Verslag vanop een socialistische conferentie in Tel Aviv
Mohammed Abu Hummus, een activist uit de Westelijke Jordaanoever, spreekt op de socialistische conferentieVlak voor kerstmis stemde de VN Veiligheidsraad symbolisch met 14 tegen 0 dat de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever illegaal zijn. De VS onthield zich. Er werd geen veto gesteld, zoals nochtans gevraagd werd door de rechtse regering van Netanyahu en door de volgende president van de VS, Donald Trump.
Verslag door Per-Åke Westerlund
Een week eerder hield de Socialistische Strijdbeweging (Tnua’t Maavak Sozialisti/Harakat Nidal Eshtaraki), onze zusterorganisatie in Israël/Palestina, een jaarlijkse socialisme-conferentie in Tel Aviv. De centrale thema’s op de conferentie waren: de strijd tegen de rechtse regering van Netanyahu, tegen racisme en tegen de bezetting. Er waren ook discussies over extreemrechts, de vakbonden, het milieu, vrouwen- en LGBT-rechten, … Met bijna 150 aanwezigen en een record aantal Palestijnse sprekers, was de conferentie bijzonder succesvol.
Vier dagen voor de conferentie werd Mohammed Abu Hummus, lid van het volkscomité al-Issawiya in het bezette Oost-Jeruzalem, in zijn voet geschoten met een rubberkogel. Hij kwam echter op krukken naar de conferentie om te spreken over de strijd tegen de nederzettingen en de bezetting van Oost-Jeruzalem.
“Ik film altijd het gedrag van het leger, de grenspolitie en de politie. Ik heb meer dan 500 opnames van geweld, misbruik en dergelijke. Nu blokkeerden ze een straat. Ik maakte opnames en ze logen over waarom ze de straat blokkeerden. Daarop werd ik neergeschoten,” stelde Mohammed.
In de zomer van 2014 werd hij in zijn voet geschoten met scherp. Dat was tijdens een protestactie tegen de oorlog en het bloedbad in Gaza. Hij moest in het ziekenhuis opgenomen worden, maar diende geen klacht in omdat de politie het toch niet zou onderzoeken.
In januari werd de 12-jarige zoon van zijn neef in het hoofd geschoten met een rubberkogel. De soldaten beweerden dat hij een steen naar hen gooide. De jongen kwam in een coma terecht, maar overleefde het incident.
Nederzettingen
Mohammed vertelde hoe het staatsgeweld en de repressie door Israël toenemen met ook steeds meer nederzettingen in Oost-Jeruzalem. “Voor de bezetting van 1967 was mijn dorp Issawiya 12.500 vierkante kilometer groot. Nu is dat beperkt tot 2.000 vierkante kilometer. Een groot deel wordt gebruikt door het leger. Recent werd grond afgenomen voor een snelweg naar de Joodse nederzetting van Maale ‘Edomin. Een ander gebied van 440 vierkante kilometer zou een nationaal park worden.”
Maale ‘Edomin is een van de drie grootste nederzettingen die samen goed zijn voor 150.000 inwoners. Nieuwe en uitbreidende nederzettingen worden door de rechtse regering gelegaliseerd. “Als een rechtbank zegt dat de Israëlische regering het recht niet heeft om onze grond in te pikken, reageert de regering dat ze helemaal niets genomen heeft en enkel maar een ‘park’ zal aanleggen.”
“De politie en soldaten in Oost-Jeruzalem creëren de oorlogen en conflicten die ze zogezegd moeten verhinderen. We kunnen zien hoe 30-40 soldaten een kind achtervolgen door de straten. Het doel is intimidatie. Er zijn kinderen die niet naar school durven gaan.
“De brutaliteit zien we duidelijk in een opname waarin een Israëlische soldaat een Palestijn vermoordt en dan nog eens een mes in het slachtoffer plant.”
Als de grenspolitie een Palestijn ‘administratief aanhoudt’, moeten ze geen enkele beschuldiging uiten of een document voorleggen. De ‘verdachte’ kan zes maanden vastgehouden worden. De arrestatie kan hierna oneindig lang hernieuwd worden voor periodes van zes maanden.
Enkele jaren geleden was er een hongerstaking onder de gevangenen waarna een aantal van hen vrijgelaten werd en het totale aantal gevangenen afnam. Maar sinds januari 2014 is het aantal gevangenen zonder tenlastelegging toegenomen van 155 naar 720. Onder hen ook drie leden van de Palestijnse Wetgevende Raad. 400 kinderen onder de 18 jaar worden vastgehouden. Het totaal aantal politieke gevangenen wordt door de organisatie Adamir op 7.000 geschat.
Steeds meer Palestijnse huizen worden vernield. Zowel in Oost-Jeruzalem als in ‘Gebied C’ (gebieden die na het akkoord van Oslo in 1993 niet rechtstreeks onder de Palestijnse Autoriteit vallen) werden in de eerste helft van 2016 meer huizen vernield dan in heel 2015. De vernietigingen bereiken het ergste niveau in 20 jaar, zo stelt de NGO Ir Amim.
“De regering vernietigt huizen waar families al 55 jaar leefden. Ze beweert dat deze huizen ‘illegaal’ gebouwd werden,” zegt Mohammed.
