Hieronder een ooggetuigenis door de activist en auteur Rana Shubair vanuit Gaza. De Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Israël-Palestina, vroeg Rana om deze getuigenis. Daarna volgen twee video’s: beelden van het protest in Gaza op 14 mei gemaakt door de dochter van Rana en daarna beelden van leden van de Socialistische Strijdbeweging op een protestactie tegen het vermoorden van activisten in Gaza. Deze protestactie vond plaats op 18 mei in Yad Mordekhay in Israël, in de buurt van de grens met Gaza.
Bloedige Maandag
“14 mei was de eerste dag van de zomervakantie voor de kinderen hier. Ze hadden hun laatste schooldag er net opzitten en die maandag moest een familiedag worden. Mijn kinderen verrasten met door niet aan te dringen om ergens naartoe te gaan. De enige plaats waar ze heen wilden, was de Mars van de Terugkeer.
“Er was in de dagen ervoor veel opwinding. We voelden dat die maandag het belangrijkste momentum van de mars zou worden. Het werd dat ook, maar de Israëlische soldaten zorgden ervoor dat het een rouwdag werd voor ons.
“We gingen rond de middag naar het protest ten oosten van de stad Gaza. Het eerste wat ik zag, was een grote Palestijnse vlag die hoog wapperde. Dit gaf me hoop en moed. De verzamelplaats liep vol met mensen. Velen zaten onder tenten en nog meer mensen stonden op 300 meter van de prikkeldraad.
“Dichter bij de prikkeldraad steeg er zwarte rook op. Er waren banden in brand gestoken en betogers werden regelmatig geraakt door een stortvloed van traangasflessen. Sommigen droegen maskers om zich te beschermen. Anderen hadden rackets bij om de flessen terug te meppen in de andere richting zodat het gas hen niet zou raken. Naarmate ik dichter bij de verzamelplaats voor de actie kwam, voelde de lucht zwaarder aan.
“Er waren meer ambulances verzameld dan op gelijk welke andere dag. Ze waren overal en opereerden vanuit verschillende punten.
“Naast me stonden enkele vrouwen op een berm. Ze riepen luid slogans die opriepen tot een overwinning. Een oude man zat op een stoel voor een camera voor een interview. Hij zag er meer dan 80 jaar oud uit en had veel te vertellen. Het was een overlevende van de Nakba en dus ouder dan de bezettende staat Israël.
“Nog steeds aan die berm horde ik sporadische geweerschoten. Voor ik aan het kamp kwam, waren er al 16 doden gevallen. Enkele momenten later was dat opgelopen tot 30.
“Met die snelle toename van het aantal doden, verwachtte ik dat iedereen snel uiteen zou gaan. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Iedereen bleef ter plaatse en raakte enkel meer vastberaden met de minuut.
“De mars heeft op veel manieren hoop naar voor gebracht. Jongeren bleven zonder angst staan, ondanks het feit dat zwaarbewapende Israëlische scherpschutters hen allemaal konden neerschieten. Toen ik daar stond dacht ik: alles wat ze doen, is zo berekend en afgemeten. Ze lijken wel op stropers: ze kijken hun hulpeloze prooi toe en nemen de kans om te schieten.
“Op het einde van de dag waren er 60 doden. Het was een bloedige dag die mag vergeten worden. Dit is een nieuwe ramp in onze geschiedenis. Maar toch blijven we er rotsvast van overtuigd dat het doden van de onschuldigen zal stoppen en dat onze vrijheid er ooit zal komen.”
