Kort & Krachtig

Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.

Op 3 juli schreef Het Nieuwsblad: “Jan Bakelants kwam nog voor de Tourstart in het oog van de mediastorm te staan na een flauw mopje over de Tourmissen, maar een schunnige opmerking is het minste van hun zorgen. Franceinfo liet enkele hostesses van het grootste wielercircus ter wereld aan het woord, en die schetsen een negatief beeld van zaken waar ze dagelijks mee te maken krijgen. “Plots gooide iemand een glas urine over mij heen.” (…) “De hostessen weten intussen al waar ze het ergste kunnen verwachten”, verklapt Elodie aan Franceinfo. “In de bergen, bijvoorbeeld, waar de pastis al sinds 9 uur ’s ochtends rijkelijk vloeit.” De toeschouwers sparen hun kritiek ook niet en deinzen er niet voor terug om haar te beledigen. “Soms noemen ze me gierig, als ik niet genoeg uitdeel. Maar ik ben ook al ‘slet’ genoemd, als de mensen niet tevreden zijn met hun cadeautjes…” Ook Juliette komt in het artikel aan het woord, een 30-jarige studente industrieel ingenieur. “De aankomstplaats is één van de lastigste plekken om gadgets uit te delen. Daar zit je middenin de massa volk, en daar wordt misbruik van gemaakt. Toevallige aanrakingen, strelingen op intieme plaatsen, gedwongen kussen… Het hoort er allemaal bij.”” De koers is big business geworden: sponsors lopen over elkaars voeten om het meest in de spotlights te staan, steden beconcurreren elkaar en betalen hoge prijzen om een aankomst van een Tour rit binnen te halen. In een commercieel circus is alles goed om aandacht te trekken, dat zien we ook in alle reclame. Seksisme is daar een onderdeel van: het doet verkopen, het trekt de aandacht op bepaalde producten.

Wil Maya Detiège de crisis van de sociaaldemocratie nog een extra duwtje geven? Als dat het opzet was, dan deed ze het uitstekend met haar uitspraken in Knack. “Voor ik in de Kamer zat, had ik een aardige functie in de farmaceutische sector. Mijn collega’s van toen rijden nu met een Porsche, ik met een klein BMW’tje. Niet dat ik ontevreden ben, maar financieel heb ik zeker ingeboet. En nog los van het feit dat dit mijn eigen keuze was, gaat het politieke leven wel gepaard met onzekerheid en risico’s, ook voor je gezin.” Hoeveel van de kiezers van Maya Detiège rijden met een Porsche? Waarom kijken die traditionele politici voor zichzelf toch altijd naar wie het nog beter heeft, terwijl verbetering voor de meerderheid van de bevolking nooit kan omwille van budgettaire beperkingen? Socialisten moeten uiteraard niet met een Lada rijden en hebben ook recht op wat luxe, we vechten niet alleen voor brood maar ook voor rozen. Maar de Porsche-socialisten lijken zich al lang niet meer bezig te houden met de gewone bevolking.

Misschien kan Maya Detiège hier wat inspiratie opdoen:

Niet begrepen

Op 30 juni schreef De Tijd: “De Franstalige socialist Yvan Mayeur kreeg jarenlang boven op zijn loon van Brussels burgemeester een parlementaire uittredingsvergoeding van 9.810 euro bruto per maand. Dat vernam De Tijd. Mayeur verdiende blijkbaar niet alleen bij als bestuurder van de daklozenorganisatie Samusocial en van de watermaatschappij Vivaqua. Hij kreeg ook een riante parlementaire uittredingsvergoeding. De gewezen burgemeester werd bij de parlementsverkiezingen van 2014 niet meer verkozen als federaal parlementslid. Hij was toen al burgemeester van Brussel en kreeg daarvoor zo’n 130.000 euro bruto per jaar. Toen bleek dat hij niet verkozen was als parlementslid, vroeg hij zijn uittredingsvergoeding op aan de diensten van de Kamer. Daarmee kon hij zijn loon bijna verdubbelen. Per maand kreeg hij tussen juni 2014 en november 2016 9.810 euro bruto of ruim 117.000 euro per jaar. In totaal kreeg hij zo’n 294.000 euro bruto. (…) Mayeur kon beide inkomstenbronnen combineren, omdat een uittredingsvergoeding blijkbaar niet meetelt voor de regel dat parlementsleden niet meer dan 150 procent van een parlementswedde mogen verdienen. Mayeur heeft gedurende ruim twee jaar dus bijna 250.000 euro per jaar verdiend dankzij zijn loon als burgemeester en zijn uittredingsvergoeding.” We veronderstellen dat de wijze woorden van Eugene Debs hierboven ook Mayeur compleet ontgaan.

