Kort & Krachtig

Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.

Een trouwe marionet van Goldman Sachs krijgt van de groep een ander postje toebedeeld. Als voorzitter van de Europese Commissie deed hij uitstekend werk voor het bedrijf en dit wordt nu beloond met een functie van niet-uitvoerend voorzitter van Goldman Sachs International. Het gaat om een voormalige maoïst die de hevigste verdediger van het kapitalisme werd, met name José Manuel Barroso. De Standaard wist op vrijdag 8 juli te melden: “Volgens de zakenkrant Financial Times gaat Barroso de bank ook adviseren over de gevolgen van de Brexit. Als het Verenigd Koninkrijk zijn toegang tot de EU-eenheidsmarkt verliest, zullen Amerikaanse banken mogelijk grote delen van hun belangrijke Europese activiteiten moeten weghalen uit Londen. ‘Natuurlijk ken ik de EU goed, en ik ken ook de Britse omgeving relatief goed’, verklaart Barroso aan de krant. ‘Als mijn advies nuttig kan zijn in deze omstandigheden, ben ik uiteraard bereid bij te dragen.’”

De Tijd schreef op 9 juli: “De Europese politici die onder José Manuel Barroso als Europees commissaris werkten, bleken na hun politieke carrière behoorlijk gevoelig voor de lokroep van de bedrijfswereld. Begin mei raakte bijvoorbeeld bekend dat Neelie Kroes voorzitter wordt van een adviesraad van het taxibedrijf Uber. De ex-commissaris Mededinging en Digitale Agenda gaat Uber adviseren over zaken als regelgeving en mededinging. De Nederlandse heeft ook postjes bij de Bank of America Merrill Lynch en bij het softwarebedrijf Salesforce. Nog dichter bij huis vond ook Karel De Gucht al snel de weg naar het bedrijfsleven. Het oud-commissielid voor Ontwikkelingssamenwerking en Handel is bestuurder bij het telecombedrijf Proximus, bij de staalreus ArcelorMittal en bij de vermogensbeheerder Merit Capital en hij is adviseur bij CVC Capital. De Luxemburgse Viviane Reding, die haar land van 1999 tot en met 2014 vertegenwoordigde in Brussel en portefeuilles beheerde als Onderwijs, Cultuur, Media en Justitie, heeft het inmiddels tot bestuurder geschopt bij de mijnbouwgroep Nyrstar. De Ier Charlie McCreevy verkende ook al verschillende takken in de bedrijfswereld. De ex-commissaris voor de Interne Markt was een tijd aan de slag op de derivatenafdeling van de investeringsmaatschappij BNY Mellon. Nadien stapte hij in de raad van bestuur van lagekostenluchtvaartmaatschappij Ryanair en bij Sentenial, een bedrijf dat betalingstechnologie voor banken ontwikkelt.”

500 euro betalen voor een etentje met Gwendolyn Rutten en Mathias De Clercq van Open VLD? Eerlijk gezegd is dat geen spek naar onze bek. Een avondje discussiëren met liberalen, tot daaraan toe. Maar 500 euro betalen voor een etentje is er natuurlijk ver over. Sommige hardwerkende Vlamingen hebben op een maand nog geen 500 euro om aan eten te besteden. Maar het ging blijkbaar niet zozeer om het eten, dan wel om de steun. De Gentse afdeling van Open VLD organiseerde in maart zo’n fundriser met een 50-tal ondernemers en een 20-tal mandatarissen. Onder de sympathisanten ook de betwiste topman van Optima Bank, Jeroen Piqueur. Dat Optima wel erg paars gekleurd was, en niet enkel het (wel sterk afgebleekte) rood van SP.a, merkten wij al eerder op. Paars is de kleur van het Gentse establishment, tot stand gebracht door Luc Van Den Bossche en Guy Verhofstadt in 1988 op een ogenblik dat ‘da joenk’ Verhofstadt er in Brussel niet meer aan te pas kwam wegens te Thatcheriaans. Maar terug naar het dure etentje: ‘wiens brood men eet, diens woord men spreekt’. De liberalen halen hun middelen bij diegenen die ze verdedigen: rijke ondernemers zoals Picqueur.

