Nog nooit was er zoveel rijkdom geconcentreerd in handen van slechts enkelen. De technologische mogelijkheden zijn fenomenaal – duizenden jobs kunnen door robots vervangen worden. En toch leven steeds meer mensen in armoede en moet wie nog een job heeft, zich te pletter werken met een forse toename van burnouts en andere problemen tot gevolg. Het besparingsbeleid doet de ongelijkheid verder toenemen.
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De verschillende opeenvolgende aanvallen op de levensstandaard van de gewone bevolking brengen ons niet dichter bij het einde van de tunnel van de crisis. Het doet denken aan de spreekwoordelijke poging om een gat uit een haag weg te knippen waardoor het gat enkel groter wordt.
Het failliet van het besparingsbeleid werd nogmaals bevestigd door de cijfers voor de begrotingscontrole. Enkele boekhoudkundige ingrepen kunnen het gat van 3,2 miljard euro een beetje toedekken, maar daarmee is het gat niet verdwenen. Zelfs met deze ingrepen blijft de inspanning overigens immens. Eens te meer wordt bij ons aangeklopt om te betalen. Langs de andere kant, die van de rijken, worden ondertussen verder cadeaus uitgedeeld. Om die cadeaus te betalen, wordt onze levensstandaard aangesproken.
Dit beleid zal ons nergens toe leiden. Wetenschappers aan de Universiteit Gent waarschuwen voor een periode van ‘secular stagnation’, een lange periode van stagnatie. Bij ongewijzigd beleid zal de economische groei volgens deze wetenschappers tot na 2070 onder de 1% blijven. De onderzoekers moeten erkennen dat de problemen achter de groeivertraging fundamenteel zijn. Het gebrek aan uitweg leidt tot existentiële vragen, ook onder de verdedigers van het kapitalisme.
Het kapitalisme biedt geen uitweg. Het fundament van de onderliggende overproductiecrisis komt steeds scherper tot uiting. Bij gebrek aan antwoorden komen de politici niet verder dan oppervlakkige meningsverschillen over het ritme van besparingen en aanvallen, of over tactieken om de gevolgen van de crisis onder controle te houden. Dat lukt steeds minder. Wat er ook geprobeerd wordt op economisch vlak, de crisis houdt aan. Wat er ook op politiek vlak gedaan wordt, de instabiliteit wordt groter. De verantwoordelijkheid naar anderen doorschuiven in de hoop dat zij er als de slechtste uitkomen, is de enige manier om zelf minder klappen te krijgen. Dat is de context van het gekibbel onder de rechtse partijen van de federale en Vlaamse regeringen.
Doorheen de vakbondsacties in 2014 stelden wij dat een opbouwend actieplan belangrijk was, maar dat er ook een alternatief nodig was. De huidige rechtse regering vervangen door een regering onder leiding van de PS zou geen einde maken aan het besparingsbeleid, hoogstens zou het tempo van de aanvallen milderen. Velen zouden dat verwelkomen, maar het vormt geen fundamentele verandering. De werklozen die hun inschakelingsuitkering verloren als gevolg van de maatregel van de regering-Di Rupo om die uitkering in de tijd te beperken, zijn daar getuige van.
Een systeem waarvan de fundamenten rot zijn, kan niet opgelapt worden. Er is nood aan een ander systeem. Wij staan voor een socialistisch alternatief: een samenleving waarin de beschikbare middelen in publieke handen zijn en democratisch beheerd worden door de gemeenschap. Dat laat toe om de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal te stellen in plaats van het winstbejag. Een socialistische samenleving is nodig, maar zal niet uit de lucht komen vallen. Doorheen mobilisaties tegen de gevolgen van het besparingsbeleid kunnen we de noodzaak van een socialistische samenleving populariseren.
Er is een breed gedragen ongenoegen en de besparingen blijven zich opvolgen. Het ongenoegen omzetten in gecoördineerde en opbouwende acties zal op de agenda blijven staan. Door LSP te versterken, kunnen we ons socialistisch alternatief op grotere schaal bepleiten en het protest een perspectief van een fundamentele overwinning geven.
