De oorlog in Libanon tussen Israël en Hezbollah heeft slechts één maand geduurd. Er vielen 1400 doden en 5.500 gewonden. Dit leidde bovendien tot 1.150.000 interne vluchtelingen waarvan er 200.000 nog steeds dakloos zijn. De kost van de heropbouw loopt op tot zo’n 3 miljard dollar. Deze feiten tonen de vernietigende effecten van een moderne oorlog.
Dave Carr
Op dit moment is er een staakt-het-vuren tussen Israël en Hezbollah, met de aanwezigheid van een internationale troepenmacht van de Verenigde Naties. Deze vestigden zich voornamelijk in Zuid Libanon om daar de vrede te bewaren. Toch biedt dit geen antwoord op de fundamentele oorzaken van deze 34 dagen durende oorlog. Ook zal het niet tegemoet komen aan de bedoelingen van Israël en de Westerse imperialistische machten, in het bijzonder de VS.
Israël, de VS en Groot-Brittannië vormen een alliantie om het olierijke Midden Oosten te kunnen domineren. Daarbij ondermijnen ze het regionale gezag van Syrië, Iran en hun bondgenoten.
Terwijl de heersende klassen van deze staten een strijd voor dominantie voeren, komt er geen antwoord op de onderliggende sociale en economische problemen. Hierdoor zakken miljoenen arbeiders en armen steeds verder weg in armoede zonder enige hoop op beterschap.
Dit is het onaanvaardbare lot voor de gewone man in de straat. Terwijl de bevolking van Beiroet en het zuiden van Libanon getroffen werd door bombardementen, sprak de Amerikaanse minister Condoleezza Rice over “de groeipijnen van het Nieuwe Midden-Oosten”.
Toen een poging werd gedaan om een vredesakkoord te sluiten op een top in Rome, stemden Tony Blair en Gerge Bush tegen. Zij wilden pas van een staakt-het-vuren weten als het Israëlische leger (IDF) Hezbollah de kop had ingedrukt.
Maar het IDF slaagde er niet in om vooruitgang te boeken in een guerrillastrijd met Hezbollah en andere sjiietische milities. De Amerikaanse en Britse regeringen, die voorheen de VN aan de kant schoven, moesten nu instemmen met resolutie 1701 om een bufferzone van de VN te vestigen aan de Libanese zijde van de Israëlisch-Libanese grens. De beperkingen van het imperialisme werden aangetoond, maar ook de rol van de VN als verdediger van de Amerikaanse belangen.
Waarom mag er enkel in het veroverde deel van Libanon een buffer ingesteld worden? Waarom niet op Israëlische grond? En waarom is er geen sprake van een internationale buffer tussen Israël en de Gaza?
De aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Libanon is geen nieuw gegeven. Zij zijn reeds sinds 1978 aanwezig. Toch hebben ze de grootschalige invasie van de IDF in 1982 niet verhinderd. Ook toen werden er internationale troepen naar Libanon gezonden om de vrede te bewaren.De Israëlische troepen bleven echter 18 jaar lang aanwezig terwijl ook een burgeroorlog werd uitgevochten in Libanon.
De VN gaf de Libanese troepen formeel de verantwoordelijkheid om Hezbollah te ontwapenen in de bufferzone en niet de internationale troepenmacht. Dat is omdat de internationale troepenmacht er niet in zou slagen om Hezbollah te ontwapenen zonder bloedvergieten, terwijl de Libanese troepen niet eens ernstig zullen proberen om dit te doen. In 1983 kwamen slechts enkele maanden na het vestigen van een internationale troepenmacht 241 Amerikaanse en 58 Franse militairen om bij een zelfmoordaanslag. Dat verklaart de terughoudendheid die er in verschillende landen is rond het sturen van troepen.
Sommigen zagen Hezbollah als een kracht die in staat was om het conflict in Libanon op te lossen. Het falen van het Israëlisch leger om Hezbollah terug te dringen in het zuiden van Libanon, heeft de politieke steun voor Hezbollah versterkt. Haar leider, Nasrallah, is zowat een icoon geworden. De sjiieten in de regio voelen zich sterk, maar ook onder de massa’s van het Midden-Oosten is er het besef dat Israël en het VS-imperialisme niet oppermachtig zijn.
De vraag is echter of Hezbollah er in zal slagen om haar politieke steun uit te breiden buiten de sjiietische bolwerken en als het de arbeiders en armen van de verschillende etnische en religieuze groepen in Libanon kan verenigen.
Hezabollah heeft naast haar steun aan het Iraanse regime, steeds nadruk gelegd op haar oppositie tegen Israël waarbij het inspeelde op een Libanees nationalisme om ook de steun te krijgen van niet-sjiieten.
Hezbollah is uiteindelijk wel een pro-kapitalistischs, sjiietische islamitische organisatie die op langere termijn niet in staat kan zijn om alle delen van de Libanese samenleving te verenigen. Terwijl het haar solidariteit met de armen naar voor brengt, erkent het niet de rol van arbeidersstrijd om in te gaan tegen het kapitalisme. Haar ministers in de Libanese regering waren mee verantwoordelijk voor een privatiseringsbeleid.
Arbeidersstrijd
Socialisten verdedigen het recht van de Libanese bevolking om zich gewapend te verdedigen tegen de aanvallen en de bezetting. We denken wel dat het afvuren van raketten op burgergebieden in Israël contra-productief was. Bij die raketaanvallen kwamen zo’n 40 Joodse en Palestijnse burgers om.
Dat zal er niet toe leiden dat de Israëlische arbeidersklasse zich richt tegen haar oorlogszuchtige regering. Het drijft de arbeiders net in de handen van het regime. Nochtans is het sociale gewicht van de Israëlische arbeidersklasse van cruciaal belang om de zionistische heersende klasse te ondermijnen en een antwoord te bieden op de nationale en sociale tegenstellingen in de regio.
Als het imperialisme, de VN, de heersende klassen in de regio en organisaties als Hezbollah niet in staat zijn om een einde te maken aan de aanhoudende nachtmerrie van oorlogen, armoede en conflict in Libanon en de rest van het Midden-Oosten, is er dan wel een alternatief?
De enige kracht die potentieel in staat is om de armen en onderdrukten te verenigen, is de arbeidersklasse. Deze klasse heeft, in tegenstelling tot de kapitalisten, geen materiële belangen zoals het veroveren van grondstoffen en land, of het uitbuiten van arbeiders om de winsten te verhogen. Enkel de arbeidersklasse kan in een beweging tegen het kapitalisme de secdtaire tegenstellingen en het gif van eng nationalisme overstijgen. Door een beweging op te bouwen van de arbeidersbeweging met een socialistisch internationalisme, kan een antwoord geboden worden op de problemen van het Midden-Oosten.