Harde tijden voor Jeroen Piqueur

We kregen bijna medelijden met de topman van de paarse Optima Bank. Zie zelf maar wat de man in Knack verkondigde:

Spuwende stakers

Geert Bourgeois verklaarde dat ‘de Vlaming’ de stakingen beu is. Blijkbaar heeft die Vlaming geen groot zelfbeeld, want hij blijkt zelf stakerskampioen te zijn met meer stakingsdagen dan zijn Franstalige collega’s in 2014. Hieronder de cijfers van poliargus.be…

Opmerkelijk opiniestuk van een Leuvense professor in De Standaard van maandag 11 juli. Neen, het was niet de Vlaamsnationalistische brulboei en mediafenomeen Rik Torfs, na zijn uren rector van de KULeuven, die hiervoor tekenden. Het was namelijk een opiniestuk dat wel interessant was. Yves Stevens van het instituut Sociaal Recht wil studentenarbeid beperken om studenten meer tijd te geven om… te studeren. Wat een radicaal idee! Hij schreef onder meer: ” Met stijgende verbazing merk ik dat studenten steeds meer werken tijdens hun studies. Je vraagt je af wat voor hen prioriteit is: studeren of werken? Een standaardantwoord is daar niet op. Duidelijk is wel dat werken een meer prominente plaats inneemt in het studentenleven dan pakweg vijftien jaar geleden. En ik heb het hier niet over de werkstudenten maar over de ‘gewone’ studenten die bijklussen. Wat moeten studenten doen? (…) Een antwoord dat ook niet aan bod komt in de discussie over de uitbreiding en flexibilisering van de studentenjobs. En dat antwoord luidt: studeren! (…) Moeten studenten werken? Als het antwoord resoluut ja is, dan is er iets grondig mis met de financiering van ons hoger onderwijs. Dat is ook zo. (…) Werken zou idealiter alleen maar toegelaten mogen worden als de studies er niet onder lijden. (…) Studenten die werken, verdienen geld. Vroeg of laat wordt dat mee in het debat over de studiekosten getrokken. Werken brengt geld op, studeren kost geld. Meng studeren en werken niet op zo’n manier dat ze afhankelijk van elkaar worden. (…)”

De Nederlandse website AD.nl schreef op 5 juli: “‘Een briljant idee’, noemt Bert Heijdijk van coalitiepartij Inwonersbelang het besluit van Goeree-Overflakkee om langdurig werklozen in te zetten om deze zomermaanden de Noordzeestranden rond Ouddorp permanent te bewaken. Zowel bij de parkeerplaatsen als achter de duinen zet de gemeente Goeree-Overflakkee de controleurs in om toezicht te houden op de veiligheid en het milieu. Ze maakt gebruik van mensen met een bijstandsuitkering die al langer zonder baan zitten. (…) “Dit is voor Westvoorne iets waaraan we nog niet hebben gedacht, maar wel iets heel goeds”, vindt Heijndijk. “Nu doen bijzondere opsporingsambtenaren (boa’s, red.) dat werk in Rockanje, maar die hebben dan tijd voor andere dingen.” Bovendien roept de fractievoorzitter in herinnering dat zijn gemeente een extra boa moest aantrekken, toen de politie taken afstootte. De twee die er al zaten konden het vele werk dat op hen afkwam niet meer aan. “Dus de Ouddorpse opzet is iets waar we het zeker over moeten hebben”, zegt Bert Heijndijk.” Op zich een interessant idee: werklozen aan een job helpen voor noodzakelijke functies. Alleen: aan welke voorwaarden gebeurt dit? Worden taken die voorheen door mensen met volwaardige lonen uitgeoefend werden nu doorgeschoven naar gratis dwangarbeiders die hiervoor slechts een ‘werkloosheidsuitkering’ krijgen? Als er werk genoeg is, neem die werklozen dan aan met een volwaardig contract en bijhorend loon!

