Het onderwijzend personeel en stagiair-leerkrachten botsen op repressie in Marokko. Die repressie zorgt voor een golf van verontwaardiging in het land maar ook in de Marokkaanse gemeenschappen elders.
Door Rachid en Alex
Waarover gaat het?
Op 7 januari besliste de ultraliberale en conservatief-rechtse regering van Marokko – een regering die politiek wel wat gelijkenissen vertoont met die in België – om eenzijdig het statuut van stagiair-keerkrachten te veranderen. Voorheen kregen die een loon van ongeveer 200 euro. De regering wil het statuut aanpassen waardoor ze geen loontrekkende stagiairs meer zijn maar studenten in opleiding die een beurs van ongeveer 100 euro per maand krijgen. Dat is minder dan de huur van een degelijke woonst in een grote stad.
Bovendien zullen er van de 9.500 stagiair-leerkrachten die dit jaar actief zijn slechts 7.000 effectief aangeworven worden. De anderen zullen georiënteerd worden op de rest van de publieke sector, waar er overigens ook een tekort aan jobs is. Marokko kent geen werkloosheidsuitkering.
Het eendzijdige voorstel is een contractbreuk. Wie voorheen door de ingangsexamens geraakte, had op het einde van zijn studies een garantie op een post in het onderwijs. Deze aanval op het onderwijzend personeel kadert in het asociale beleid van deze conservatieve regering.
Op 12 januari betoogden tienduizenden werkenden en gepensioneerden tegen een andere maatregel, het optrekken van de pensioenleeftijd tot 63 jaar. De regering ging over repressie om het verzet te stoppen. Op 7 januari betoogden 20.000 stagiair-leerkrachten en hun sympathisanten in alle hoeken van het land. Ze botsten op matrakken van de politie. In Marrakech vielen er 30 gewonden, in Casablanca 40 en in Inezgane (Agadir) 60, waaronder twee zwaargewonden.
Het leidt tot een algemene verontwaardiging op nationaal vlak, zelfs in de regering is er discussie. Dat laatste geeft overigens aan dat het Marokkaanse regime beslist zonder rekening te houden met marionetinstellingen zoals parlement en regering. Sinds de beweging van 20 februari 2011 is er niets fundamenteel veranderd in Marokko, niet op het vlak van vrije meningsuiting en evenmin op het vlak van individuele en culturele vrijheden of syndicale en sociale vrijheden. Het is immers niet in het belang van het regime om dergelijke vrijheden in de praktijk te erkennen. Sinds 2011 zijn er meer dan 300 politieke gevangenen, vooral jongeren en studenten, opgepakt op basis van valse beschuldigingen van inbreuken op wettelijke regels. Sociale bewegingen worden gecriminaliseerd.
De cultuur en taal van de Amazigh (Berbers) worden eveneens aan de kant geschoven, ondanks de grondwettelijke erkenning ervan in 2011. Er is een sterke achteruitgang van het onderwijs. De wetten die de taal in het actieve leven moeten integreren, zijn nog steeds niet gestemd.
We eisen een reëel onderzoek naar de gebeurtenissen, met betrokkenheid van de vakbonden, de nationale coördinatie van stagiair-leerkrachten en mensenrechtenorganisaties zodat er duidelijkheid komt over het repressieve geweld en de schuldigen gestraft worden. We eisen de vrijlating van politieke gevangenen, de herinvoering van subsidies voor basisproducten (gas, brandstof, bloem, suiker, …), de intrekking van het decreet over de stagiair-leekrachten en dat over de pensioenleeftijd, een minimumloon dat overeenstemt met de werkelijke behoeften en het einde van het ultraliberale systeem. We roepen op tot de vorming van comités van onderuit die zich op nationaal vlak organiseren om tot een democratische grondwetgevende vergadering te komen die de economie in handen van de bevolking plaatst en niet in die van een elite die half-kapitalistisch en half-feodaal is.
-> Protestactie in Brussel om tegen de repressie te protesteren: morgen om 15u aan het Anneessensplein. Facebook evenement
Reacties zijn gesloten.