Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Een half jaar na de vorming van Michel I is het tijd voor een evaluatie van de regering en van de strijd ertegen. Dit mogen we niet overlaten aan de burgerlijke media. Die zullen in het beste geval de regering en de tegenbeweging evalueren aan de hand van wat nodig is om de continuïteit van het Belgische kapitalisme te vrijwaren. Onze krant en onze partij evalueren deze regering en het sociaal verzet vanuit een andere invalshoek. Wat kan ze bijdragen aan het welzijn van de meerderheid in deze maatschappij, de werkende klasse?
Deze regering wordt terecht de regering van de rijkste 1% genoemd. Ze zal dit uiteraard ontkennen, maar als we objectief kijken naar wie inlevert, druipt het er af. Ook de tax shift zal in dat licht beoordeeld worden. De betogers van het eerste uur, al op straat nog voor de regering goed en wel gevormd was, waren woedend omdat men de besparingen altijd bij dezelfden zoekt. De media en de politici leidden dit gevoel af naar een tax shift. Als de vermogens dan toch belast moeten worden, laat ons dat dan gebruiken om de lasten op arbeid te doen dalen, denken ze. Zo kan men de competitiviteit van het kapitalisme en dus van het vermogende deel van de Belgische bevolking vrijwaren. De mantra dat belastingen op arbeid te hoog zijn, wordt nagenoeg door iedereen nagepraat, helaas ook de vakbondsleidingen. Het kadert in de wedloop tussen de Europese landen en internationale handelsblokken om arbeid, direct en indirect loon, zo goedkoop mogelijk te maken, onder meer ten koste van de openbare diensten en de sociale zekerheid.
De idee achter de traditie van 1 mei als dag van strijd is opnieuw actueel. De internationale arbeidersbeweging wilde destijds een zo goed mogelijke sociale bescherming afdwingen om de gevolgen van de periodieke crisissen van het kapitalisme voor het gros van de bevolking te verlichten. Ondanks beperkingen was de sociaaldemocratie met haar sterke achterban bij de brede arbeidersbeweging een belangrijk instrument in die strijd. Vandaag verschillen de sociaaldemocratische partijen nog nauwelijks van de burgerlijke partijen. Dat hebben ze aan zichzelf te danken. Ze hebben de logica van de vrije markt, van het kapitalistische systeem, helemaal overgenomen en meteen elk mogelijk antwoord op de sociale afbraak die ermee gepaard gaat, overboord gegooid. De ‘socialistische’ parlementaire oppositie vandaag is vooral ongeloofwaardig, want zoals Di Rupo zelf verklaarde: “70 procent van de maatregelen [van deze regering] waren al beslist door de vorige regering”.
Strijd tegen deze regering en het hele besparingsbeleid kan slechts slagen mits een ernstig alternatief. Overal in Europa boeken nieuwe linkse partijen vooruitgang. De ene is wat minder nieuw dan de andere, maar het gaat steevast om radicalere versies dan de sociaaldemocratie. Essentieel in de steun die ze krijgen, is het afwijzen van het besparingsbeleid en de belofte om een einde te maken aan het gunstbeleid voor de klasse van rijken die overal mee wegkomt. Beloftes maken is een zaak, ze realiseren een andere. Het Griekse Syriza kan ervan meespreken. Het Griekse en het Europese kapitalisme deinzen voor niets terug om de linkse regering op de knieën te dwingen.
De weigering van het kapitaal om zelfs maar de ergste nood te lenigen voor de verarmde bevolking, uit schrik voor ‘besmetting’, bewijst dat er tegen het kapitalisme geen andere remedie bestaat dan het voeren van een echte socialistische politiek, met als inzet de controle over de economische en financiële hefbomen. De boodschap van 1 mei vandaag moet daarom de strijd voor elke hervorming opnieuw koppelen aan de nood om de maatschappij fundamenteel te veranderen!