NRC Handelsblad publiceerde op 9 juli een interessant artikel over moderne slavernij onder de titel “Victoriaanse tijden op de arbeidsmarkt.” De krant schreef onder meer: “‘Dagloners’, zo noemde president Klaas Knot van De Nederlandsche Bank het groeiende leger van zelfstandigen zonder personeel (zzp) dit voorjaar. Niet dat alle zzp’ers zo te omschrijven zijn. Maar aan de onderkant van de arbeidsmarkt lijkt er inderdaad een toenemend aantal als ondernemer vermomde werknemers te zijn van wie de bestaanszekerheid wankel is, en het inkomen laag. Opdrachtgevers, zich bewust van deze slechte onderhandelingspositie, drukken hun vergoedingen omlaag. (…) Jongeren vinden intussen steeds moeilijker een vaste baan. Zij dolen jarenlang in het voorgeborchte van de arbeidsmarkt, van tijdelijk contract naar payrollbedrijven – de koppelbazen van de eenentwintigste eeuw. Hoe vrijer werkgevers in onderlinge concurrentie kunnen beslissen over de arbeidsvoorwaarden van hun werkers, hoe meer zij zullen tenderen naar het laagste punt. Tot we uiteindelijk weer terechtkomen in de Victoriaanse toestanden van de negentiende eeuw. Verzet daartegen leverde uiteindelijk juist de moderne, gemengde economie op. De revolutiedreiging werd in de jaren na 1917 beantwoord met de invoering van het algemeen kiesrecht. En de werknemer werd gaandeweg niet alleen een leverancier van arbeid, maar ook een consument. Zo ontstond een grote middenklasse die maatschappelijke stabiliteit bracht en bewaarde. Het kapitalisme redde zich van zichzelf.”

Het mobiliteitsbeleid wordt in steeds grotere mate bepaald door de private belangen die hiermee gemoeid zijn. De bouw van grote ondergrondse parkings in de steden geeft een grote macht aan bedrijven als Vinci of Q-Park. De Tijd sprak op 9 juli met Frank De Moor, CEO van de Nederlandse parkeermultinational Q-Park. “De duurste parkings liggen bij de beste winkels. Dat is de economische logica. Het is niet onze bedoeling parkeren zo duur mogelijk te maken. Voor een parkeerbedrijf is de bezettingsgraad van een parking het allerbelangrijkste. Een plaats in een ondergrondse parking kost in Brussel gemiddeld 2 à 2,50 euro per uur. Dat is de prijs van een kop koffie. Vindt u een koffie duur? (…) In Amsterdam kost een uur parkeren 6 à 7 euro. Een bewonerskaart kost in Nederland tot 250 euro per jaar. Om voor de eigen deur te parkeren, hé! En in sommige wijken in Amsterdam bestaat daarvoor een wachtlijst van vijf jaar. In Scandinavië bestaat gratis parkeren gewoon niet. In Stockholm betaal je in de duurste parking tot 11 euro per uur. (…) Parkeren op straat en ondergronds zijn communicerende vaten. Volgens mij moet het straatparkeren duurder gemaakt worden. Om zoekverkeer te vermijden mag maximaal 80 procent van de plaatsen op straat bezet zijn.” Een stad bezoeken, wordt straks iets dat enkel nog kan voor wie kapitaalkrachtig is.

