zodat achteraf beslist wordt over volgende stappen. Dit alles zal een werk van heropbouw van onze tradities zijn.
De patroons en regeringen denken vandaag wereldwijd, maar zeker ook in België, dat het ogenblik gekomen is om de vakbonden verder te ondermijnen en er komaf mee te maken. Het sociaal model van geven en nemen, is al een poos verleden tijd. Dit vergt ook van de vakbonden een andere aanpak: zelfs voor kleine toegevingen moet vandaag gestreden worden. Maar we willen niet alleen kleine toegevingen… We willen dat hoger minimumloon van 14 euro per uur, echte loonsopslag, 1.500 euro minimumpensioen, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen.
De terechte vraag over hoe het verder zal gaan, blijft voorlopig onbeantwoord. Bij het ter perse gaan van deze krant (22 februari) had geen enkele vakbond iets aangekondigd. Op de website van het ACV worden we bedankt voor onze inzet. Het ABVV hield op 19 februari een federaal comité waarvoor een actiekalender tot aan de verkiezingen was opgesteld (met een Europese betoging, koopkrachtmars, acties ‘Fight for 14’, …) maar voorlopig werd dit nog niet geconcretiseerd om de onderhandelingspositie van de vakbondsleiders, ook in de sectoren, niet te ondermijnen.
Om onze gerechtvaardigde eisen te bekomen, volstaat het niet om de onderhandelingspositie van de vakbondstop te versterken. We moeten tonen dat het ons menens is. Het zijn de werkenden die voor welvaart zorgen: zonder onze arbeid zijn de kapitalisten en hun politici niets. Als wij het werk neerleggen, valt alles stil. Binnen het kapitalisme staan alle verworvenheden zoals index, sociale zekerheid, pensioenen, … steeds weer onder druk. Wij stellen voor om als antwoord daarop niet enkel onze verworvenheden te verdedigen en eisen naar voren te brengen om verdere stappen vooruit te zetten, maar meteen de strijd voor een ander systeem aan te gaan: socialisme.
