De afgelopen dagen kregen we bij Blokbuster tal van berichten van jongeren die iets willen doen tegen het Vlaams Blok. Daarom is het nuttig om eens dieper in te gaan op wat wij voorstellen op vlak van strategie tegen extreem-rechts.
Geert Cool
Blokbuster is het nooit eens geweest met de oude discussie over negeren versus ontmaskeren van het Blok. Volgens de enen zouden we het Blok klein krijgen door hen geen aandacht te geven, de anderen dachten dat het zou volstaan om hun ware aard te benadrukken. Wij zijn het niet eens met die oude discussie omdat deze te beperkt is. Natuurlijk zijn we ervoor dat de traditionele media geen forum aanbiedt voor racisten, natuurlijk zijn we ervoor dat het racistisch en gewelddadig karakter van het Blok bekend gemaakt wordt. Meer zelfs, met onze Blokbuster-site spelen we daar een belangrijke rol bij. Maar de voorstanders van het negeren van het Blok gaan soms zo ver om te stellen dat er eigenlijk geen verzet tegen het Blok nodig is, de voorstanders van ontmaskeren zouden dat verzet soms puur a-politiek willen houden.
Wat veelal ontbreekt is een strategie om ook de kiezers van extreem-rechts effectief te bereiken. Het volstaat niet om elkaar te overtuigen of om tegenover onszelf te bewijzen hoe anti-fascistisch we wel zijn.
Het Vlaams Blok kan scoren in de verkiezingen en zal op 13 juni opnieuw vooruitgaan. De electorale groei van het Blok is geen gevolg van de sterkte van het Blok, maar eerder van de toegenomen zwakte van de traditionele partijen. In een periode van economische crisis zal er binnen de logica van het kapitalistisch systeem verder bespaard moeten worden. De traditionele partijen zijn het zowat allemaal eens dat er na de verkiezingen een ‘hervorming’ zal komen van de werkloosheidsuitkeringen, sociale zekerheid, doorvoeren van meer flexibiliteit,…
Dit asociale beleid leidt in alle Europese landen tot een groeiend wantrouwen tegenover de traditionele partijen wat op zijn beurt leidt tot spectaculaire verkiezingsuitslagen waarbij veelal de regeringspartijen zwaar afgestraft worden. We zagen dit in Spanje waar de PP van Aznar een nederlaag leed, of in Nederland waar eerst de paarse regering zwaar afgestraft werd terwijl vandaag de sociaal-democraten het er in de opiniepeilingen opnieuw goed doen. Het wantrouwen tegenover de traditionele partijen leidt dus tot een groeiende instabiliteit op politiek vlak.
Extreem-rechts kan daar gebruik van maken om zich af te keren tegen alle traditionele partijen en een zogenaamd alternatief aan te bieden. Door op populistische wijze schijnbaar radicale standpunten naar voor te brengen kan extreem-rechts zichzelf als "anders" profileren. Dat ze echter geen oplossing aanbieden wordt duidelijk als er voorbij de propaganda wordt gekeken. Vraag maar aan de inwoners van Doel wat ze vinden van de Blok-propaganda tegenover het havenpatronaat in Antwerpen. In Doel zou het Blok tegen het verdwijnen van het dorp zijn, tegenover het havenpatronaat voor. Hetzelfde verhaal zagen we bij de dokwerkers. Met grote trom kwam het Blok aan de dokwerkers pamfletten geven, waarbij ze de dokwerkers zelfs aanspraken met "kameraden". De partij beweerde op te komen voor de belangen van de dokwerkers, maar tegenover het havenpatronaat klonk de Blok-visie al helemaal anders.
Dat de traditionele partijen en de media niet weten hoe ze een antwoord kunnen bieden op het Blok is logisch. De partij wordt slapend rijk op de puinhopen van de traditionele politici. In Antwerpen hoeft het Blok geen campagne te voeren. Een paar fraude-schandalen en wat visa-gesjoemel zal wel volstaan om opnieuw vooruit te gaan in de verkiezingen. In zo’n situatie kom je niet ver met nep-oplossingen als het cordon sanitaire. Het cordon sanitaire biedt immers geen antwoord op de onderliggende problemen die leiden tot ongenoegen en Blok-stemmen. Wij zouden de eersten zijn om te protesteren als het cordon sanitaire doorbroken wordt, maar hebben tevens geen enkele illusie dat een cordon sanitaire ook maar iets oplevert.
