Voor massaal verzet in een echt actieplan
Morgen komen we opnieuw met tienduizenden op straat. We vertegenwoordigen de honderdduizenden die zich niet tot 67 jaar zien werken en de aanvallen op het pensioen verwerpen. Die aanvallen raken iedereen, vrouwen in de eerste plaats. Deze betoging mag geen doel op zich zijn, maar het begin van een meer algemene mobilisatie van iedereen samen!
LSP-pamflet op de pensioenbetoging van morgen- PDF
Het pensioen met punten individualiseert onze rechten: de hoogte van het pensioen wordt pas op het laatste moment bepaald naargelang de budgettaire mogelijkheden. Met een beleid dat de gemeenschap pluimt om de fiscale cadeaus aan de grote bedrijven en andere Panama-gangers te betalen, weten we wat dat betekent: ellende! Medeleven met ouderen moeten we van deze regering en dit beleid niet verwachten. Kijk maar naar het gebrek aan investeringen in bejaardenzorg waardoor private bedrijven ten koste van personeel en gebruikers grote winsten boeken.
Hun argumenten kloppen niet!
We leven langer en moeten dus langer werken? De levensverwachting stijgt, maar gemiddeld zijn we slechts gezond tot 64 jaar, onder de pensioenleeftijd van 67 jaar. We leven langer maar werken ook productiever. Tussen 1995 en 2009 nam onze productiviteit met 15% toe, in de jaren daarvoor steeg de productiviteit nog sneller.
De pensioenen in de publieke sector liggen te hoog? Een gemiddeld wettelijk pensioen in België bedraagt nauwelijks 1.100 euro per maand. Dat is ruim onder de kostprijs van een verblijf in een rusthuis. Het leidt tot armoede onder ouderen. Het pensioen van ambtenaren is hoger: tussen 1.500 en 1.700 euro per maand of ongeveer het Europese gemiddelde. Niet de ambtenarenpensioenen zijn te hoog, de pensioenen in de privésector zijn veel te laag om een menswaardig leven te leiden!
De pensioenen zijn onbetaalbaar? Dat komt niet door een fundamentele verandering in de verhouding tussen actieven en inactieven. Het komt door de plundering van de sociale zekerheid voor fiscale geschenken aan de grote bedrijven. De regering wil met het zomerakkoord nog eens 265 miljoen euro besparen op pensioenen! Haal het geld waar het zit: de Paradise Papers toonden dat er wereldwijd 7.900 miljard euro slaapt in belastingparadijzen!
Inzet van onze strijd: besparingsbeleid stoppen!
Deze regering gaat door met haar antisociale aanvallen, verzet hiertegen mag niet uitgesteld worden tot de volgende verkiezingen. Een algemene staking in februari is nodig, maar dan wel goed voorbereid en niet als eenmalige uiting van protest om stoom af te laten.
Hoe een algemene staking voorbereiden? Een strijdprogramma dat vertrekt van de vele sociale noden kan helpen collega’s overtuigen. Zowat elke sector kent een tekort aan collega’s, gebrek aan investeringen in infrastructuur (die ook na een dag sneeuw overeind blijft!), onhoudbare werkdruk, aanvallen op het stakingsrecht, … We hebben antwoorden: massaal plan van publieke investeringen in onderwijs, zorg en infrastructuur; arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen; minimumloon van 15 euro per uur en minimumpensioen van 1.500 euro; degelijke en vaste jobs in plaats van superflexibilisering en de terugkeer van het stukloon; het geld halen waar het zit om dit te financieren; … Een brede campagne van informatie door actie kan deze eisen populariseren. Dit vereist een zo breed mogelijke betrokkenheid op elke werkvloer via personeelsvergaderingen die het regeringsbeleid en onze antwoorden daarop toelichten, maar ook de acties voorbereiden en ter stemming voorleggen.
Het actieplan van eind 2014 deed de regering wankelen. Het stoppen van die acties leidde tot frustratie en wantrouwen onder de basis. Er moet duidelijkheid zijn over de inzet van een algemene staking in februari: het begin van aangehouden acties om een einde te maken aan de rechtse regering en het besparingsbeleid.
De ‘traditionele politieke partners’ laten het afweten. Het ‘sociaal gezicht’ van CD&V is onzichtbaar, de ‘oppositie’ van PS en SP.a ongeloofwaardig. Gelukkig is er de doorbraak van PVDA in de peilingen. De oproep voor progressieve allianties mag geen pleidooi zijn voor ‘besparingen light’, maar moet gekoppeld worden aan de volledige intrekking van alle antisociale maatregelen van Michel. De sociale noden zullen niet vervuld worden zonder radicale maatschappijverandering, zonder democratisch socialisme. Een brede campagne daarvoor met radicaal links, de vakbonden en de sociale bewegingen kan de huidige impasse doorbreken.
