Gisteren was het onrustig aan de Turkse ambassade in Brussel. Momenteel kunnen alle mensen met de Turkse nationaliteit in ons land stemmen voor het Turkse referendum over de uitbreiding van de presidentiële macht. President Erdogan wil zijn macht versterken, maar heeft de stemmen van de Europese Turken nodig om het te halen. In eigen land voorspellen de peilingen namelijk een nipt resultaat.
Bij de laatste parlementsverkiezingen stemden 63% van de Belgische Turken voor de AKP van Erdogan, in Vlaanderen was dit zelfs 68%. Met een grotere steun voor Erdogan onder migranten van Turkse afkomst in België en Nederland, werd vanuit de Turkse regering aandacht gegeven aan de campagne bij ons. Er waren echter ook activisten die campagne voerden om ‘neen’ te stemmen. Onder meer in Brussel was er een actieve neen-campagne.
Bij het kieslokaal aan de Turkse ambassade in Brussel kwam het gisteren tot geweld. Er was een agressieve aanval op Koerden die kwamen stemmen in het referendum. De daders waren extreemrechtse Turken die als doel hadden om de neen-kiezers te intimideren. Bij de aanval kreeg een 60-jarige vrouw verschillende messteken. Zij moest naar het ziekenhuis voor verzorging.
De Koerdische vereniging Navbel stelde in een persbericht: “Volgens ons is deze agressie geen toevallige ‘opstoot’ tussen voor- en tegenstanders zoals de Belgische media doen uitschijnen. Er is sprake van een doelbewuste provocatie. Al een paar dagen hing het in de lucht dat er ‘iets’ ging gebeuren. Al een paar dagen hingen verdachte mensen rond in de nabijheid van de ambassade. De stembusgangers hadden er hun beklag over gedaan. De voorzitter van NavBel, Mustafa Kumral, tevens ook HDP-vertegenwoordiger en gemachtigd om de stembusgang bij te wonen en te controleren, heeft de voorbije dagen herhaaldelijk contact gehad met de Brusselse politie om hen hiervoor te waarschuwen. Op donderdagochtend stonden deze mensen er weer en heeft de voorzitter van NavBel direct de ambassadeur gewaarschuwd. Zij heeft laconiek gereageerd en de dreiging weggelachen. Vervolgens heeft Mustafa contact gehad met de vertegenwoordigers van de overige Turkse politieke partijen, inclusief de AKP, om in te grijpen. Maar niemand heeft iets gedaan.”
Er is geen sprake van ‘rellen’ in een ‘geïmporteerd conflict’, zoals de media en de regering het laten uitschijnen. Koerdische kiezers werden bewust aangevallen en geïntimideerd als onderdeel van de campagne vanuit het Turkse regime om de eigen macht te vergroten. Die campagne heeft een impact op de migranten van Turkse afkomst en het versterkt de polarisatie. Tegelijk is het algemeen geweten dat Koerdische activisten een rol spelen in de neen-campagne. De linkse partij HDP was bij de vorige parlementsverkiezingen de tweede partij onder de kiesgerechtigden in België, maar toch wordt ze uitgesloten bij de controle op de stembusgang voor dit referendum.
NavBel roept op om niet aan de intimidatie toe te geven en in alle rust en waardigheid aan het referendum deel te nemen om daarin neen te stemmen aan een presidentieel regime. In een persbericht benadrukt NavBel: “De Koerdische strijd is er één voor democratie, mensenrechten, nationale rechten en socialisme. Het is een strijd voor emancipatie van alle onderdrukten, een strijd die samen en internationaal gevoerd moet worden. We kunnen niet lijdzaam toekijken hoe Turkije afglijdt in een dictatoriale theocratie. We zullen onze politieke strijd voor een alternatieve, basis-democratische, feministische en socialistische maatschappij verderzetten.”
Zoals we in de aprileditie van maandblad ‘De Linkse Socialist’ opmerken, is er solidariteit nodig. “De oppositie tegen een dictatoriaal presidentieel regime in Turkije moet beroep kunnen doen op de arbeidersbeweging en alle progressieven. Solidariteit met de gevangen HDP-politici, de vrouwenbeweging en stakingen met protesten voor democratische rechten zijn cruciaal om nationale en religieuze verdeeldheid van de bevolking van Turkije tegen te gaan. Grote gezamenlijke mobilisaties van linkse Turken, Koerden, de Europese linkerzijde en de vakbonden en een gezamenlijke campagne in de wijken en de bedrijven voor een ‘neen’ in het referendum, zijn de enige juiste antwoorden op de bijeenkomsten van het regime in Turkije en erbuiten.” Na het geweld aan de Turkse ambassade in Brussel is dit enkel des te meer het geval.