Ons anti-fascisme: 11 maart 2004, 700 jongeren betogen door Antwerpen met slogans als "Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen", "Jobs, geen racisme",…
Als we een echt antwoord willen bieden op extreem-rechts, zullen we niet kunnen vertrouwen op de traditionele politici. We moeten in de praktijk duidelijk maken dat het Blok geen antwoord heeft voor de problemen waarop ze wijzen. Enkel dan kunnen we de basis leggen voor het terugdringen van het Blok. Dat dit niet eenvoudig zal zijn is evident, in tegenstelling tot het Blok hebben wij geen miljoenen staatssubsidies om op geregelde tijdstippen overal een luxueuze kleurenfolder te bussen.
Maar door concrete campagnes in de wijken, bedrijven, scholen,… kunnen we duidelijk maken wat de kracht van een echte oppositie is. Een oppositie die zich niet beperkt tot ronkende uitspraken in pamfletten dat het door één of ander commercieel bedrijf laat verspreiden in heel het land. Een oppositie die zich actief inzet in strijdbewegingen tegen jongerenwerkloosheid, tegen privatiseringen,… Actief inzetten betekent ook dat we een richting kunnen geven aan die bewegingen en een strategie naar voor brengen om de beweging te versterken. Dit zal meer dan ooit noodzakelijk zijn als de regering na de verkiezingen haar aanval inzet tegen de werklozen en tegen de verworvenheden van de arbeiders. In strijdbewegingen bvb. tegen de werkloosheid zal vlug duidelijk worden dat de traditionele partijen geen antwoord hebben, maar dat het Blok even goed applaudiseert als beweerd wordt dat werklozen profiteurs zouden zijn.
Wij willen in de anti-fascistische beweging de discussie voeren over het uitbouwen van een politiek alternatief dat in staat is om een actief verzet te versterken. Het Blok is als een schimmel dat op het rotte beleid van de traditionele partijen kan groeien. Blokbuster meent dat anti-fascisme moet gekoppeld worden aan een anti-kapitalistische visie waarbij we niet enkel tegen de schimmel opkomen, maar door ons verzet tegen het rotte beleid tegelijk ook de schimmel kunnen aanpakken.
Daarom organiseerden we de anti-NSV betoging in Antwerpen dit jaar niet rond moralistische argumenten, maar met uitgangspunten als ‘Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons’ of ‘Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen’. Deze anti-NSV betoging was enorm succesvol, zowel qua opkomst als qua inhoud. Met de campagne voor deze betoging slaagden we erin om ervoor te zorgen dat de campagne van het Blok om onder studenten aanvaardbaar te worden, doorkruist werd. Het resultaat was dat de grootste partij van Antwerpen er slechts in slaagde om 200 ‘studenten’ op de been te krijgen en daartoe zelfs beroep moest doen op allerhande rechtse groupuscules uit heel het land. Terwijl de 200 Blokkers betoogden, was er een radicale en gedisciplineerde tegenbetoging met 700 jongeren. Met die betoging trokken we door een aantal arbeiderswijken (Borgerhout, Zurenborg) en vielen we op met de slogans tegen werkloosheid en armoede. Maar slogans zullen natuurlijk niet volstaan. Het vormt een belangrijk begin om een methode naar voor te brengen, een wijze waarop we de anti-fascistische strijd kunnen vooruitstuwen. Maar we moeten verder gaan en ook concreet een alternatief uitbouwen.
Dat is wat wij verstaan onder een linkse oppositie en dat is ook waar wij aan bouwen. We willen dat idee ook versterken tijdens de verkiezingen. Niet dat we denken het Blok nu al te zullen terugdringen, maar we willen er wel de basis voor leggen. Een sterke socialistische oppositie in de vorm van een nieuwe arbeiderspartij zou op grote schaal concrete campagnes kunnen voeren. Wij willen ons daarin inschakelen en willen dat idee vandaag versterken met een verkiezingsdeelname van de Linkse Socialistische Partij. We roepen iedereen op om onze verkiezingscampagne te steunen en mee te bouwen aan een alternatief op het huidig systeem zodat we tevens het Blok op een efficiënte wijze kunnen bestrijden.
