Fier als een gieter verwees minister van Economie Kris Peeters naar de studies van het Federaal Planbureau en de Nationale Bank waaruit blijkt dat de de tax shift 45.000 tot 64.500 jobs zou opleveren.
Bijkomende jobs zijn natuurlijk goed nieuws. Maar de vraag stelt zich wel wie er deze jobs zal financieren. In het beste geval komen er met een tax shift van 7 miljard euro (bij de laatste tax shift werden eerder genomen maatregelen meegeteld in het eindbedrag) dus 64.500 jobs bij, dit is 100.000 euro per job. Indien het er zoals het Planbureau verwacht maar 45.000 zijn, loopt de prijs op tot 150.000 euro per job. Dit zijn wel erg duur betaalde jobs. Overigens gaat het om studies en projecties die geen rekening houden met alle andere maatregelen van de regeringen. Bovendien stelt de Nationale Bank zelf vast dat er alles samen nog 6 miljard euro extra moet gevonden worden om de financiering rond te krijgen tegen 2020.
Het kon de pret van Kris Peeters niet bederven: “De motor van jobs-jobs-jobs is aangeslagen”, verklaarde hij. Het grote verschil tussen de vooruitzichten van de Nationale Bank en het Federale Planbureau wijzen op onzekerheden in de methoden van de berekening. Door alle andere maatregelen van de rechtse regeringen en de internationale context zouden de groeicijfers overigens wel eens kunnen tegenvallen waardoor er ook jobs verdwijnen. Op exacte cijfers wil Peeters zich niet vastpinnen. De regering creëert enkel de ruimte terwijl de bedrijven die jobs moeten creëren, luidt het steeds.
Dat argument komt steeds terug: we leven nu eenmaal niet in een planeconomie en kunnen dus geen verbintenissen eisen van de werkgevers. Dus houdt de regering het op de aloude politiek van miljardencadeaus voor de werkgevers in de hoop dat er een deel van die miljarden wordt gebruikt om te investeren in productie en bijhorende werkgelegenheid. Als de investeringen onvoldoende winstgevend zijn, worden deze niet gedaan. De regering mag dan nog met zoveel miljarden gooien als ze wil, er komen geen jobs bij.
Het hoera-geroep van Peeters en Muyters gaat uiteraard voorbij aan de vaststelling dat de prijs per geschatte nieuwe job wel erg hoog is. Een jaarloon ligt voor de niet-managers onder ons een pak onder de 100.000 euro per jaar. Moesten de miljarden van de tax shift niet gewoon uitgedeeld worden aan de bedrijven, maar direct geïnvesteerd worden in jobs, dan zouden er meer nieuwe jobs kunnen gecreëerd worden.
De regering probeert het eigen asociale beleid goed te praten. Maar elk argument dat hiervoor gebruikt wordt, ontploft in het gezicht van de rechtse regering. Ondertussen zijn er de feiten: de economische motor in ons land slaat niet aan, de groei ligt voor het eerst in jaren onder het Europese gemiddelde, de torenhoge werkloosheidscijfers nemen niet af en de internationale context wijst niet op een perspectief van hernieuwde groei en stabiliteit. De beloofde jobs-jobs-jobs zijn eigenlijk leugens-leugens-leugens.
