Rutten wil laagbetaalde flexi-jobs veralgemenen, De Wever spreekt over nog “twee à drie jaar” besparen.
De vergelijking werd nog niet expliciet gemaakt, maar de retoriek van de rechtse partijen doet denken aan het beruchte licht aan het einde van de tunnel in de jaren 1980. Het einde van de aanvallen en besparingen wordt beloofd, maar in het beste geval pas binnen enkele jaren. We moeten nog even volhouden, er is al licht aan het einde van de tunnen te zien. Maar we weten natuurlijk dat er steeds nieuwe argumenten zullen opduiken om dat licht aan het einde van de tunnel verder uit te stellen. Het wordt slechts als excuus gebruikt om jarenlang hard te besparen en op onze levensstandaard in te beuken.
De Antwerpse schaduwpremier bevestigde dit uitdrukkelijk in ‘Het Nieuwsblad’: “Voor de meeste partijen is een jaar besparen al veel. We moeten dat nog twee à drie jaar volhouden, er is geen alternatief.” Waar hebben we dat nog gehoord dat er geen alternatief is? En nog: “Ik hoop voor 2016 dat iedereen nu op de trappers gaat staan, en niet voortdurend probeert om op de bagagedrager te gaan zitten.” Mogelijk wil hij met deze laatste opmerking de sfeer in het kibbelkabinet opkrikken? Of is het omdat de druk op CD&V om in de harde besparingen mee te stappen steeds gewerkt heeft?
Volgens De Wever moet er dus nog twee tot drie jaar, toevallig tot aan de volgende verkiezingen, hard bespaard worden naar het model van wat we reeds over ons kregen. Ter herinnering, het ging onder meer om een indexsprong waarmee we duizenden euro’s inleveren, afbouw van de openbare diensten, besparingen op diverse uitkeringen, verhoging van de pensioenleeftijd, tal van nieuwe taksen, … terwijl de grote bedrijven een nooit gezien cadeau van enkele miljarden kregen met de tax shift. Dit zou dus ook de komende jaren op de agenda staan. Het betekent ongetwijfeld nog nieuwe indexsprongen, totale uitholling van de sociale zekerheid en verdere afbouw van openbare diensten. Het plaatst de discussie over de NMBS meteen in perspectief: niet het personeel zorgt daar voor de vele problemen, maar de besparingsregering. Maar er zullen nog nieuwe fronten moeten geopend worden, denk maar aan de arbeidsmarkt.
In zijn neoliberale offensief wordt De Wever zoals steeds gesteund door de andere liberalen. Gwendolyn Rutten mocht dan wel fors uithalen naar een aantal uitspraken van De Wever die ze als zever omschrijft, over de neoliberale aanvallen vormen Rutten en De Wever twee handen op één buik. Rutten stelt uitdrukkelijk dat een volgende nieuwe aanval op de arbeidsmarkt zal uitgevoerd worden. Ze stond reeds vooraan voor de invoering van flexi-jobs in de horeca: laagbetaalde jobs aan 9,5 euro per uur waarbij bruto gelijk is aan netto (en de inkomsten voor de sociale zekerheid en de overheidsmiddelen dus meteen afnemen) en waarbij een job eerder wordt gezien als een mogelijkheid om een centje bij te verdienen.
Dit soort sociale dumping doet denken aan wat ook gebeurde in sectoren als de bouw en het wegtransport. Daar is er een opmars van arbeidsvoorwaarden die aan slavenarbeid doen denken. Samen met de verplichte gemeenschapsdienst voor werklozen – als er toch werk is, waarom wordt dan geen deftig contract aangeboden? – die aan dwangarbeid doet denken, zien we waar hun ‘modernisering’ van de arbeidsmarkt toe leidt: een terugkeer naar een duister verleden van slavernij en dwangarbeid. Wij moeten voor steeds flexibeler voor minder loon werken zodat hun winsten veilig gesteld worden. Dat is waar de rechtse regering voor gaat. En dat willen de liberalen in zoveel mogelijk sectoren realiseren, denk maar aan de havenarbeid.
Rutten wil de flexi-jobs in de horeca uitbreiden: “Dat mag van ons een algemeen principe worden. Maar laat ons beginnen met het uit te breiden naar andere sectoren en mogelijk te maken voor gepensioneerden.” Rutten wil dus de sociale dumping veralgemenen en straks kunnen de pensioenen verder omlaag als gepensioneerden voor een iet of wat leefbaar inkomen moeten bijklussen. Zo moet de pensioenleeftijd niet verder omhoog, om rond te komen moeten gewone gepensioneerden dan werken tot ze erbij neervallen.
