De rechtse regering wil een nieuwe structurele hervorming, eigenlijk een tegenhervorming, doorvoeren om de werkgevers nog meer te dienen. Minister van Werk en Economie Kris Peeters (CD&V) die zichzelf nog probeerde voor te stellen als ‘sociaal gezicht van de regering’ staat vooraan in de algemene aanval op de arbeidsvoorwaarden van de werkenden en de jongeren. Is het omdat we volgens Peeters toch maar “boven onze stand” leven?
Artikel door Boris (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Einde van de 38-urenweek, nog flexibelere uurroosters
Peeters wil de 38-urenweek in de praktijk afschaffen door de arbeidstijd op jaarbasis te berekenen. Maximaal zouden we 45 uur per week werken met een 9-urendag. In sommige sectoren loopt dit zelfs op tot 50 uur per week en 11 uur per dag. De ene week werk je dan 45 uur, de andere maar 31 uur. Met de invoering van een reserve van 100 extra overuren, kan de arbeidstijd met gemiddeld twee uur per week toenemen.
Een werkgever moest voorheen een akkoord sluiten met de werknemers vooraleer overuren werden opgelegd. Met de wet-Peeters zou daar een einde aan komen. De vakbonden zouden niet meer gehoord worden, werkenden staan alleen in de onderhandelingen met hun werkgever. Er moet zelfs niets meer op papier gezet worden, een mondeling akkoord volstaat.
De regering beweert dat dit nieuwe jobs zou opleveren, maar door het bestaande personeel flexibeler in te zetten zal dat uiteraard niet gebeuren. De werklozen worden als chantagemiddel gebruikt om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden op te leggen. Wie niet tevreden is, kan steeds vervangen worden door iemand uit het reserveleger van werklozen.
Moderne slavernij
Onder de deeltijds werkenden vormen vrouwen een grote meerderheid. Velen werken met flexibele uurroosters. Vandaag moeten die uurroosters minstens 5 dagen op voorhand bekend gemaakt worden en de arbeidsovereenkomst moet de mogelijke arbeidsdagen en –uren vermelden. Dit verandert, voortaan moet het uurrooster slechts een dag op voorhand meegedeeld worden. Ook moeten de mogelijke arbeids-uren niet meer vastgelegd worden en het overloon indien er meer uren gewerkt worden zal drastisch verlagen of zelfs volledig verdwijnen.
Het wordt mogelijk om contracten van onbepaalde duur te sluiten met interimkantoren die ons vervolgens van de ene naar de andere job kunnen uitsturen. Bij de minste weigering kan het contract opgezegd worden zonder recht op een werkloosheidsuitkering.
Werken tot je erbij neervalt ten koste van gezin en sociaal leven
Probeer onder dergelijke omstandigheden maar eens een stabiel sociaal leven buiten het werk uit te bouwen. Enkel al het nemen van vakantie en dit organiseren voor het volledige gezin wordt met deze regels een bijzonder complexe opdracht.
De Belgische werkenden zijn bij de meest productieve ter wereld. Dit heeft gevolgen: twee derden van alle werkenden kampen met stress op het werk. De burnouts, depressies en andere beroepsziekten kennen een explosieve groei. Deze nieuwe maatregelen zullen de gezondheidsproblemen verder doen toenemen en zullen leiden tot meer langdurig zieken. Daar heeft de regering ook al iets op gevonden: de ‘jacht op de werklozen’ wordt uitgebreid tot een jacht op de zieken die hun uitkering makkelijker kunnen verliezen. N-VA wil flexi-jobs voor langdurig zieken en bepleit ondertussen nog meer besparingen in de gezondheidszorg.
Heel het systeem-Peeters moet weg
Er zullen nog asociale maatregelen volgen, de komende weken worden nieuwe plannen gemaakt in het kader van de begroting voor volgend jaar. Er was nog nooit zoveel rijkdom in de samenleving, maar er was ook nog nooit zoveel ongelijkheid. Het gevestigde beleid zorgt voor een aanhoudende en aangroeiende transfer van middelen van de werkenden naar de superrijken. Laat ons het actieplan van de vakbonden aangrijpen om samen met medestanders zoals Hart boven Hard, de alliantie ‘Blokkeer de 45-uren’, Nuit Debout, de mensen-zonder-papieren, … te strijden tegen de wet-Peeters en deze regering van de rijken weg te staken.
Laten we tegelijk ook offensieve eisen stellen. Een minimumloon van 15 euro per uur om een degelijk leven te leiden, naar het voorbeeld van de Amerikaanse strijd voor een hoger minimumloon. Een herverdeling van het beschikbare werk door een collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Het omkeren van de huidige tendens van een transfer van middelen van de gemeenschap naar de superrijken vereist een verandering van samenleving. Een democratisch socialistische samenleving is nodig.