Dankzij de notionele intrestaftrek kwamen er volgens neoliberale onderzoekers 20.000 nieuwe jobs bij. De methode om tot dat cijfer te komen, kan betwist worden. Maar zelfs indien we spreken over 20.000 jobs, wat was de kostprijs er dan van? Dat hebben de onderzoekers niet berekend. “De notionele intrestaftrek deed de effectieve belastingvoet voor vennootschappen dalen in 2006, maar daar staat ook een hogere belastbare basis tegenover,” stelden hoogleraar economie Joep Konings en onderzoekster Cathy Lecocq in de media. Wij geven het cijfer even mee: 10 jaar notionele intrestaftrek kostte de gemeenschap minstens 40 miljard euro aan minderopbrengsten. Dit brengt ons zelfs met het optimistische cijfer van 20.000 nieuwe jobs op 2 miljoen euro per job. In de veronderstelling dat het niet om topmanagers gaat, is dat meer dan wat een gemiddelde werknemers ‘kost’ (lonen en indirecte lonen zoals socialezekerheidsbijdragen en belastingen) op 10 jaar tijd. Kortom, de notionele intrestaftrek is een wel erg dure vorm van ‘jobcreatie’ en blijkt vooral een manier te zijn om de werkgevers opnieuw wat cadeaus te doen.

De Morgen schreef op 12 juli: “In het jaarrapport van bpost voor 2015 staat voor het eerst een tabel met de aanwezigheden van alle bestuursleden. Daarbij valt vooral het cijfer achter bestuurder Laurent Levaux op. In 2015 heeft hij maar aan drie van de elf raden van bestuur deelgenomen. Toch krijgt hij daarvoor een riante vergoeding. Vorig jaar was dat voor een bestuurder bijna 20.000 euro, naast een zitpenning van 1.600 euro per bijgewoonde vergadering. Levaux is de gewezen CEO van bagageafhandelaar Aviapartner. In juni moest hij opstappen na aanhoudend vakbondsprotest. Hij zetelt in de raad van bestuur van het postbedrijf sinds 2012. (…) Ook Luc Lallemand, de topman van het spoorbedrijf Infrabel, heeft vorig jaar vijf van de elf vergaderingen gemist.” SP.a’er Geerts merkte terecht op dat een postbode die zoveel afwezig is meteen aan de deur wordt gezet. Een postbode moet overigens meer dan een maand werken voor wat zo’n bestuurder als zitpenning krijgt voor een bijgewoonde vergadering.

Geen werkloze die verplichte gemeenschapsdienst verricht om de Franse president te coifferen. Ook geen jobstudent die aan 6,57 euro per uur werkt, laat staan een Nederlandse jobstudent waar de lonen nog lager liggen en soms amper 3 tot 4 euro per uur bedragen. Neen, de kapper van president François Hollande kost bijna 10.000 euro per maand. Los van de meningen over het resultaat van het werk, is iedereen het er wel over eens dat dit veel is. De Tijd merkte deze week op: “Stéphane Le Foll, de woordvoerder van de Franse regering, benadrukt wel dat het loon van Hollandes kapper wordt betaald uit het presidentieel budget, dat bij het begin van de ambtstermijn 15 tot 20 procent werd verlaagd. Het satirische weekblad Le Canard Enchaîné bracht het nieuws over de peperdure kapper van de Franse president François Hollande naar buiten. Le Foll bevestigde de informatie over het bestaan van die kapper en diens brutomaandloon van 9.895 euro. Dat is bijna evenveel als het loon van een minister. ‘Ik bevestig dat er vandaag een kapper is op het Elysée (het Franse presidentiële paleis, red.) en dat die er voordien niet was’, verklaarde Le Foll. ‘Die kapper heeft zijn salon opgegeven en staat 24 uur op 24 ter beschikking. Ik begrijp dat er daar vragen over gesteld en oordelen over geveld worden.’ De regeringswoordvoerder merkt wel op dat het toploon voor de kapper uit de presidentiële ‘dotatie’ wordt betaald. Een budget dat bij aanvang van de ambtstermijn van Hollande met 15 tot 20 procent werd ingekrompen.”

Counterpunch vatte de officiële campagnes van Trump en Clinton samen: