Nieuw besparingsoffensief op komst, nieuw offensief van sociaal verzet noodzakelijk!
De vakbondsleiders zien niet meteen redenen om de geplande staking van 7 oktober te laten doorgaan, met uitzondering van ACV Metea en de Franstalige metaalbond van het ABVV. Alsof het harde besparingsbeleid van de voorbije jaren geen tientallen redenen tot protest oplevert. En het is nog niet gedaan.
De komende weken zijn er nieuwe begrotingsonderhandelingen waarbij ‘knopen’ zullen doorgehakt worden over hoe er miljarden kunnen bespaard worden. Over de cijfers en de maatregelen is er nog onduidelijkheid, maar het resultaat ervan kunnen we met een grote zekerheid nu al aankondigen: de gewone werkmens zal er weer voor opdraaien. Bij de grote bedrijven en individuen die nu weer in Bahama’s Leaks betrokken zijn, zal het niet gezocht worden. Die Bahama’s Leaks geven aan dat de schaal van fiscale ontduiking wel erg groot is, groot genoeg om tegenwoordig jaarlijks maar dan één schandaal zoals Panama Papers, SwissLeaks en LuxLeaks op te leveren.
Vandaag raakte bekend dat de regering voor 2017 niet op zoek moet naar 2,4 miljard euro zoals eerst gezegd. Het gat in de begroting kende door enkele andere parameters in de becijfering een plotse groei tot 4,2 miljard euro. Het geeft te denken over de rekentalenten van de ministers en hun entourage.
De reden die voor de plotse groei van het gat in de begroting wordt gegeven, is de tegenvallende economische groei. Die zou volgens het Planbureau slechts 1,2% bedragen in plaats van 1,5%. Ook een reden daarvoor werd makkelijk gevonden: de Brexit. Niet dat die Brexit al erg concreet op de agenda staat, maar het klinkt toch aangenamer om de verantwoordelijkheid voor de haperende groei elders te kunnen leggen. De afgelopen jaren werd aan de werkenden gevraagd om de broekriem aan te halen omdat dit jobs en economische groei zou opleveren. Vandaag merken we dat daar niets van in huis komt. Het besparingsbeleid van de afgelopen jaren heeft duidelijk niet gewerkt. En toch zal de regering-Michel op het ingeslagen doodlopende pad van de besparingen verdergaan.
Een ander element dat de tegenvallende belastinginkomsten verklaart, is het feit dat er ook bij economische groei minder belastingen binnenkomen door de genomen fiscale maatregelen. De cadeaus aan de werkgevers wegen door en nu zal de regering nagaan hoe ze ons daarvoor kan laten betalen. De eerder genomen maatregelen, zoals de verhoging van BTW op elektriciteit, volstaan blijkbaar niet. Het beleid van cadeaus aan de grote bedrijven geven die zich nadien zouden terugbetalen in aanwervingen en groei, blijkt een illusie te zijn. Ook op dit vlak faalt het neoliberale beleid.
Volgens de berekeningen van de regering is er een tekort van bijna 700 miljoen euro in de sociale zekerheid. Dit wordt toegeschreven aan de vroeger dan verwachte indexaanpassing. Die vroegere indexaanpassing is dan weer het gevolg van de stijgende belastingen en accijnzen, onder meer op elektriciteit. Hierdoor kent België zowat het hoogste inflatiecijfer van de hele Europese Unie. Een indexaanpassing wordt nu voorgesteld als een ‘gunst’ voor de uitkeringstrekkers en werkenden, terwijl het slechts een (gedeeltelijke) aanpassing is aan de stijgende levensduurte. Als Kris Peeters vandaag verklaart dat de begrotingsopmaak een “erg zware opdracht” wordt, dan weten we al dat maatregelen als een nieuwe indexsprong niet uitgesloten zijn.
Terwijl zij langs hun kant bezig zijn met de ‘erg zware opdracht’ om te bepalen hoe ze ons willen laten opdraaien voor hun asociale beleid, staan wij langs onze kant ook voor een zware opdracht. Het afzwakken of afblazen van het actieplan met de staking van 7 oktober die door de meeste vakbondscentrales geschrapt werd, ondermijnt ook de mobilisatie naar de betoging van 29 september. Een eenmalige wandeling door Brussel is immers iets anders dan een betoging in het kader van een opbouwend actieplan met algemene staking(en).
De regering bereidt een nieuw offensief op onze levensstandaard voor. Deze zomer bleek nog dat het ongenoegen als gevolg van de vorige offensieven heel groot is. Zoals we eerder deze week op socialisme.be opmerkten, kan elke vonk tot een nieuwe sociale explosie leiden. Laten we de betoging van 29 september aangrijpen om zo goed als we kunnen te mobiliseren en door een grote opkomst onze vakbondsleiders tot verdere acties te dwingen. Deze regering uitzitten is geen optie voor onze levensstandaard, de gok om tot volgende verkiezingen te wachten (zonder garantie op beter resultaat bij die verkiezingen) is te gewaagd voor onze portemonnee. Tegen het offensief van de overkant, moeten wij eveneens offensief in actie komen. De aanval is de beste verdediging en een aanvallende ploeg kan op een groeiende groep supporters rekenen. Die voetbalwijsheid geldt ook voor onze strijd.
