Als we Joachim Pohlmann, NVA-woordvoerder en recentelijk tinnen soldaat bij het Belgische leger, toelaten om de termen links en rechts te beschrijven, zijn we er beroerd aan toe. Links zou volgens deze Aristoteles aan de Schelde staan voor een zoektocht naar “slachtoffers” om een overdaad aan “moreel superieure” gevoelens kwijt te kunnen. Links zijn staat voor overdreven sympathie met de letters in de lettersoep. Zo diep gaan de gedachten van Pohlmann in zijn meest recente De Morgen-column. Naar het schijnt, als we deze moderne Socrates met het doktersbrilletje mogen geloven, zou rechts dan staan voor “bescherming” en nood hebben – niet aan slachtoffers, verrassend genoeg, want die zijn er wel – maar aan “tegenstanders”. Die soms “vijanden” kunnen worden.
Reactie door (pd) vanop links-socialisme.blogspot.be
Rechts leeft op, aldus Pohlmann, bij de gratie van een vijandbeeld. En dat betreurt hij soms, als het te ver gaat. Wereldoorlog Twee, Kristalnacht, de VNV-collaboratie met nazi-Duitsland,… vermoeden wij. Maar niet als hij zelf als een verloren gelopen cliniclown onder de wapens gaat om naar eigen zeggen “Europa te beschermen”. Ook een vorm van “inclusief nationalisme” zullen we maar denken, waarbij iedereen die zich graag laat uitpersen tot 67 jaar en de sociale zekerheid – handjes uit de mouwen – wil afbreken welkom is in de partij.
Voor dat “boys will be boys”-kamp als NVA-woordvoerder bij het Belgische leger viel als overgangsritueel voor de herboren man misschien wel iets te zeggen. Het was een buitenkans om het nieuwe, maar al te vaak socialistische feminisme te ontlopen. Je kan tenslotte niet de hele tijd voor het patronaat door het stof kruipen en dat uitdagend blijven vinden. Soms dringt zich tijdens een hete zomer – klimaatopwarming, iemand? – dan op dat je ook voor een echte generaal, luitenant, of voor Pohlmanns part een dikbuikige sergeant met O-benen, de grassprieten tussen de stofferige bottines gaat tellen. De rijke omaatjes van residentieel Berchem ter hoogte van de Fruithoflaan zouden daar volzeker van wegsmelten, volgens de strategische berekeningen in het NVA-hoofdkwartier.
Pohlmann werkt vanuit zijn job, en in tandem met Bart “crying wolf” De Wever, dagelijks mee aan de creatie van die vijanden: langdurig zieken, werklozen, werknemers die niet tot 67 jaar willen werken, werknemers die een fatsoenlijk loon willen, stakende werknemers, werknemers die niet eeuwig in onzekere interimcontracten willen zitten,… Maar vooral ook: de islam, de islam, en ook de vluchtelingen. Zij het niet de fiscale vluchtelingen, want terwille van ons belastinggeld dat met tientallen miljarden door de rijkste 1% naar de belastingparadijzen wordt verscheept, heeft collega NVA’er Van Overtveldt het aantal belastingcontroleurs verlaagd. Ons leefbaar pensioen ligt met teensletsen en een dikke sigaar in de mond te zonnebaden op Panamese stranden. Hasta la vista, baby: voor het kapitaal is het alle dagen carnaval. Wat de NVA zelf doet, doet ze voor de Belgische én Vlaamse superrijken.
Nee, links staat niet voor zichzelf geheel wegcijferen voor de ander. Links heeft – in tegenstelling tot rechtse besparingsfanaten, da’s juist – wel gevoelens. Dat geven we grif toe. Vooral voor onze eigen klasse, de werkende klasse. En nee, we zoeken niet naar “slachtoffers”: het neoliberale kapitalisme van Pohlmann en co heeft er ons al genoeg opgeleverd. Langdurig zieken kreunend onder de onmenselijke werkdruk. Werknemers gereduceerd tot een vervelend nummer – bij Ryanair, Lidl en andere “just in time”-cowboy kapitalisten. Drie keer meer armen dan in de jaren ’80. Jongeren die geen huis kunnen kopen omdat Pohlmann, De Wever en hun voorgangers lage lonen fantastisch vinden.
En wat te denken van de slachtoffers van hun oorlogen om olie en invloed, in het Midden-Oosten, van Irak tot Syrië. Hallo, wakker worden, reservist Pohlmann, niet liggen slapen en snurken: die honderdduizenden doden, de vluchtelingen,… Dat zijn JULLIE slachtoffers – de slachtoffers van een instabiel, oorlogszuchtig, asociaal en economisch afgeleefd kapitalisme.
Sta ons dus toe, meneer Pohlmann, om de klassenideologie van reëel links als welbegrepen en volledig gerechtvaardigd eigenbelang te beschouwen. Voor onze levensstandaard én voor het milieu. Het welbegrepen materiële klassebelang van de meerderheid van de bevolking. Ook al is iedere werkende zich daar nog niet 100% van bewust. Maar toch een pak bewuster dan 15 of 20 jaar geleden. Uit zelfzuchtig eigenbelang komen we op voor onze lonen en koopkracht, onze sociale zekerheid (die u afbreekt, niet de vluchteling) en onze pensioenen. Kortom: al die dingen waar de rijkste 1% en dus rechts – geen beschermers, maar afbrekers van alles van waarde – een bloedhekel aan heeft.
Links heeft geen behoefte aan ijl gezedenpreek. We verdedigen onze belangen als klasse. Hier en over de grenzen heen. Arbeid tegen kapitaal. U beschermt als rechts zo goed als niets, zelfs niet onze cultuur die u op financieel water en brood zet. Het enige wat u echt beschermt zijn de winsten en de vraatzucht van de rijkste 1%, ten koste van het welbegrepen eigenbelang, de welvaart, een gezonde leefomgeving, een leefbaar milieu, en de toekomst van de huidige en komende generaties.