Controle
De omschrijving van Oost-Jeruzalem werd bevestigd door Ron Zaidel van de organisatie ‘Breek de stilte’. Dat is een organisatie van voormalige Israëlische soldaten die zich verzetten tegen de oorlog en de bezetting.
“Het gedrag van de staat in de bezette gebieden kent een uitbreiding naar Oost-Jeruzalem en Israël zelf. Het gaat over controle. Ze tonen hun aanwezigheid om te laten zien wie de macht heeft. Huizen worden doorzocht, maar ze zeggen nooit waarom. Na een inval gooien ze handgranaten. De Palestijnen worden behandeld als vijanden die in constante angst moeten leven.”
Er werd ook gesproken door Amira Hass, een bekende journaliste van de krant Haaretz, die in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever woont. Zij benadrukte dat het zowel om een bezetting als een koloniaal regime gaat.
De Israëlische staat heeft de controle over twee verschillende systemen: dat in Israël zelf en dat in de gebieden van de Palestijnse Autoriteit, in de praktijk een Israëlisch ‘protectoraat.’ Maar ook in Israël zelf worden de democratische rechten steeds meer aan banden gelegd.
“De kolonisatie is verscherpt. De heersers van Israël proberen het collectieve bestaan van de Palestijnen uit de weg te ruimen. Gaza is een prototype, een enclave die afgesloten is van de wereld. Op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem proberen ze kleine Gaza’s te creëren. De Palestijnse natie staat op een dieptepunt,” stelde Amira.
Yasha Marmer van de Socialistische Strijdbeweging benadrukte eveneens dat de regering-Netanyahu steeds brutaler wordt. “Meer dan 500 Palestijnse huizen werden in 2015 vernield. In 2016 waren het er meer dan 1.000. Het aantal arrestaties en moorden neemt eveneens toe.”
“Het akkoord van Oslo kwam er als een antwoord op de eerste Intifada, een massale opstand tegen de bezetting. De directe militaire overheersing moest vervangen worden door een vorm van autonomie in de gefragmenteerde Palestijnse gebieden. Maar de bezetting gaat door en wordt aangescherpt.
“Tegelijk zit Netanyahu op een rampkoers met de geschiedenis. In 2011, het jaar van de revoluties in Tunesië en Egypte, kwamen er ook in Israël honderdduizenden mensen op straat tegen de prijsverhogingen en de huisvestingscrisis. De steun voor de regering stortte in elkaar. De contrarevolutie in de regio en het gebrek aan alternatieven in Israël liet de regering toe om terug te keren.”
Yasha zei dat extreemrechtse elementen in de regering sinds de verkiezing van Trump in de VS openlijk spreken over de annexatie van de Westelijke Jordaanoever en het opleggen van een apartheidsregime voor de Palestijnen die in dit gebied wonen. Maar de meerderheid van de kapitalistische elite in Israël vreest dat een beslissende stap in die richting aanleiding kan geven tot een nieuwe massale opstand van de Palestijnen – een opstand die inderdaad nodig is, benadrukte Yasha.
Lerarenstaking
“Repressie is ook een teken dat het regime zich zorgen maakt. Zo wil het ministerie van onderwijs een ‘ethische code’ opleggen aan de universiteiten in Israël waardoor het studenten en docenten verboden zou worden om te spreken over wat er in de bezette gebieden gebeurt.”
Yasha en andere sprekers verwezen naar de lerarenstaking van vorig jaar op de Westelijke Jordaanoever. Die staking kwam amper aan bod in de Israëlische media en er werd jammer genoeg ook geen aandacht aan besteed door de onderwijsbond in Israël.
De Socialistische Strijdbeweging staat voor strijd tegen de bezetting en tegen de onderdrukking van de Palestijnen als antwoord op de normalisering van de bezetting en van racisme. De nationalistisch-racistische reactie in Israël is niet gebaseerd op de economische belangen van de Joodse arbeidersklasse. De aanhoudende onteigeningen van de Palestijnse massa’s langs beide kanten van de ‘groene lijn’ gaat gepaard met neoliberale aanvallen op de werkenden en armen in Israël en een verdeel-en-heersbeleid. Het zijn vooral de bekommernissen omtrent veiligheid en het voortbestaan die de heersende klasse toelaten om de werkenden en anderen te blijven controleren.
Socialisten moeten dialoog en gezamenlijke strijd aanmoedigen, in het bijzonder arbeidersstrijd. Dergelijke strijd benadrukt immers de gemeenschappelijke belangen van Palestijnen en Joodse werkenden tegenover het Israëlische kapitalisme en het vormt de basis om te komen tot democratisch socialistische samenlevingen zonder nationale onderdrukking.
Dit betekent dat we opkomen voor een socialistisch Israël en een socialistisch Palestina. De slogan van een gemeenschappelijke staat biedt vandaag geen antwoord op de nationale verzuchtingen en de grote bezorgdheid rond veiligheid en dit langs beide kanten. Een tweestatenoplossing op kapitalistische basis zou betekenen dat er een Palestijnse vazalstaat ontstaat die van Israël blijft afhangen.