Op 6 juli gelezen in Het Laatste Nieuws: “Attila Forian (22) bracht zijn jeugd door in Aalst en spreekt nauwelijks een woord Roemeens. Maar heeft niet de juiste papieren en wordt dus teruggestuurd naar zijn land van herkomst. “Ik spreek vlot Nederlands sinds ik zes jaar oud ben. Roemeens spreek ik niet. Ik heb een blanco strafregister. Toch moet ik woensdag het land uit.” (…) In de middelbare school zat hij op het internaat in Brugge, in het weekend kwam hij terug naar Aalst. “Van mijn 12 tot 18 jaar heb ik in Oostende een officierenopleiding in de zeevaart gevolgd, maar toen ik 18 was, ben ik aangereden door een zatte chauffeur. Daardoor ben ik medisch afgekeurd bij de zeemacht. Op mijn 19de ben ik alleen gaan wonen en heb ik een job gevonden bij Telenet. Eerst werkte ik in Brussel, later in Aalst. Anderhalf jaar heb ik de facturatie en technische dienst gedaan bij Telenet. Maar omdat ik graag onder de mensen kom, ben ik dan weer in de horeca gaan werken: in een restaurant en in verschillende cafés op de Grote Markt van Aalst. Ik had alles, een eigen woonst, een wagen op afbetaling, een job”, zegt hij. Uiteindelijk verviel zijn Roemeens paspoort en moest hij zijn Europese verblijfskaart afgeven in het stadhuis van Aalst. “Toen ik wilde verhuizen in januari van dit jaar, is alles beginnen mislopen. Ik wilde met vrienden gaan samenwonen, maar had mijn adres nog niet gewijzigd naar het nieuwe huis. Andere mensen zijn dan in mijn oude woonst ingetrokken en hebben zich er ingeschreven. Dus werd ik er ambtshalve geschrapt. Dat lieten ze me weten met een brief, maar die heb ik nooit gekregen omdat ze mijn nieuwe adres niet kenden. Eigenlijk moest ik de post laten omleiden naar het nieuwe adres, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat dat moest.” Hij kwam in het vizier van de dienst Vreemdelingenzaken. “Ik ging naar het stadhuis, blijkbaar zocht de wijkagent mij. Daar trokken ze mijn EU-pas in. Mijn adres was al geschrapt van 23 januari en intussen waren we halfweg mei. Omdat ik die tijd geen adres had, was mijn identiteitskaart ingetrokken. Ik had ineens geen rechten meer. Ik verloor mijn woonst, ik kon niet meer gaan werken, ik had geen ziekteverzekering meer, en ik kon dat allemaal niet meer in orde brengen, want ik had geen identiteitskaart”, zegt hij.”

Het Nieuwsblad schreef op 5 juli: “Als u de voorbije weken het gevoel had dat u nooit zoveel in de file stond, dan had u het bij het rechte eind. Juni 2017 gaat de geschiedenis in als de zwaarste filemaand ooit. Althans, voorlopig. Ook het najaar kondigt zich nog bijzonder druk aan. “We stevenen af op een triest filerecordjaar”, luidt het bij het Vlaams Verkeerscentrum. (…) “Als we kijken naar de filezwaarte (lengte van de file vermenigvuldigd met de duur van de file, nvdr.), bereikten we een historisch hoge gemiddelde score van liefst 1.078 (kilometer x uur, nvdr.). Ter vergelijking: in juni vorig jaar tekenden we een gemiddelde score op van slechts 916.” Dé ‘filetopdag’ dit jaar was 6 juni, de dinsdag na het verlengde pinksterweekend. Die dag bedroeg de filezwaarte 1.588, ook al een absoluut record.” En dan blijven die traditionele politiekers maar besparen op de NMBS en De Lijn…

Kris Peeters wil de mogelijkheid van mystery calls invoeren om discriminatie op de arbeidsmarkt te bestrijden. Hij stelt terecht vast dat er amper vooruitgang is. Praktijktests zouden de druk kunnen verhogen en gevallen van discriminatie aantonen. Het voorstel botst op tegenstand van N-VA dat naar eigen zeggen wil vermijden dat er een heksenjacht komt tegen werkgevers. Kamerlid Wim Van der Donckt stelde: “De sociale inspectie heeft nu reeds alle middelen in handen om aan de hand van een concrete klacht inzake discriminatie op te treden. We gaan toch geen heksenjacht ontketenen?” Ondertussen was Theo Francken, eveneens van N-VA, aan het opscheppen dat er op twee jaar tijd al meer dan 100 dossiers opgesteld waren over ‘vakantiefraude’: vluchtelingen die op vakantie naar eigen land terugkeren om familie te ontmoeten. In dat geval is een heksenjacht geen probleem. Uiteraard proberen vluchtelingen en migranten om hun familie en omgeving te bezoeken, desnoods in buurlanden of andere plaatsen waar het mogelijk is. Het is niet dat ons land het gemakkelijk maakt om familieleden naar hier te laten overkomen op vakantie. Een heel jaar hard werken en van de spaarcentjes de familie bezoeken, dat is een normale menselijke reactie. Vandaar wellicht dat Theo er een probleem mee heeft.

Vrijdag schreef deredactie.be: “De afgelopen tien jaar zijn er in ons land zo’n 40.000 mensen bijgekomen die wél een job hebben, maar toch moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat blijkt uit een onderzoek van het Leuvense Instituut voor de Arbeid. En ook de situatie van de werklozen is erop achteruitgegaan. De vele nieuwe jobs die er de laatste jaren zijn bijgekomen, hebben de armoede in ons land niet doen dalen, zo concludeert het onderzoek. Hoewel het aantal zogenoemde “werkende armen” in ons land tot het laagste van de Europese Unie behoort, neemt het wel stelselmatig toe. Dat komt vooral omdat de nieuwe jobs die er zijn bijgekomen vaak minder goede jobs zijn, zo klinkt het. “40 procent van de nieuwe banen zijn bijvoorbeeld deeltijdse jobs”, zegt onderzoeker Ides Nicaise. “De helft van die nieuwe banen wordt daarnaast verloond op het laagste niveau, ongeveer op het equivalent van de 20 procent laagst betaalde banen in het verleden. Het gaat ook vaak om tijdelijke banen.” Daarnaast is ook de situatie van werklozen er de afgelopen tien jaar fel op achteruitgegaan. Zo is het aantal werklozen dat dreigt in armoede terecht te komen, flink gestegen. De werkloosheidsuitkeringen zijn de voorbije jaren systematisch verlaagd, zegt Nicaise. En bovendien krijgt 30 procent van de mensen die als werkloos is geregistreerd geen uitkering meer.”