Het doet denken aan de nulurencontracten in Groot-Brittannië waar werknemers geen enkele garantie op werk hebben bij het sluiten van een contract, maar tot een uur op voorhand kunnen opgeroepen worden als er werk is. Het leidt tot onzekere en lage inkomens voor de werkende naast een onmogelijk sociaal leven. Toch zijn er al een miljoen dergelijke nulurencontracten. De opgedreven flexibiliteit en harde aanpak van uitkeringstrekkers leidt in Groot-Brittannië tot een explosieve groei van de voedselbanken. Het Britse beleid om langdurig zieken aan het werk te zetten, leidde er volgens regeringscijfers toe dat tussen december 2011 en februari 2014 2.380 mensen om het leven kwamen vlak nadat ze “fit for work” verklaard waren. Dit is letterlijk werken tot je erbij neervalt. Begin 2014 was er zelfs een geval van een langdurig zieke die werd opgeroepen om werkbekwaam verklaard te worden en tijdens het onderzoek zelf overleed. Gezondheidsspecialisten wijzen op een significante toename van problemen inzake geestelijke gezondheid als gevolg van het gevoerde beleid. Dit is het voorbeeld voor De Wever en Rutten.
Een veralgemening van flexi-jobs zal niet leiden tot extra jobs. Zelfs de liberale professor Marc De Vos waarschuwt hiervoor en waarschuwt voor “een aanzuigeffect voor wat in wezen tweederangsbanen zijn.” Hij stelde nog: “Er zit een zekere perversiteit in deze logica. Blijkbaar zijn horecazaken een poel van zwartwerk. Dat ga je dan wit maken door de arbeid gratis te maken. Terwijl je er eigenlijk van zou moeten uitgaan dat mensen de wet respecteren en sociale bijdragen betalen. (…) Het is net alsof je tegen fiscale fraudeurs zegt dat ze voortaan legaal een deel van hun belastingen niet meer hoeven te betalen.” Voor die laatste suggestie van De Vos – legaal een deel van de belastingen niet meer betalen – kunnen de bedrijven onder meer op de tax shift rekenen. Fraudeurs kunnen op de afkoopwet rekenen indien het toch tot een vervolging dreigt te komen. Het punt van De Vos over de flexi-jobs is wel correct: het leidt niet tot nieuwe jobs, maar tot een veralgemening van slechte arbeidsvoorwaarden. Misschien moeten de politici zelf de proef op de som nemen en vooraleer ze werkenden in andere sectoren tot flexi-jobs veroordelen, deze maatregel in hun eigen sector invoeren? Ministers en parlementsleden die enkele maanden verplicht moeten rondkomen met het inkomen van een flexi-werker in de horeca, het zou voor zowat alle politici een grote schok zijn. Of zou de politiek geen sector zijn waar Rutten de flexi-jobs voor wil veralgemenen?
Als we deze regering niet stoppen, staan we voor niet afhoudende aanvallen op onze levensstandaard. Het Britse voorbeeld toont aan dat er steeds verder kan gegaan worden. Als we ons verzet niet organiseren tegen het besparingsbeleid, geraken de neoliberalen met veel weg. Bij gebrek aan ernstige oppositie won Cameron zelfs de verkiezingen na een jarenlang besparingsbeleid. Rechts staat klaar voor nieuwe aanvallen, maar waar blijft onze verdediging? Het actieplan eind 2014 toonde de mogelijkheid om de aanvallende regering aan het wankelen te brengen, maar er kwam geen vervolg. Een afwachtende houding langs onze kant wordt afgestraft met nieuwe besparingen.
We zullen onze strijd opnieuw moeten organiseren om dit tegen te gaan. De sociale verkiezingen die dit jaar plaatsvinden, zullen opnieuw de kracht van de arbeidersbeweging tonen. Bij vorige sociale verkiezingen waren er maar liefst 130.000 kandidaten. Nu kunnen de sociale verkiezingen gebruikt worden om strijdbare delegaties te versterken en strijdbare collega’s sterker op de voorgrond te brengen in verschillende bedrijven. De sociale verkiezingen moeten ook gebruikt worden om een volgende ronde in de strijd tegen de rechtse regering voor te bereiden. De aanvallen van de rechtse regering treffen iedereen op elke werkvloer, het verzet ertegen zal dan ook op elke werkvloer moeten georganiseerd worden.
De kracht van de arbeidersbeweging is nog steeds bijzonder groot. Zelfs na een periode van aarzeling, onduidelijkheid en een zekere demoralisatie kwamen er op 7 oktober vorig jaar 100.000 betogers naar Brussel om duidelijk te maken dat de woede nog steeds groot is. Het zal erop aankomen om het enorme ongenoegen te organiseren en een perspectief te bieden van een strijd waarmee we kunnen winnen. Duidelijke ordewoorden en alternatieven op het besparingsbeleid zijn nodig. Met LSP zullen we daar verder voor opkomen, versterk ons daarin en sluit je aan! Kom met ons op voor een socialistisch alternatief op de waanzin van het besparingsbeleid.
